Είχα μεγάλες προσδοκίες για το Icy. Τόσο μεγάλες που έπρηξα τον Χρήστο να μου βρει review code, παραμερίζοντας άλλους, πολλά υποσχόμενους, τίτλους που έχουν ξεπεταχτεί τον τελευταίο καιρό για ν’ασχοληθώ με την πάρτη του. Λίγο το συναρπαστικό περιβάλλον ενός μεταπυρηνικού παγωμένου κόσμου όπου μάχεσαι με την φυλή σου για επιβίωση, λίγο ο σπάνιος (και πάντα ελκυστικός) συνδυασμός rpg, strategy και παραδοσιακού adventure στον οποίον παρέπεμπαν τα πρώιμα screenshots, ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Αλλά η ζωή καμμιά φορά συνθλίβει τις ελπίδες μας σα φάλαινα απ΄τους αιθέρες. Πού στράβωσε το πράγμα;
Δύο είναι τα βασικά προβλήματα με το φιλόδοξο πόνημα της ιταλικής Inner Void. Το πρώτο η γραμμικότητα, ή, ακριβέστερα, η αδυναμία τους να την μεταμφιέσουν σε κάτι πολυπλοκότερο. Η περιπλανώμενη ομάδα, της οποίας βρισκόμαστε να ηγούμαστε μετά την αρπαγή μελών της από μυστηριώδεις επιδρομείς, όταν δεν ακολουθεί τις άκαμπτες ράγες της κεντρικής ιστορίας (που εστιάζει στην αναζήτηση των απαγωγέων) έχει ελάχιστα πράγματα να κάνει. Κυνήγι όποτε περνάει από δάσος και ψαχούλεμα για εργαλεία και όπλα όποτε σκοντάφτει σε κάποιο κτίριο χτισμένο πριν την καταστροφή. Οι ενέργειες αυτές εκτελούνται μέσω τριών-τεσσάρων εντολών κειμένου, έχουν πολύ περιορισμένη γκάμα πιθανών αποτελεσμάτων και σύντομα καταντούν κουραστικές. Τα τυχαία γεγονότα που εμφανίζονται ενίοτε, είναι παρόμοιας λογικής και δεν διανθίζουν ιδιαίτερα την εμπειρία, με μόνη εξαίρεση κάποιους διαλόγους με μέλη της ομάδας.
Η ελευθερία στα βιντεοπαιχνίδια είναι πάντα πλασματική – δεν αφορά το πραγματικό εύρος των διαθέσιμων επιλογών, όσο την ψευδαίσθηση ότι καθεμιά τους μετράει, ότι μπορούν να οδηγήσουν σε ριζικά διαφορετικά αποτελέσματα. Σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές του παιχνιδίου καλούμαστε να υπερασπιστούμε μία περιοχή την οποία μπορούμε να ενισχύσουμε διαλέγοντας μεταξύ διαφορετικών τύπων οχύρωσης. Στην μάχη που ακολουθεί και η οποία εκτυλίσσεται ακριβώς όπως όλες οι προηγούμενες, δεν υπάρχει καμμία ένδειξη ότι η επιλογή μας είχε ουσιαστική επίδραση. Παρομοίως και με τις ικανότητες του πρωταγωνιστή (όπως τοξοβολία, διαπραγμάτευση, κυνήγι) τις οποίες βελτιώνουμε ξοδεύοντας βαθμούς εμπειρίας – ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι διαφοροποιήθηκε κάτι ανεβάζοντας τη μία αντί της άλλης.
