Δεν είναι ο κύριος πρωταγωνιστής αλλά θα ήταν φοβερό όνομα για συγκρότημα.
Προσοχή προσοχή, το παρόν κείμενο είναι αρκετά επιβαρυμένο με μπόλικες αναφορές –κατά τον προσφιλή μου τρόπο γραφής- σε video games του παρελθόντος. Αυτό για δύο λόγους, πρώτον γιατί πιστεύω πως έτσι γίνεται ευκολότερο να μεταδώσω την γνώμη μου και δεύτερον διότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, οριακά αδύνατο, να κάνω αναφορές σε video games του μέλλοντος. Ίσως μια μέρα το δοκιμάσω.
Πλάθω κουλουράκια
Υπόθεση Armikrog λοιπόν. Καθώς το παρόν κείμενο βγαίνει κάπως αργά παίζει οι περισσότεροι να έχουν ήδη διαβάσει ή ακόμα και παίξει το Armikrog. Δεν σας κρατάμε φυσικά κακία, αν και θα μπορούσατε να περιμένετε. Η ιστορία μας ξεκινάει με τον πήλινο κοσμοναύτη Tommynaut και τον πήλινο τυφλό σκύλο του Beak-beak. Στόχος τους να ανακαλύψουν τα μυστήρια του σύμπαντος. Συγκεκριμένα εκείνα που τους κρατούν αιχμάλωτους μέσα στο ομότιτλο οχυρό. Κι αν σας φαίνεται παρωχημένη η υπόθεση του να σκέφτεστε πάντα τα χειρότερα. Θα μπορούσαν να είχαν ξυπνήσει με αμνησία.
Γενικά δεν υπάρχουν ενδείξεις στο interface του. Γενικά δεν υπάρχει interface.
Γλιτώνουμε το ένα κλισέ, πέφτουμε επάνω στο άλλο. Κυριολεκτικά πέφτουμε. Το σκάφος σας γκρεμίζεται στην επιφάνεια αφιλόξενου πλανήτη (όλα από πηλό έτσι, όπως είπαμε) με τις πρώτες επαφές εξωγήινης ζωής κάθε άλλο παρά φιλικές. Στην ουσία τον έλεγχο τον έχετε, και ξεκινάτε το παιχνίδι σας, μέσα σε ένα δωμάτιο με ένα τερατάκι απ΄έξω να επιθυμεί διακαώς να γευτεί την σάρκα σας. Μια φορά να πετύχουμε χορτάτο εχθρό ρε παιδί μου, να μην θέλει να μας φάει.
Χειρισμος, δράση και γρίφοι.
Ο χειρισμός είναι απλός, σχεδόν απλοϊκός. Με το αριστερό κουμπί του mouse κάνεις τα πάντα. Δεν θα χρειαστεί κάτι άλλο, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο. Ούτε inventory διαθέτουν οι ήρωες μας. Αυτό μάλιστα είναι λιγουλάκι οξύμωρο και ενοχλητικό καθώς ναι μεν δεν έχουν inventory υπάρχουν όμως αντικείμενα προς χρήση. Παράξενη φάση. Θεωρείστε καλύτερα πως είναι περίπου σαν να έχετε ένα slot που –τρόπων τινά- καταλαμβάνεται από το εκάστοτε αντικείμενο που χρησιμοποιείτε. Ίσως σε κάποιους αυτή η απλοποίηση του χειρισμού να χτυπάει αρνητικά, υπάρχουν όμως και θετικές πλευρές. Για παράδειγμα μπορείτε να παίξετε ακόμα κι αν το δεξί πλήκτρο του mouse σας είναι χαλασμένο.
Οι γρίφοι του είναι εύκολοι ως επι το πλείστον με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τις περισσότερες φορές λύνονται με έναν συνδυασμό από κλικ κλικ και εναλλαγή του χαρακτήρα που ελέγχετε συνοδευόμενη από περισσότερα κλικ κλικ στο ίδιο ή και όχι σημείο. Η εναλλαγή του χαρακτήρα γίνεται με, σωστά μαντέψατε, κλικ στον Tommy ή στον Beak αντίστοιχα. Ένδειξη του ενεργού χαρακτήρα δεν υπάρχει. Γενικά δεν υπάρχουν ενδείξεις στο interface του. Γενικά δεν υπάρχει interface.
Highlight εδώ κάποια κομμάτια που έχετε υπό τον έλεγχο σας το σκυλούρι βολοδέρνοντας μέσα σε κάτι ψυχεδελικές στοές αντεστραμμένου χρώματος με ελαφρύ εφεδάκι τύπου swirl (Σ.ς. αδόκιμη μετάφραση, φούρλα). Σαν μαστουρομένο Τζακ Ράσελ Τερριέ.
