Τελευταία φορά που μιλήσαμε για το The Last Time κοιμόμασταν με κουβέρτες και ψάχναμε να δούμε τι θα παίξουμε τζάμπα Φλεβαριάτικα. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει στο demo/πρόλογο του -ξεκάθαρα χαμηλού προυπολογισμού- adventure του Daniel Black ήταν η απρόσμενη ανατροπή με την οποία τελείωνε και ή οποία δε θύμιζε σε τίποτα αφηγηματικές φόρμες βιντεοπαιχνιδιών και με παρέπεμψε κατευθείαν σε κινηματογραφικές περιπέτειες τρίτης ηλικίας τύπου Bubba Ho-Tep. Από τότε πέρασε καιρός, το παιχνίδι ολοκληρώθηκε – ανταποκρίνεται η συνέχεια της ιστορίας στις προσδοκίες που γέννησε η εισαγωγή;
Ξεκινάω με μερικά απαραίτητα spoilers από αυτή (όποιος δεν την έχει παίξει, κλικάκι εδώ, και θα περιμένω για τα 10-15 λεπτά που παίρνει – δε φεύγω) για να δούμε που βρισκόμαστε. Ο Jack Glover είναι ο γκρινιάρης πρώην μπάτσος παππούς που περνάει τα τελευταία του χρόνια σ’ένα οίκο ευγηρίας χωρίς ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Η μόνιμη ξινίλα του δεν είναι άνευ αιτίας: 40 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της έρευνας τους για μία διάρρηξη, ο Jack έχασε το συνεργάτη και κολλητό του με αποτέλεσμα να αποπεμφθεί από το Σώμα και να βασανίζεται από τύψεις και εφιάλτες για το τραγικό συμβάν. Μέχρι που μια μέρα ένα τηλέφωνο σπάει τη μιζέρια και την ακινησία του: πρόκειται για κάποιον που γνωρίζει το ιστορικό του και θέλει να του μιλήσει σχετικά με αυτό.
Κάπως έτσι ο τζαναμπέτης Jack ξαναποκτά ενδιαφέρον για τη ζωή και ξεκινά την πρώτη του περιπέτεια μετά από δεκαετίες. Φυσικά τα πράγματα πλέον δεν είναι τόσο εύκολα. Ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν πολυπαίρνει τον γηραλέο πρωταγωνιστή μας στα σοβαρά – ακόμα και το να πάρει άδεια για να βγει από τον οίκο ευγηρίας είναι πρόβλημα, πόσω μάλλον να ψαρέψει πληροφορίες από μουράτο νεαρό μπάρμαν σε μονδέρνο κλαμπ. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που δίνει στο The Last Time την κινηματογραφική του ιδιαιτερότητα και το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα αστυνομικά adventures.
Βέβαια ο όρος adventure χρειάζεται μια κάποια αποσαφήνιση για να μην παρεξηγηθούμε: παρά το χαμηλό budget του, το παιχνίδι του Daniel Black δεν είναι κλασικό point ‘n’ click. Ελάχιστοι είναι οι γρίφοι που θα σταθούν εμπόδιο στην πορεία μας και inventory με την παραδοσιακή έννοια δεν υπάρχει να συλλέγουμε κάθε ξεκάρφωτο κουτάλι, σπάγγο και πριονοκορδέλα που βρίσκουμε παραπεταμένα και να δοκιμάζουμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τους κάθε φορά που έχουμε σκαλώσει. Αντιθέτως, το The Last Time προσπαθεί (όπως μπορεί) να ακολουθήσει τα βήματα των τίτλων της Telltale και του Life is Strange, να διαμορφώσει δηλαδή μια πρωτίστως αφηγηματική εμπειρία που κυλάει σχετικά αβίαστα, αποφεύγοντας να καθυστερεί τους παίκτες με πολύπλοκες σπαζοκεφαλιές. Τα βασικά του στοιχεία είναι οι χαρακτήρες, το σενάριο και οι διάλογοι, ενώ οι απλούστατοι γρίφοι υπάρχουν κυρίως για να λέμε ότι κάτι κάναμε κι εμείς για να τα “κερδίσουμε”.
Οι απώλειες όμως αρχίζουν να μαζεύονται καθώς όταν μιλάμε πχ για ένα Kentucky Route Zero, πέρα από το στόρυ έχουμε να κάνουμε και με μια εξαιρετικά προσεγμένη παρουσίαση η οποία ανεβάζει πολύ την εμπειρία. Το The Last Time πέρα από την ατροφική του διαδραστικότητα έχει ένα απλά επαρκές soundtrack και κακάσχημα γραφικά. Δε μιλάω για pixel art ή για επιτηδευμένα ρετρό λουκ (που οι τακτικότεροι θα ξέρουν ότι δε με χαλάει καθόλου) – το παιχνίδι δεν βλέπεται.
Μπορεί ένας τίτλος να σταθεί μόνο στη βάση ενός καλού σεναρίου όταν έχει τόσες θεμελιώδεις ελλείψεις; Θα υποθέσω πως μπορεί, αλλά το σενάριο θα πρέπει να είναι από Sorkin και πάνω και, παρόλο που η δουλειά που έχει κάνει σ’αυτό το κομμάτι ο Black είναι αξιοπρεπέστατη, δεν είμαι σίγουρος ότι αρκεί. ‘Οχι ότι δεν έχει ενδιαφέρον η πορεία του Jack, ο οποίος στα εβδομηνταφεύγα του, παρέα με τη νέα συνεργό του, ζει τις αστυνομικές περιπέτειες που έχασε στα νιάτα του ή οι εναλλαγές στις αντιδράσεις που έχουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες ανάλογα με τις επιλογές διαλόγων που θα κάνεις. Και το αντί-χιούμορ που πετάει κατά διαστήματα ο Black, όπως σε μία σκηνή στις ντουζιέρες των φυλακών μ’ένα πεσμένο σαπούνι, είναι και πετυχημένο και αρκετά πρωτότυπο για videogame.
Αλλά πέρα από την έλλειψη γρίφων και την, εχμ, ταπεινή παρουσίαση, ακόμα και σεναριακά το The Last Time έχει τα θεματάκια του. Οι επιλογές σου έχουν ακόμα μικρότερη σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας απ”οτι στους τίτλους της Telltale και παρά τη γενικότερη ευρηματικότητά του δεν αποφεύγει να πέφτει σε κοινοτοπίες (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις τελευταίες σκηνές του). Από την άλλη πρόκειται για μία σχετικά ξεκούραστη εμπειρία – ευχάριστο, σύντομο (μιάμιση ώρα περίπου η διάρκεια του) με μια πρωτότυπη ιδέα, τη δυσκολία στο μηδέν ώστε η δράση να τσουλάει και καταστάσεις που δεν πολυσυναντάμε σε τυπικά παιχνίδια του είδους, ενώ και η τιμή του είναι προσαρμοσμένη στα κυβικά του. Δε θ’αλλάξει το τοπίο στον χώρο των adventures αλλά για οποιονδήποτε ψάχνει για ένα lo-fi The Wolf Among Us τοποθετημένο στα ΚΑΠΗ, αποτελεί μια συμπαθητική επιλογή.
