Τι παίζει με αυτόν τον σάπιο τον John (ο πρωταγωνιστής μας) και σούρνεται στα πρώτα λεπτά σαν να τον χτύπησε φορτηγάκι μετακομίσεων; Προφανώς κάτι πήγε πάρα πολύ στραβά κατά την διάρκεια του κρυογονικού του ύπνου. Ένας ύπνος που οδήγησε τον John μέσα σε ένα διαστημόπλοιο, από εκείνα που ανοίγεις τα μάτια σου και δεν αναγνωρίζεις. Ξέρετε τώρα, μετά από ένα τυπικό σαββατόβραδο για μπύρες με τους κολλητούς, πόσες φορές δεν ξυπνήσατε μέσα σε ένα μισοκατεστραμμένο διαστημικό σκάφος στην μέση του πουθενά. Έτσι και ο John.
Θα τολμήσω να το θέσω από τώρα ως υποψήφιο για παιχνίδι της χρονιάς στο τέλος του έτους. Στην δική μου λίστα θα βρεθεί σίγουρα.
Τώρα θα μπούμε στο ζουμί, στο ψαχνό. Αρχικά, όπως γκρίνιαξα ο ανυπόμονος λίγο πρίν, σούρνεστε στους σκοτεινούς διαδρόμους αναζητώντας αφενός απαντήσεις, αφετέρου κανένα γιατρό ρε παιδιά. Δεν κρατάει πολύ βέβαια αυτή η φάση. Μετά από λίγο περπατάτε με χάρη, τρέχετε σαν τον Μπόλτ. Παραμένει όμως το πρώτο –βασικό- ερώτημα. Τι στον γέρο διάολο συμβαίνει; Η οικογένεια σας, η γυναίκα σας και το παιδί σας, τι απέγιναν; Είναι κάπου εκεί γύρω ή όχι;
Ατμοσφαιρα – Δράση – Γρίφοι.
Εύκολη περιγραφή. Το Stasis είναι κλασσικό point and click adventure. Πραγματικά, κλασσικότερο δεν γίνεται, σε αναχρονιστικό βαθμό παίρνει 10 με άριστα το 10. Ίσως η λέξη αναχρονιστικό εδώ να φαντάζει αρνητική, ενδεχομένως κάποιοι να τρομάξετε και να φύγετε τρέχοντας. Εσείς θα χάσετε. Το Stasis είναι πανέμορφα, μαεστρικά, αναχρονιστικό. Τα adventures πάντα πατούσαν σε ορισμένα στοιχεία, άλλοτε ευχάριστα άλλες φορές δυσάρεστα.
Το κυρίαρχο δυσάρεστο ήταν τα puzzles, όταν αυτά παραλογίζονταν σε βαθμό αηδίας. Μπορεί ρε παιδί μου να μάζευες μια παντόφλα να έπρεπε να προσαρμόσεις επάνω της ένα τιρμπουσόν και με το αντικείμενο που θα προέκυπτε απ’ αυτή την ανίερη ένωση να ξεκλείδωνες μια κρυφή πόρτα που είχε ίδιο χρώμα με το background στην αρχή του επιπέδου. Όχι στο Stasis.
Παρόλο που την πρώτη φορά βλαστημούσα ως υπερήλικος λιμενεργάτης στις πρώτες του επαφές με την τεχνολογία, σιγά σιγά κατάλαβα πως το πρόβλημα δεν ήταν το Stasis, ήμουν εγώ. Μόλις άρχισα να σκέφτομαι όχι σαν Χρήστος στην καθημερινή προβλέψημη πόλη της Καβάλας, αλλά σαν ο John που ξέμεινε μονάχος τραυματισμένος και με αμνησία, οι γρίφοι του βγάλαν νόημα.
Μάλιστα θα τολμήσω να πω πως είχα να αντιμετωπίσω τέτοια συνοχή στα puzzles ενός adventure από το αριστουργηματικό Grim Fandango. Ναι, το ξέρω πως εδώ κάποιοι θα διαφωνήσουν λέγοντας πως το λατρεμένο Grim είχε το μερίδιο του από παράλογους γρίφους. Είχε κάποιους, σίγουρα, αλλά συνολικά όχι τόσους πολλούς σε σύγκριση με το μέσο όρο του είδους. Το Stasis έχει ακόμα λιγότερους.
Έχετε ένα inventory με κάποια –λίγα- slots στα οποία μπαίνουν τα αντικείμενα που παίρνετε. Από εκεί τα επιλέγετε τα συνδυάζετε και τα χρησιμοποιείτε. Απλά πράγματα, μόνο ένα αριστερό κλικ στα σημεία ενδιαφέροντος. Άλλες φορές θα δείχνε ένα ματάκι, για να παρατηρήσετε κάτι, ή ένα χεράκι, για να πάρετε/χρησιμοποιήσετε κάτι άλλο. Σαν adventure δηλαδή. Η δε διάρκεια του είναι κοντά στις 7 ώρες, ανάλογα βέβαια με το πόσο καλά θα παίξετε.
