Ταπί την Παρασκευή – The Fifth Apartment

To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, μια θέση στο Sarasota Bay Club για μία αξιοπρεπή διαβίωση μετά τη συνταξιοδότηση βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Είχα πριν λίγες μέρες μια διαφωνία, φαντάζομαι συχνή για ανθρώπους του συναφιού, με κάποια φίλη φίλης σχετικά με το αν μπορούν τα videogames να θεωρηθούν τέχνη. Ανέφερα διάφορα παραδείγματα για να στηρίξω τη γνώμη μου αλλά ακόμα δεν είχα προλάβει να παίξω το The Fifth Apartment ώστε να το εντάξω στη συλλογή. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο στο οποίο, κατά τη γνώμη μου, το παιχνίδι κερδίζει αδιαμφισβήτητα τη θέση του σε τέτοιες συζητήσεις: πρόκειται για τη στιγμή όπου η γερασμένη ένοικος μιας σκοτεινής, ψυχοπλακωτικής τρύπας κάποιου παρισινού προαστίου βγαίνει από την κλειστοφοβική σαλονοκρεββατοκάμαροκουζίνα της σε ενα μικρό αλλά ηλιόλουστο μπαλκόνι και ακούει, από το δρόμο, κάτω, ένα ακορντεόν να παίζει το La Vie En Rose. Είναι αξιοθαύμαστο το πως η απλή εναλλαγή του σκοταδιού με το φως και της σιωπής με μια χαρούμενη μελωδία μονομιάς ανατρέπει την ζοφερή ατμόσφαιρα που έχει επιβάλλει μέχρι
εκείνο το σημείο το παιχνίδι και δίνει μια χροιά ζωντάνιας και ελπίδας στο νεκρικό του περιβάλλον.

Γεγονός που καθιστά ακόμα δυσκολότερη την αναπόφευκτη επιστροφή στο εσωτερικό του διαμερίσματος, όπου η δυστυχισμένη ηρωίδα μας έχει την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα μικροπράγματα που γεμίζουν την καθημερινότητα της: κάποιο γράμμα που έχει γλυστρίσει κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας της (λογαριασμοί και ανακοινώσεις της πολυκατοικίας, συνήθως), ένα λιτό γεύμα, περισσότερο για να σπάει τη μονοτονία παρά επειδή πραγματικά πεινάει και, το τελευταίο καταφύγιο κάθε ξεχασμένου, την τηλεόραση.

Το καταθλιπτικό κομψοτέχνημα των Bruno Poli, Klos Cunha και Ricardo Bess που πραγματεύεται τις τελευταίες μέρες διαύγειας μιας μοναχικής γριούλας διακρίθηκε στην τελευταία Ludum Dare (για την οποία μιλάμε συχνά-πυκνά) κερδίζοντας την 3η θέση συνολικά και πρωτιές για τα γραφικά, την ατμόσφαιρα και το εκπληκτικό sound design του. Στη σύντομη διάρκειά του, βιώνουμε την αργή κάθοδο της βασανισμένης ηρωίδας μας προς την τρέλα, ενώ παράλληλα συνειδητοποιούμε και τα γεγονότα από το τραγικό παρελθόν της που την έφεραν σ’αυτή τη θέση. Αρχικά μέσα από τις σκέψεις και τα μουρμουρητά της και στη συνέχεια από τις παραισθήσεις της: ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση που ξέρουμε ότι μόνο το μυαλό της μπορεί να έχει προβάλλει στην οθόνη, μια φιγούρα στο μπαλκόνι που δε θα έπρεπε να είναι εκεί, ήχοι από ψιθύρους στο μπάνιο της.

Φέρνοντας στο μυαλό το εφιαλτικό κλίμα από τον Ένοικο του Πολάνσκι, το The Fifth Apartment λειτουργεί, όχι μόνο ως δοκίμιο για την μοναξιά και τα αποτελέσματα της, ειδικά σε άτομα προχωρημένης ηλικίας, αλλά και ως εξαιρετικά ατμοσφαιρικό παιχνίδι τρόμου καθώς ο κεντρικός (και μοναδικός) του χαρακτήρας χάνει σιγα-σιγά επαφή με την πραγματικότητα. Ο ιδανικός τρόπος να το γνωρίσετε και να απορροφηθείτε στον κόσμο του είναι βράδυ, με κλειστά τα φώτα και ακουστικά. Μοναδική ένσταση για το τέλος του που μου φάνηκε λίγο σαν κλισέ από ταινία τρόμου, ενώ, πιστεύω, θα μπορούσε να το πάει προς το φιλοσοφικότερο. Αμελητέο το πταίσμα, βέβαια, για ένα παιχνίδι που, όπως και όλα που συμμετείχαν στο Jam τμήμα της Ludum Dare, δημιουργήθηκε μέσα σε μόλις 72 ώρες.

Μπορείτε να παίξετε το The Fifth Apartment απευθείας απ’τον browser σας εδώ. Πιθανό να σας ζητηθεί να εγκαταστήσετε τον web player του Unity – η διαδικασία είναι απλούστατη και συντομότατη.