Εγώ θα σας πω πως έγινε το πράμα. Μαζεύτηκαν οι γοργόνες και τα παλικάρια εκεί στην Kalypso Media ένα βράδυ, πίταραν γαβάθες με ποπ κορν, και ξεκίνησαν μαραθώνιο ταινιών από τα 70s με θέμα τις ληστείες παντός είδους. Ξέρετε τώρα, Hot Rock με Ρέντφορντ και μαλλί κράνος, Le Cercle Rouge που δεν την έχω δει αλλά ο τίτλος με κάνει να δείχνω ψαγμένος, λιγάκι Austin Powers που δεν είναι 70s αλλά είναι ημίθεος. Τέτοια πράγματα. Μετά λένε δεν παίζουμε και κανένα παιχνιδάκι με ληστείες και φουλ σεβεντίλα. Αλλά δεν βρήκαν κάποιο. Κι έτσι φτιάξανε το Crookz: The Big Heist. Αλήθεια έτσι έγινε.
για κάποιο λόγο, με έκανε να νοιώθω σαν να παίζω στο σύμπαν του Grand Theft Auto: Vice City μετά από μετωπική πρόσκρουση του με το Monaco.
Η Cleopatra, η πρωταγωνίστρια μας, είναι μια σοκολατένια οπτασία. Την αγάπησα από τα πρώτα λεπτά. Αν μπορούσα να βγω ραντεβού μαζί της θα έβγαινα σίγουρα, δεν θα άφηνα όμως ποτέ από τα μάτια μου το πορτοφόλι και το κινητό μου. Βλέπεις, η Κλεοπάτρα έχει ένα μικρό κουσουράκι. Δυσκολεύεται να αντιληφθεί, ευρύτερα, την έννοια της ξένης ιδιοκτησίας. Να το πούμε πιο απλά, η κοπέλα έχει πρόβλημα. Μπορεί με το αριστερό της χέρι να κλέψει το δαχτυλίδι που φοράει στο δεξί.
Αυτό το πρόβλημα, επάγγελμα θα πουν μερικοί, αποτελεί τον πυρήνα του Crookz. Σαν να άκουσαν τις προσευχές μου στην Kalypso για έναν εξομοιωτή (εντάξει, δεν είναι ακριβώς ακριβώς εξομοιωτής) κλοπής με ημί-real time gameplay. Πως λειτουργεί τώρα, πρακτικά. Ελέγχετε τους χαρακτήρες της ομάδας σας σε πραγματικό χρόνο, με παύση όταν εσείς θέλετε, για να δώσετε εντολές. Πάνω κάτω το γνωστό δηλαδή. Το πραγματικά αναζωογονητικό στοιχείο, με βάση τα δικά μου γούστα πάντα, είναι η σταθερότητα που επιδεικνύει το παιχνίδι αναφορικά με τους κανόνες που το διέπουν. Διαθέτει ακόμα ένα εξαιρετικά συνεπές quick save το οποίο σπάνια θα σας αφήσει ξεκρέμαστους, μοιάζει να καταγράφει και να σώζει σχεδόν βήμα προς βήμα.
Κάθε level ξεκινάει με μια ανασκόπηση του τι πρόκειται να συμβεί, μέσες άκρες, καθώς και την φάση του σχεδιασμού. Εδώ το στρατηγικό δαιμόνιο του σχεδόν Ρομπέν των Δασών που κρύβεται μέσα σας θα λάμψει. Για εμένα έλαμψε δια της απουσίας του βεβαίως βεβαίως. Κάμερες σκανάρουν το σύμπαν όλο, άσβερκοι συνεργάτες σας, καλά παιδιά, σιδερώνουν ανυποψίαστους φρουρούς. Αν δεν έχετε καλόπαιδα να κάνουν την βρώμικη δουλειά πάντως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μερικές σταγόνες χλωροφόρμιο τους στέλνουν όλους στο τελευταίο επίπεδο του Inception.
Σχεδόν σε κάθε νέο level εισάγεται και κάτι καινούριο, υπάρχει ποικιλία. Νέοι χαρακτήρες (πάντα καλά παιδιά) σας επιτρέπουν να γυρίσετε πίσω σε προηγούμενα levels και να πάρετε ακόμα κι αυτά τα λίγα που αφήσατε. Αν μάλιστα θέλετε να μην αφήσετε τίποτα απολύτως, ετοιμαστείτε να ακυρώσετε τα αυριανά σας ραντεβού.
Σε γενικές γραμμές δεν πρόκειται για κάτι νέο μηχανικά. Παρόμοιες προσπάθειες-καταστάσεις είδαμε στο παρελθόν, ελπίζω να δούμε στο μέλλον. Το όλο σκηνικό ωστόσο, μέσα από μια παρουσίαση με γραφικά σαν ταινία του 1970 και ανάλογη μουσική δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που, για κάποιο λόγο, με έκανε να νοιώθω σαν να παίζω στο σύμπαν του Grand Theft Auto: Vice City μετά από μετωπική πρόσκρουση του με το Monaco.
Κοστίζει 28 ευρώ στο Steam, αρκετά φθηνό αν αναλογιστεί κανείς πως μπορεί να σας κρατήσει απασχολημένους για πολλές ώρες, ειδικά εάν θέλετε να μαζέψετε τα πάντα. Τότε θα χρειαστείτε μπορεί και 30 με 35 ώρες για να το ολοκληρώσετε, ανάλογα πάντα με τις ικανότητες σας. Αν δεν είσαστε εντελώς άχρηστοι όπως εγώ, κάντε το 25 με 30. Πάλι μπόλικες. Ρεζουμέ, ντε λα μαγκέν ντε βοτανίκ, αν σας ψήνει ολίγη από slow tactical στρατηγική με μπόλικο χρώμα από την εποχή που ο Ρέντφορντ ήταν ακόμα τζόβενο, τι καθόμαστε και το ψειρίζουμε. Βούρ.
Αν σας άρεσε παίξτε: Commandos για τους παλιούρες, The Master Plan (εδώ έχουμε και το review του) για τους νέοπες, Payday 2 για όλους (άσχετο είδος, αλλά γαμάει).
Επίσημη σελίδα Steam: http://store.steampowered.com/app/310490/
Και μια μίνι ταινιούλα που γυρίστηκε για το παιχνίδι: https://www.youtube.com/watch?v=WnrjGUJgM7U