Γραφικά και ήχος.
Τα γραφικά του είναι άψογα, άσε που σπανίζουν στις μέρες μας. Και παλαιότερα σπάνιζαν δηλαδή, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο. Από τις στατικές εικόνες μέχρι το ποιοτικότατο animation, ιδίως από καλλιτεχνικής σκοπιάς, κραυγάζει στυλ και μοιράζει χάρη δεξιά αριστερά. Δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει τίποτα λιγότερο από τον Doug TenNapel (Earthworm Jim) και την παρέα του. Το κομμάτι ωστόσο της παρουσίασης που κερδίζει με διαφορά τεράστιου στήθους είναι ο ήχος.
Τον ήχο τον αγάπησα, δεν έχω λόγια να τον περιγράψω. Τα εφέ του τσαχπίνικα καρτουνίστικα με μια ποιότητα που ομοιάζει παιδικής σειράς του 90, και αυτό είναι καλό αν αναρωτιέστε όντας νεότεροι. Οι ομιλίες είναι υψηλοτάτου επιπέδου δοσμένες από βαριά ονόματα του χώρου, όπως o Rob Paulsen του λατρεμένου Pinky and Brain, καθώς και αρκετοί άλλοι. Τελευταία άφησα επίτηδες την μουσική. Μισό λεπτό να αλλάξω σειρά.
Η μουσική τα σπάει. Εκείνο το κομμάτι παιγμένο από βιολί (μάλλον) λίγο μετά την αρχή του παιχνιδιού το άκουσα πάνω από 30 φορές. Αμέσως μετά το ηχογράφησα για να το κουβαλάω μαζί μου στο κινητό μου και στην συνέχεια το έβαλα ήχο κλήσης. Ψάχνομαι τώρα μήπως χτυπήσω τατουάζ την παρτιτούρα του. Θα δούμε, αν το κάνω θα ανεβάσω βιντεάκι. O Terry Scott Taylor δημιούργησε ένα soundtrack που εύκολα θα αγόραζα ξεχωριστά από το Armikrog, και δεν μου αρέσει γενικά να αγοράζω soundtracks.
Συνοψίζοντας.
Ξεμπερδέψαμε με τον τεχνικό τομέα, ας μπούμε στην τελική ευθεία. Ενδεχομένως μέχρι εδώ σας μπέρδεψα κάπως. Αν δούμε το Armikrog με γενικούς όρους ως παιχνίδι έχει ορισμένες ελλείψεις. Το gameplay του είναι αρκετά μονόπαντο, ενώ στην αρχή είχε και αρκετά bugs, πολλά εκ των οποίων διορθώθηκαν γρήγορα με δύο διαδοχικά patch, κυρίως με το δεύτερο. Οι γρίφοι του δεν είναι δύσκολοι κάποιες φορές θα έλεγα είναι μονότονοι. Μάλιστα κάποιοι μουσικοί γρίφοι είναι κυριολεκτικά μονότονοι. Αυτά δεν είναι θετικά στοιχεία, σίγουρα όχι.
Όμως. Το Armikrog έχει μια ατμόσφαιρα που δεν συναντά κανείς κάθε μέρα στις τελευταίες κυκλοφορίες των video games. Είναι ένα μοναδικό ον σε έναν κόσμο που οι υπόλοιποι της συνομοταξίας του έχουν λίγο έως πολύ εκλείψει. Να υπενθυμίσω σε όσους έπαιξαν και αγάπησαν το Neverhood πως στην εποχή του εξέλαβε αρκετό κράξιμο για τους ίδιους λόγους που τώρα κάποιοι κράζουν το Armikrog. Δεν λέω πως είναι δίκαιο ή άδικο αυτό. Το θέμα εξάλλου για εμένα δεν είναι να σας βοηθήσω να το χαρακτηρίσουμε παρέα ως καλό ή κακό. Είναι να καταλάβετε εάν είναι για εσάς ή όχι.
Αν σας άρεσε το Neverhood, τότε είναι για εσάς. Αν σας αρέσουν τα γραφικά τύπου Claymation, τότε είναι για εσάς. Αν είστε ακουστικοί τύποι τότε σίγουρα είναι για εσάς. Εάν τώρα θέλετε ιδιαίτερη πρόκληση στους γρίφους ή τα γραφικά του σας αφήνουν αδιάφορους, ίσως να μην κάνει. Σε κάθε περίπτωση κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, με βάση την υπόσχεση που δόθηκε κατά την καμπάνια του Kickstarter για την δημιουργία ενός πνευματικού sequel του Neverhood, θεωρώ το Armikrog απόλυτα επιτυχημένο.
Επίσημη σελίδα: Armikrog
Steam: Armikrog
GoG: Armikrog