Να πω και δύο λόγια για την ατμόσφαιρα του, την ικανότητα που έχει να σε τραβάει στον κόσμο του. Αν σε τραβάει λέει, σαν μαύρη τρύπα μέσα στο δωμάτιο σου. Χρόνια είχα να δω –κι άλλη αναφορά στο παρελθόν- κάτι τέτοιο. Μιας και ξαναθυμάμαι τώρα, να πω άλλον έναν τίτλο. Ατμόσφαιρα εφάμιλλη των System Shock. Δηλαδή, μέσα σε δύο παραγράφους στην προσπάθεια μου να σας μεταδώσω τι είναι το Stasis κάνω άμεση αναφορά στα Grim Fandango, System Shock. Χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω για την ατμόσφαιρα του; Απαντάω μόνος μου, όχι.
Παρουσίαση – Γραφικά – Ήχος.
Τεχνικός τομέας. Τεχνικός τομέας… έχω ένα παράπονο, ένα. Κι αυτό έχει να κάνει με τα γραφικά του. Πανέμορφα 3D pre-rendered περιβάλλοντα με φοβερή λεπτομέρεια στον σχεδιασμό τους. Όντως κάπως έτσι θα φανταζόμουν το εσωτερικό του σκάφους αν εγώ βρισκόμουν στην θέση του Johnny-boy. Αλλά υπάρχει μια μικρή ενόχληση εδώ, μεγάλη για άλλους. Δεν υπάρχουν αναλύσεις οθόνης, παρά μια. 1280 x 720. Στην αρχή για αρκετή ώρα έψαχνα στο menu του μήπως δεν μπορούσα απλά να εντοπίσω που βρίσκεται η αλλαγή ανάλυσης (Σ.ς. αλήθεια λέει, stream-αρε εκείνη την ώρα και το βλέπαμε). Ακόμα κι αν παίξετε σε 4K monitor αν το βάλετε full screen απλά θα τραβήξει την ανάλυση αυτή για να γεμίσει την οθόνη. Δεν θα πω ψέματα, μπορεί κάποιους να τους ξενερώσει. Αν και δεν το δοκίμασα σε 4K σίγουρα το θέαμα δεν θα είναι και τόσο καλό.
Ο ίδιος ο Christopher Bischoff. που καταπιάστηκε με τα γραφικά του Stasis, ολομόναχος, δήλωσε πως απλά επέλεξε, όντας ένα άτομο επί 5 έτη δουλειάς, να ασχοληθεί περισσότερο με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, ρίχνοντας το συγκεκριμένο πίσω. Σεβαστό, εξάλλου η δουλειά που έκανε –εξαιρώντας την ανάλυση- είναι άψογη. Είμαι όμως υποχρεωμένος να το αναφέρω.
Ηχητικά είναι απίστευτο. Οι ομιλίες, οι ήχοι που ακούς εδώ κι εκεί, τριξίματα ηχογραφήσεις από το μακρινό παρελθόν, προκαλούν ανατριχίλα με την φοβερή ποιότητα και αληθοφάνεια τους. Κι αν στα γραφικά υπήρξε ο παραπάνω συμβιβασμός, εδώ δεν υπάρχει ο παραμικρός. Όλα είναι δομημένα έτσι ώστε να σε παίρνουν από το χέρι και να σε πετάνε κάπου στο διάστημα. Μόνο. Τραυματισμένο. Με αμνησία.
Τα τελευταία μου λόγια (δεν πεθαίνω, κλείνω το review).
Αν σε κάποια σημεία του τεχνικού τομέα φάνηκα αρνητικός, θα πω απλά μια φράση κλείνοντας σχετικά με το Stasis. Αλήθεια η Brotherhood δημιούργησε το καλύτερο adventure game των τελευταίων ετών, και με μεγάλη διαφορά τον πιο ατμοσφαιρικό κόσμο για φέτος. Θα τολμήσω να το θέσω από τώρα ως υποψήφιο για παιχνίδι της χρονιάς στο τέλος του έτους. Στην δική μου λίστα θα βρεθεί σίγουρα.
Το θέμα όμως που με απασχολεί όλη αυτή την ώρα που γράφω είναι άλλο. Γιατί ο Σεργκέι από το Γιακούτσκ μιλάει στην κοπέλα του στα ελληνικά;
Λίνγκζ:
Σελίδα Steam: http://store.steampowered.com/app/380150
Σελίδα GoG: https://www.gog.com/game/stasis
Επίσημη σελίδα παιχνιδιού: http://stasisgame.com
Με τρομάζουν εμένα αυτά. Είμαι λίγο τιτίκα.