Ξαναπαίζοντας το Dark Souls

Γραφικά ήχος και gameplay. Ξεχασμένα όλα μέσα στα πρώτα 10 λεπτά που το Dark Souls με πέταξε στα σκοτεινά μουχλιασμένα του μπουντρούμια. Δεν ήταν το πρώτο παιχνίδι που με τοποθετούσε σε μια τέτοια θέση. Ήξερα καλά τι έπρεπε να κάνω. Με ένα ελαφρύ χασμουρητό υπεροψίας τζάρτζαρα (sic) έναν σκελετό που σίγουρα φαινόταν πως είχε δει και καλύτερες μέρες. Trash mobs, σκέφτηκα. Επίθεση!

Και έπεσα νεκρός. Τίναξα τα πέταλα. Το είπα το ποίημα.

Μου πήρε λίγο να συνειδητοποιήσω πως με αυτή την τακτική περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου οριζοντίως. Και ήμουν σχεδόν βέβαιος πως αυτή δεν ήταν η κατάλληλη στάση για έναν ήρωα. Ώρες μετά, ζωσμένος την βαριά πανοπλία μου, την ασπίδα μου και το σπαθί μου, σερνόμουν προσεκτικά βήμα βήμα ανάμεσα σε διαδρόμους και ερείπια που αντανακλούσαν την εγκατάλειψη από κάθε τι φωτεινό. Μόνο θάνατος υπήρχε πλέον εδώ. Ο δικός μου.

Όσο υπέροχα σχεδιασμένα κι αν είναι τα τοπία, όσο απίστευτα πιστικός ο βαρύς μονότονος ήχος που συντροφεύει κάθε φοβισμένο βήμα στον κόσμο της Lordran, περνάνε μονομιάς σε δεύτερη μοίρα. Αν κάποιος προσπαθήσει να μιλήσει για το Dark Souls διαμελίζοντας το στα επιμέρους κομμάτια του, απλά θα το αδικήσει. Πάρα μα πάρα πολύ. Όταν γύρισα και κοίταξα τα χέρια μου περιμένοντας να δω κάποιο σπαθί αντί για το joypad, συνειδητοποίησα πέρα από κάθε αμφιβολία δυο πράγματα.

Πρώτον, έπαιζα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ποτέ. Δεν ήταν απλά ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς του, ούτε καν της δεκαετίας του. Αντιμετώπιζα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών.

Δεύτερον, ποτέ ξανά μετά από το σύστημα μάχης του δεν θα μπορούσα να διασκεδάσω το ίδιο με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι συναφές με το είδος του. Απόλυτη εξήγηση δύσκολα μπορεί να δώσει κανείς. Ναι, σίγουρα είναι καλοφτιαγμένο όσο δεν πάει. Σίγουρα το έχουν μελετήσει πολύ καλά, και το έχουν αποδώσει ακόμα καλύτερα. Αλλά είναι κάτι άλλο. Είναι αυτά τα ελάχιστα bytes που θα περισσέψουν εάν το ζυγίσουμε. Το παιχνίδι έχει ψυχή. Μια πολύ πολύ σκοτεινή ψυχή.

Κάθε χτύπημα συνδέεται τόσο ικανοποιητικά με το επόμενο. Κάθε προσπάθεια απόκρουσης ή αποφυγής τόσο έντονη που αφαιρεί πραγματικά ενέργεια από τον παίκτη. Παρόλο δε που δεν πρόκειται για ένα εντελώς open world περιβάλλον κανένας δεν σας πάρει από το χέρι να σας πει ακριβώς που θα πάτε. Κι αν πάτε κάπου που δεν πρέπει, τότε από το χεράκι σας παίρνει ο χάρος. Το παράξενο βέβαια είναι πως ποτέ δεν καταντά εκνευριστικό. Αυτό συμβαίνει γιατί πάντα υπάρχει λόγος που συνταξιδεύετε με τον διασημότερο βαρκάρη όλων των εποχών. Το Dark Souls είναι σκληρό αλλά όχι άδικο. Κι αν αποφεύγει εντέχνως το απόλυτα ελεύθερο ταξίδι σε κάθε γωνιά του, προσφέρει απλόχερα ελευθερία πρωτόγνωρη σε ουσιαστικότερο επίπεδο.

Ακόμα και η ιστορία του μέσα από την μινιμαλιστική αφήγηση αφήνεται ολοκληρωτικά επάνω στον παίκτη. Κάθε απειλή, κάθε θάνατος, κάθε boss είναι ένα κομμάτι της. Τα bosses (αλήθεια προσπάθησα να το γράψω αρχηγοί αλλά κάτι δεν κολλάει καθόλου με αυτήν την λέξη) … πολλές σελίδες θα μπορούσαν να γραφτούν μόνο για αυτά. Προτιμώ να πω απλά πως δεν μου έχει τύχει ποτέ ξανά να νιώσω μεγαλύτερη στεναχώρια νικώντας. Μια στεναχώρια ευχάριστη (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται).

Στο ξύπνημα λοιπόν της σχέσης μου με το αγαπημένο μου Action RPG αναβίωσα έναν μοναδικό έρωτα με έναν κόσμο έτοιμο να σε πληγώσει όσο λίγοι. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα αριστούργημα τόσο άρτιο που συνιστώ να το παίξουν ακόμα και εκείνοι που σιχαίνονται το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιών. Εάν συνεχίσετε να το σιχαίνεστε μετά από το Dark Souls τότε σίγουρα δεν θα το αγαπήσετε ποτέ.

Σημείωση εκ της σύνταξης: Είναι γεγονός, και το γνωρίζουμε, πως η εικόνα που βρίσκεται μέσα στο αρθράκι μας είναι από Dark Souls 2. Οκ, κλέψαμε λίγο εδώ, είναι όμως τόσο τέλεια και τόσο αντιπροσωπευτική του πως νοιώθει ο παίκτης.