Homesick – Lonely Review

Σκέψου να ξυπνάς μόνος σε ένα βρωμερό και ερειπωμένο διαμέρισμα το οποίο σου είναι παντελώς άγνωστο. Όσο κι αν προσπαθείς να ανατρέξεις στο παρελθόν δεν μπορείς να βρεις καμία πληροφορία. Τότε συνειδητοποιείς πως δεν διαθέτεις καθόλου αναμνήσεις, σε πιάνει πανικός. Προσπαθείς να λογικευτείς σκεπτόμενος πως έχεις επίγνωση του εαυτού σου, αλλά ποιος είσαι; Δεν έχεις ιδέα. Αποφασίζεις να εξερευνήσεις μήπως και βρεις κανένα στοιχείο αλλά το μόνο που ανακαλύπτεις είναι άδεια ντουλάπια και κενό χώρο. Ξαφνιασμένος βλέπεις πως υπάρχει ένα σημείωμα πάνω σε ένα τραπέζι, το αρπάζεις με σκοπό να απορροφήσεις το περιεχόμενο του, αλλά μάταια. Δεν μπορείς καν να κατανοήσεις την γραφή, μα τι γράμματα είναι αυτά; Σκέφτεσαι και το παρατάς εκνευρισμένος.

Το μάτι σου πέφτει επάνω σε μία σκισμένη παιδική ζωγραφιά, κάτι που σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί είσαι μόνος. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως κυβερνά μία απόκοσμη ησυχία. Σε πιάνει τρόμος να ξεστομίσεις οτιδήποτε μπορεί να την διαταράξει. Γρήγορα ο θυμός μετατρέπεται σε απόγνωση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έβλεπες σωστά αλλά τώρα που η όρασή σου έχει κάπως προσαρμοστεί αποφασίζεις να βγεις στο μπαλκόνι. Σου είναι αδύνατο. Νιώθεις το φως να σου καίει τα μάτια με αποτέλεσμα να υποχωρήσεις βιαστικά στο βολικό ημίφως του διαμερίσματος. Έχοντας γυρίσει την πλάτη στο φως κι ενώ τρίβεις τα μάτια σου βλέπεις μία πόρτα. Σφίγγοντας τις γροθιές σου αποφασίζεις να την διαβείς και να ανακαλύψεις τι συμβαίνει, πάση θυσία.

Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα θέλει να σου ξυπνήσει η Lucky Pause στις αρχικές στιγμές του πρώτου τους δημιουργήματος. Κατά βάση αποτελούνται από δύο άτομα ενώ φίλοι και γνωστοί τους βοήθησαν στην μουσική και τα ηχητικά εφέ. Η ανεξάρτητη εταιρία δημιουργήθηκε το 2012 ενώ το 2013 και μετά από μία άκρως επιτυχημένη καμπάνια στο kickstarter ακολούθησε το πράσινο φως του steam greenlight ώστε να γίνει εφικτό το Homesick.

Πρόκειται για ένα τίτλο προοπτικής πρώτου προσώπου που ενσωματώνει μπόλικες δόσεις μυστηρίου κι εξερεύνησης. Δεν θα αποκαλύψω πολλά γιατί το παραμικρό στοιχείο μπορεί να αποτελέσει μέγιστο spoiler, οπότε για να μην σας το χαλάσω αλλά και να αποφύγω τις όποιες ψηφιακές καρπαζές θα είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός. Αφού ανοίξεις την πόρτα που ανέφερα παραπάνω αρχίζει η αναζήτηση σε ένα γιγάντιο οικοδομικό συγκρότημα που είναι πέρα για πέρα παρατημένο με μοναδικά ίχνη ότι κάποτε έσφυζε από ζωή τα προσωπικά αντικείμενα και οι ακαταλαβίστικες σημειώσεις των ενοίκων. Εκτός από τα χειρόγραφα όμως υπάρχουν πολλά βιβλία και εφημερίδες τα οποία είναι όλα το ίδιο μη αναγνώσιμα ανεβάζοντας έτσι ακόμη περισσότερο την περιέργεια αλλά και την ειρωνεία του να έχεις όλες τις απαντήσεις μπροστά σου και να μην μπορείς να τις αποκαλύψεις. Όσο πλησιάζεις σε παράθυρα το φως γίνεται ολοένα και πιο έντονο με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα απροσπέλαστο τοίχος.

