Οι τύποι στην Blazing Griffin είναι καλά παιδιά. Δεν τους έχω γνωρίσει προσωπικά αλλά βγάζω τα συμπεράσματα μου ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο ιστορικό τους. Θέλω να πω, ανέλαβαν το The Ship όταν έμεινε ορφανό διάολε! Σχεδόν δακρύζω με κάτι τέτοια. Επιθυμούν μόνο το καλό μας. Ας βάλω λοιπόν να παίξω το Distant Star – The Revenant Fleet.
Οι τύποι στην Blazing Griffin είναι ένα μάτσο τελειωμένοι σαδιστές του χειρίστου είδους. Μπορεί να μην τους έχω γνωρίσει προσωπικά, αλλά μάλλον αν αυτό συνέβαινε θα περιελάμβανε μια καρέκλα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μια βαλίτσα με σύνεργα βασανιστηρίων. Θέλω να πω, ανέλαβαν να κάνουν μαύρη την ζωή μου και να αφήσουν ορφανό τον στόλο μου, διάολε! Κλείνομαι στο ντούζ μου και κλαίω κάτω από το καυτό νερό με κάτι τέτοια. Στόχος τους είναι να φέρουν στην γη το απόλυτο κακό και να μας εξαφανίσουν. Κι όμως δεν μπορώ να σταματήσω να παίζω το Distant Star – The Revenant Fleet.
Για να καταλάβετε κι εσείς περί τίνος πρόκειται, φανταστείτε το FTL. Ωραία, τώρα προσθέστε περισσότερα διαστημόπλοια (μην σας τρομάζει αυτό, δεν θα τα κρατήσετε και πολύ). Το έχουμε? Το έχουμε. Υπέροχα. Στην συνέχεια πιάστε κάτι βαρύ ή ένα αιχμηρό αντικείμενο ή ένα βαρύ και ιδιαιτέρως αιχμηρό αντικείμενο και κοπανίστε με δύναμη το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σας. Συγχαρητήρια. Μόλις ολοκληρώσατε την πρώτη σας μάχη στο παιχνίδι.
Ελέγχετε μερικά από τα εναπομείναντα σκάφη των A’kari. Μία ενέδρα έχει αποδεκατίσει τον στόλο σας και τώρα η μάχη ενάντια στους Orthani έχει δυσκολέψει. Το τέλος προμηνύεται ζόρικο. Μην σας προβληματίζει όμως και τόσο αυτό, δεν υπάρχει λόγος για άγχος. Δεν θα ζήσετε για να το δείτε.
Για να σοβαρευτώ λιγάκι, πριν τρομάξουν και φύγουν όλοι. Το Distant Star είναι όντως ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Τα πράγματα έχουν ως εξής. Υπό τον έλεγχο σας βρίσκεται ένας στόλος, μικρός, από ένα έως πέντε το πολύ (διαστημο)πλοία. Κινήστε μέσω jump nodes όπως περίπου συμβαίνει στο FTL. Τι σας περιμένει κάθε φορά που πραγματοποιείτε ένα άλμα σε κάποιον καινούριο τομέα, κανείς δεν ξέρει. Πιθανότατα κάτι που θέλει να σας σκοτώσει.
Εδώ να τονίσουμε πως η δυσκολία του προέρχεται κυρίως λόγω συνήθειας. Έχουμε μάθει καλώς ή κακώς (κακώς) σε tutorials σε επεξηγήσεις σε ειδυλλιακές καταστάσεις. Το μοναδικό σφάλμα, εάν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, του Distant Star είναι η έλλειψη ενημέρωσης. Τουλάχιστον επιφανειακά. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που το αγάπησα τόσο πολύ. Αντί να περιμένω το παιχνίδι να μου εξηγήσει τι κάνει το ένα και τι κάνει το άλλο αναγκάστηκα να διαβάσω την περιγραφή του κάθε αντικειμένου με περισσότερη προσοχή από το συνηθισμένο. Έμαθα στην πράξη τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο ανάλογα την περίσταση. Βασικότερο δε όλων, έμαθα να αγαπάω το space. Εννοώ το κουμπί.
Παρόλο που επάνω επάνω τα πράγματα μοιάζουν χαοτικά και γρήγορα, από κάτω κρύβουν πολλά στρώματα στρατηγικής. Ο μόνος τρόπος να κατακτηθούν περνάει από το συχνό πάτημα του space. Πατώντας το εισέρχεστε σε tactical mode. Εδώ με την ησυχία σας, δίχως ρουκέτες και πυραύλους να σφυρίζουν, αποφασίζετε πως και πού θα κινηθείτε, σε ποιόν θα επιτεθείτε και ποιόν θα προστατέψετε. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον τρόπο που πολλοί παίκτες αντιμετώπισαν το Distant Star, αμέσως κατάλαβα πως η μεγάλη πλειοψηφία όσων το κατηγορούν για έλλειψη ισορροπίας απλά έπαιζαν λάθος.
Ανα τακτά διαστήματα σας προσφέρεται η δυνατότητα αγοράς αναβαθμίσεων, τόσο σε επίπεδο μεμονωμένων σκαφών όσο και σε επίπεδο στόλου συνολικότερα. Στον τεχνικό τομέα, επικρατεί μια ατμοσφαιρική προσωπικότητα. Τα γραφικά του είναι όμορφα και αποδίδουν πλήρως το περιβάλλον μέσα στο οποίο τοποθετούν τον παίκτη. Το ίδιο μπορώ να πω και για το μουσικό χαλί που συνοδεύει το ταξίδι στο άγνωστο. Απόλυτη ικανοποίηση, εκτός κι αν περιμένετε να δείτε και να ακούσετε το νέο Crysis. Τότε θα απογοητευτείτε.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω και, όπως το ίδιο το παιχνίδι, καλό θα ήταν να μην το υπέρ αναλύσω. Το απόλυτο άγνωστο που συμβολίζει ένα ταξίδι στο διάστημα πάνω από όλα πρέπει να διατηρεί τον χαρακτήρα του. Μόνο έτσι θα καταφέρει να προσφέρει στον παίκτη μια εμπειρία βασισμένη στα δομικά υλικά του. Το κρύο και την μοναξιά, τον κίνδυνο και (πολλές φορές) τον θάνατο. Αν ένα πράγμα αξίζει να κρατήσει κανείς, πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για ένα πολύ έξυπνα δοσμένο mini RTS, είναι η ανοχή στον θάνατο που απαιτεί. Άπειρες φορές μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να δοκιμάσουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Όσοι νοιώθουν έτοιμοι να μάθουν από κάθε ήττα, θα απολαύσουν ένα μικρό διαμάντι που σε πετάει εκεί έξω χωρίς πολλά πολλά, και σε αφήνει στην μοίρα σου. Όρισε την.
