Galacide

Δεν είναι αποκλειστικότητα των videogames τα υβρίδια. Στη λογοτεχνία έχουμε πήξει στους μεσαιωνικούς ντετέκτιβ, στο σινεμά σκιαζόμαστε χαρωπά με κωμωδίες τρόμου, που πρέπει στις μέρες μας να βγαίνουν περισσότερες απ’ότι κωμωδιες και ταινίες τρόμου μαζί, και, επιστρέφοντας στα δικά μας, έχουμε το Columns. Το Columns και τι; μπορει ν’αναρωτηθεί κάποιος. Το Columns και οτιδήποτε.

Για τους πιθανά αδαείς, το Columns είναι ένα puzzle game στο οποίο καλούμαστε να τοποθετήσουμε μια σειρά από μπάρες που αποτελούνται από κύβους διαφορετικών χρωμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε συνδυασμούς του ιδίου χρώματος οι οποίοι εξαφανίζονται και ανοίγουν χώρο για τους επόμενους – σα το Tetris με χρώματα αντί για γραμμές δηλαδή. Με το συγκεκριμένο mechanic έχει μπολιαστεί μια σειρά από, φαινομενικά, άσχετα είδη, από rpg όπως το θανατηφόρα εθιστικό Puzzle Quest, μέχρι fighting games, όπως το τρισχαριτωμένο Super Puzzle Fighter.

Ο δεύτερος γονιός του Galacide είναι shoot’em up και, συγκεκριμένα, το R-type. Δεν είναι μόνο το σκάφος μας που παραπέμπει στο θρυλικό R-9, είναι και ο τρόπος που συλλέγουμε και εκτοξεύουμε τις μπάλες χρώματος που θυμίζει τα power-ups του κλασικού τίτλου της Irem. Αυτές τις μπάλες, λοιπόν, πρέπει να εκσφενδονίζουμε στα χρωματιστά τείχη που περιορίζουν, αργά αλλά αμείλικτα, την πορεία μας, σημαδεύοντας τμήματα ιδίου χρώματος ώστε να τα διαλύσουμε προτού μας εγκλωβίσουν. Το πρόβλημα είναι ότι αν στραβοστοχεύσουμε, αντί ν’ανοίξουμε δρόμο, το δικό μας κομμάτι πάει και προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα εμπόδια. Και δεν είναι και δύσκολο το βόλι να λαθέψει, αφού ταυτόχρονα με το, κατά τ’άλλα, γαληνευτικό ταίριασμα χρωμάτων πρέπει να έχουμε και το νου μας να εξολοθρεύουμε τις ορδές διαστημοπλοίων που επιχειρούν να μας εμβολίσουν, πυροβολήσουν και, γενικώς, να βιαιοπραγήσουν εναντίον μας.

Το μαγείρεμα που επιχειρεί η εταιρεία ανάπτυξης Puny Human, είναι ενδιαφέρον ως σύλληψη αλλά υστερεί στην εκτέλεση. Το shooting κομμάτι του παιχνιδιού είναι μάλλον αδιάφορο, με περιορισμένη γκάμα εχθρών και όπλων και ορισμένα από τα βαρετότερα σχεδιασμένα bosses που έχω πετύχει σε παιχνίδι τέτοιου τύπου. Την κατάσταση σώζουν κάπως τα τέσσερα διαστημόπλοια που ξεκλειδώνετε στην πορεία και τα οποία, με τις διαφορετικές ιδιότητες τους, προσφέρονται για εναλλακτικές στρατηγικές και χαρίζουν μια σχετική ποικιλία στην εμπειρία.

Οι puzzle πτυχές του Galacide είναι πιο πετυχημένες. Να ενώνεις χρώματα για ν’ανοίξεις δρόμο είναι ευχάριστο από μόνο του και γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον όταν προσπαθείς να πραγματοποιήσεις τους συνδυασμούς όσο πιο γρήγορα γίνεται για να διατηρήσεις το combo modifier που πολλαπλασιάζει το σκορ σου. Και πάλι όμως κάτι λείπει. Στο Columns κάθε χρωματικό ταίριασμα επιδρά πάνω στο συνολικό δόμημα: αν, για παράδειγμα, εξαφανιστεί ένα τμήμα του χαμηλά, ότι στηριζόταν σ’αυτό πέφτει, δημιουργώντας πιθανότητες για νέους συνδυασμους και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Είναι αυτό το γνώρισμα που προσδίδει σε αυτά τα παιχνίδια το στρατηγικό τους βάθος και το βασικό τους πλεονέκτημα σε σχέση με το, συγκριτικά στατικό, Tetris. Στο Galacide όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει – οτιδήποτε βρίσκεται πάνω από μία σειρά που αφαιρείται, εξακολουθεί να αιωρείται στη θέση του, κάτι που αφαιρεί από το θεμελιώδες mechanic του το πιο συναρπαστικό στοιχείο του.

Μια σειρά από modes και επιλογές βοηθούν να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον που οι περιορισμοί του κυρίως παιχνιδιού δυσκολεύονται να διατηρήσουν μετά το πρώτο δίωρο. Το Endless mode που, με τις μικρότερες πίστες και πυκνότερα χρωματοπλέγματα του, ενδείκνυται για κυνήγι high score και αποτελεί πολύ πιο ευχάριστη επιλογή από το διεκπεραιωτικο puzzle mode και το αναιμικό campaign. Το τελευταίο πάντως, βελτιώνεται εντυπωσιακά αν σας βρίσκεται πρόχειρος κάνας συμπαίκτης στη απέναντι πλευρά του καναπέ (δυστυχώς, υποστηρίζει μόνο τοπικό multiplayer). Δεν είναι απλά το αυτονόητο, ότι κάθε παιχνίδι γίνεται καλύτερο όταν συνεργάζεσαι με κάποιον. Είναι περισσότερο ότι μέσα στον πανικό απο σφαίρες, μπάλες, power-ups, εχθρικά και φιλικά (εως 4!) διαστημόπλοια, τα λάθη είναι συνεχή και αναπόφευκτα, τα πλάνα απέχουν πάντα δέκατα από την επόμενη αναπροσαρμογη και, τελικά, όλο αυτό το χάος που προκύπτει, δίνει στο Galacide ακριβώς την ένταση και το ρευστό, στην τσίτα gameplay που λείπει όταν παίζεις μόνος.

Η Puny Human ανέπτυξε, μετά το ιδιαίτερο Blade Symphony, έναν ακόμα αλλοπρόσαλλο τίτλο. Ως puzzle/shoot ’em up υβρίδιο έχει αδυναμίες και σίγουρα στη συγκεκριμένη συνομοταξία υπάρχουν καλύτερες επιλογές (όπως το άδικα παραγνωρισμένο Zeit²). Κι ενώ δε μπορώ να πω ότι απόλαυσα το χρόνο μου μαζί του πλην της πρώτης γνωριμίας και της λιγοστής ώρας που επιστράτευσα συμπαίκτρια, χαίρομαι που οι δημιουργοί του αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και ανυπομονώ να δω τι μας επιφυλάσσουν στη συνέχεια. Πολλές φορές, μια ενδιαφέρουσα αποτυχία είναι προτιμότερη από μια επιτυχία εκ του ασφαλούς.