Μικρό, βέβαια, το κακό της γραμμικότητας σε ένα παιχνίδι που εστιάζει στην ιστορία, όταν η τελευταία καταφέρνει να σε κρατήσει. Το Icy όμως απογοητεύει και εδώ: πρόκειται για ένα ενοχλητικά κακογραμμένο παιχνίδι. Και δεν αναφέρομαι στα δεκάδες γραμματικά λάθη με τα οποία καρυκεύονται οι διάλογοι – αυτό είναι πταίσμα (το είχα εντοπίσει εξάλλου, και στο Serpent in the Staglands χωρίς να επηρεάσει την εκτίμηση μου για την αφηγηματική του δομή). Τα κακουργήματα είναι άλλα. Η έλλειψη συνοχής: σε κάποια στιγμή ένας απ’τους συνοδοιπόρους σας περιγράφει πόσο γούσταρε που η προηγούμενη ομάδα του τον άφηνε να παίρνει ρίσκα και, στην αμέσως επόμενη πρόταση, συνεχίζει γκρινιάζοντας για την υπερπροστατευτικότητά τους. Η ακατάσχετη τάση των διαλόγων για μπινελίκια, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν υπέροχα όταν δικαιολογούνται από την κατάσταση ή τους χαρακτήρες (το Deadwood είναι η πιο καλογραμμένη τηλεοπτική σειρά που έχω δει και το γαμωσταυρίδι πάει σύννεφο), αλλά εδώ μάλλον παραπέμπουν σε ενθουσιώδη έφηβο σε παροξυσμό κατάχρησης ποιητικής αδείας. Και, το σημαντικότερο, η έλλειψη πρωτοτυπίας.
Αν στον απολογισμό του Greekgamer για το 2015 έχουμε κατηγορία “Περισσότερα κλισέ σε παιχνίδι” ας χαράξουμε στην πλακέτα “Icy” από τώρα. Το θέμα δεν είναι ότι οικειοποιείται αβέρτα στοιχεία από ανώτερους τίτλους (This War of Mine, Fallout, Metro 2033, The Walking Dead), αλλά ότι δείχνει ν’αρκείται στο δανεισμό χωρίς να κάνει προσπάθεια να εντάξει οτιδήποτε εμπνευσμένο ή, έστω, διαφορετικό. Γρήγορο παράδειγμα με τα τοπωνύμια κάποιων απ’τις σημαντικότερες περιοχές του παιχνιδιού: the Vale, the Garden, the Plains, the White Wasteland. Βρείτε το ουσιαστικό που περιγράφει το τερέν, γράψτε το με κεφαλαίο, τελειώσατε. Επίσης, ο χαρακτήρας σας ξεκινάει, φυσικά, με αμνησία.
Τέλος έχουμε τις απαραίτητες (και, ευτυχώς, αραιές) προσπάθειες να μεταδωθούν και βαθύτερα νοήματα με αναφορές σε θέματα όπως ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η οικολογία. Θυμάστε τις διαφημίσεις “κοινωνικής προσφοράς” που έβαζε μια φορά κι ένα καιρό ο Ant1; Τέτοιο επίπεδο κοινωνιολογικής ανάλυσης.
Η οπτικοακουστική παρουσίαση, αντιθέτως, βρίσκεται σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Οι (στατικές) εικόνες αποδίδουν επιτυχώς την αίσθησή ενός ψυχρού, αδυσώπητου κόσμου, ενώ το post-rockίζον soundtrack είναι αρκετά ιδιαίτερο αλλά ταιριαστό ως μουσικό χαλί. Ο βασικός σκελετός του gameplay (κυνήγι, συλλογή υλικών, αναζήτηση απαγωγέων, όλα μέσω απλών, εύχρηστων επιλογών) είναι από τη φύση του αρκετά δυνατός ώστε, ακόμα και σε αυτή την μέτρια εκδοχή του, να συντηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος της ιστορίας, που θα έρθει 5-6 ώρες αφού το ξεκινήσετε. Τα bugs είναι πολλά αλλά δε συνάντησα κάτι καταστροφικό και η Inner Void είναι παρούσα προσφέροντας χρήσιμες συμβουλές για την καταπολέμηση τους στο αντίστοιχο forum του Steam (αν και τις δικές μου αναφορές τις αγνόησαν – ίσως δεν έδειξα επαρκή ενθουσιασμό για το παιχνίδι τους;).
Το Icy, με τα ψεγάδια και τις κοινοτοπίες του, μπορεί να προσφέρει κάποιες ώρες χαλαρής, ψιλορουτινιάρικης διασκέδασης. Η κύρια μου ένσταση έχει να κάνει με το παιχνίδι που θα μπορούσε να έχει προκύψει με λίγο μεγαλύτερη προσοχή και λίγο περισσότερο μεράκι. Το παγωμένο περιβάλλον του White Wasteland υπόσχεται συναρπαστικες περιπέτειες αλλά το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει απογοητευτικά χλιαρό.