Σε κάτι τέτοια σημεία και από ανάγκη να συνεχίσεις τον δρόμο σου έρχονται οι γρίφοι που κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ρεαλιστικά δομημένοι και θα σε κάνουν να σκεφτείς σαν να ήσουν εκεί ο ίδιος. Με την πολλή εξερεύνηση όμως αναμενόμενα έρχεται και η κούραση που μεταφράζεται με αλλεπάλληλα χασμουρητά. Με το που βρεις όμως κάποιο κρεβάτι ή καναπέ για να ξεποστάσεις, αρχίζουν οι εφιάλτες. Εκεί που είναι όλα ήσυχα και μονότονα λες να την πέσεις για έναν υπνάκο και ξάφνου βρίσκεσαι σε μία τρομακτική εκδοχή του ιδίου κτίμαστος. Με ένα τσεκούρι στο χέρι , πλημμυρισμένος με άγχος και αγωνία, το σκότος που σε περιβάλλει είναι έτοιμο να σε καταπιεί αν παραμείνεις στο ίδιο σημείο για μερικά δευτερόλεπτα. Με αυτές τις εναλλαγές μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αποκτά έναν ρυθμό με τον οποίο καταφέρνει τόσο να καλύψει την δίψα για εξερεύνηση όσο και να σε κρατάει σε εγρήγορση.

Το αισθητικό κομμάτι στο σύνολό του είναι ένα από τα δυνατότερα σημεία του Homesick και δεν αναφέρομαι ούτε σε πολύγωνα, ούτε σε textures, ούτε σε ultra απόδοση ήχου και δεν συμμαζεύεται. Το φως, το σκοτάδι, οι σκιάσεις, η μουσική και γενικότερα τα γραφικά και ο ήχος δένουν μαζί σε μία καταπληκτική ατμόσφαιρα που είναι ικανή να σε συνεπάρει. Μόνο να δει κανείς το πράσινο να βγαίνει μέσα από τις φθαρμένες γκρίζες επιφάνειες ενώ λούζεται με λευκό φως θα καταλάβει. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου δημιουργήθηκαν συναισθήματα καθώς έπαιζα, κι όχι του τύπου σκότωσα ένα ζόμπι πάμε να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Άμεσα και ζωντανά συναισθήματα από τα οποία τα περισσότερα δεν είναι θετικά αλλά δεν είναι κι απαραίτητα αρνητικά. Σίγουρα ένιωσα μοναξιά και μελαγχολία όμως μέσα σε αυτές τις συνθήκες χάρηκα πραγματικά όταν είδα λουλούδια να ανθίζουν. Ένα τέτοιο επίπεδο επιρροής από ένα ψηφιακό μέσο δεν το θεωρώ διόλου ευκαταφρόνητο πόσο μάλιστα όταν είναι το πρώτο παιχνίδι μίας εταιρίας. Δεν συναντάς κάθε μέρα κάτι τέτοιο.

Από εκεί και πέρα εκτός από κάτι αναμενόμενα και σχετικά μικρά bugs που έτσι κι αλλιώς παρατήρησα ότι  όσο περνάει ο καιρός διορθώνονται με patches, το μόνο πραγματικό παράπονο είναι η μικρή διάρκεια καθώς το ολοκλήρωσα μόνο σε τέσσερις ώρες κι αυτό παίζοντας με το πάσο μου. Κατά γενική ομολογία το Homesick είναι ένα adventure που κρατάει το ενδιαφέρον ως το τέλος κάνοντας όποιον παίζει να θέλει να μάθει τι σκατά έχει συμβεί στον ίδιο και στους υπόλοιπους ένοικους του τερατώδους κατασκευάσματος στο οποίο είστε εγκλωβισμένοι. Όσοι έλκεστε από τέτοιου είδους εμπειρίες δεν υπάρχει λόγος για πολύ σκέψη, αξίζει να το δοκιμάσετε.