Πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον η ιδέα της εισόδου σε ξένα όνειρα. Για κάποιο λόγο φάνταζε και φαντάζει τόσο μυστήριο που καταντά αφόρητα προσφιλές. Εξάλλου η δυνατότητα να γνωρίζει κάποιος τον συνάνθρωπο του εκ των έσω, μέσα από τις σκέψεις του δεν νομίζω να άφηνε κανέναν παγερά αδιάφορο. Πόσο μάλλον μέσα από τα όνειρα του, ακόμα πιο ενδιαφέρον, καθώς εκεί ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει τι σημαίνουν.
Με αυτό το θέμα καταπιάνεται το Dreamscape, ένα από τα παιχνίδια του παρελθόντος, 5 ετών σαν σήμερα, με το οποίο ξαναπιάστηκα στα πλαίσια του αφιερώματος μας «Ξέρω τι έπαιζες πέρυσι το καλοκαίρι, καθώς και τέσσερα καλοκαίρια πριν από αυτό».
Με το καλημέρα λοιπόν, ξεκινώντας από το νούμερο πέντε σε σειρά παλαιότητας περασμένο καλοκαίρι, θυμάμαι να φορτώνω (έκφραση κατάλοιπο από εποχές που όντως τα φόρτωνες τα games) το Dreamscape της Aldorlea Games. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος φαν των RPG που βγήκαν από τα σπλάχνα του RPG Maker. Καταλαβαίνετε από αυτό πως δεν μπήκα με τις καλύτερες διαθέσεις. Αλλά τότε, θα μου λέγατε αν μπορούσατε, γιατί ρε μεγάλες το έβαλες να το παίξεις; Για να μας ζαλίζεις τώρα, πέντε χρόνια μετά, ρε τσίφτη;
Θα απαντήσω σε αυτό, αφού πρώτα υπογραμμίσω πως όποτε δημιουργώ παροδική φανταστική περσόνα για να με βοηθήσει στο γράψιμο μου μιλάει σαν τσατισμένος λαχανέμπορας. Απαντάω. Το θέμα που έγραψα πιο πάνω έχει δώσει στο παρελθόν ορισμένα εξαιρετικά RPG, μέσα σε αυτά το Alundra, παλιά μου αγάπη. Εν ολίγοις, στο Dreamscape, η Erin ψάχνει να βρει τον αγαπημένο της Terry μέσα στα όνειρα των άλλων. Χρησιμοποιώντας ένα ζευγάρι ακουστικά. Ισομερώς αστείο και ποιητικό.
Εδώ κουρνιάζει το δυνατότερο σημείο του Dreamscape, σφιχτά αγκαλιασμένο με την καρδιά πολλών περιχυμένων RPG, μια καρδιά που τυγχάνει τελευταία μεγίστου σνομπαρίσματος. Τους χαρακτήρες. Είναι βασικό ρε διάολε όταν πρόκειται εξ ορισμού να περάσω τόσο χρόνο παρέα με αυτούς, να μην μου προκαλούν αντιπάθεια. Ιδανικά, καλό είναι να τους αγαπήσεις στην πορεία. Όπως εδώ.
Η όλη περιπέτεια εκτυλίσσεται σε μια ανοιχτοσιά, ο κόσμος του κάθε άλλο παρά γραμμικός είναι. Αυτό έχει τα καλά του, δεν σε κρατάει κανένα αόρατο χεράκι από το χεράκι, έχει και τα στραβά του –για ορισμένους- καθώς συνεπάγεται μπόλικο πήγαινε έλα, πέρα δώθε, κατά την επίλυση των περιέργως αρκετά δύσκολων με μια puzzle-ίστικη δυσκολία γρίφων. Σε αυτό συντελεί τα μέγιστα η απουσία quest log. Αν θες να τα θυμάσαι, γράφτα, σου λέει. Αλλιώς τράβα παίξε κάτι άλλο.
Τελείωσα με τα θετικά. Όχι όχι, να πω για την μουσική του. Κατά τα γνωστά, από τα προηγούμενα παιχνίδια της, η Aldorlea ντύνει εξαίσια τις στιγμές με μελωδίες κομμένες-ραμμένες στα σκηνικά. Τώρα τελείωσα όμως με τα θετικά. Δεν ανέφερα ως τώρα τα γραφικά, κι αυτό διότι είναι το πικρό ποτήρι που σε αναγκάζει να πιείς το Dreamscape. Καθώς το έβαλα για να το ξαναπαίξω κατάλαβα πόσο πρόχειρα μου μοιάζουν, όχι μόνο σε σύγκριση με άλλα παρόμοια games αλλά και σε σύγκριση με άλλα παιχνίδια της Aldorlea. Κρίμα. Δεν στερούν κάτι από την ψυχή του, δεν με σταμάτησαν από το να το τελειώσω την πρώτη φορά, ούτε και τώρα.
Κάποιους όμως θα τους σταματήσουν. Αλήθεια κρίμα, τόσο κρίμα, γιατί έτσι τα ξένα όνειρα θα παραμείνουν ξένα και η Erin δεν θα ξαναβρεί ποτέ τον Terry.
