Έλα και.. Enter the Gungeon

Ότι συστήνεται ως rogue-like ή rogue-lite μου προκαλεί μικρές εκρήξεις δυσανασχέτησης και ανασφάλειας στον εγκέφαλο ο οποίος, αναπόφευκτα, θέλει να βάλει τάξη στο χάος των παραλλαγών. Επειδή όταν μιλάμε για rogue-like αναφερόμαστε σε έναν πολύ συγκεκριμένο ορισμό (τα στοιχεία που τον συνθέτουν δεν είναι του παρόντος) ενώ το rogue-lite στην ουσία έχει να κάνει μόνο με το permadeath, θα προτιμήσω να δώσω μία πιο συγκεκριμένη περιγραφή/ορισμό για το Enter the Gungeon. Πρόκειται για ένα dungeon-crawler της procedural generated σχολής με Zeld-ίστικη οπτική και bullet-hell εμμονές. Αφού λοιπόν τα έκανα κάπως πιο λιανά (ελπίζω) ας περάσουμε στο παρασύνθημα του γιατί επιβάλλεται να το προτιμήσεις ανάμεσα στα μυριάδες παιχνίδια που κυκλοφορούν κι ακολουθούν την συγκεκριμένη αυτή μόδα των ημερών μας.

Απασφαλίζω

Κάποτε σε έναν μακρινό πλανήτη ένα μεγαλοπρεπές οχυρό δέσποζε επάνω σε έναν λόφο ώσπου μία μέρα σαν όλες τις άλλες οι ουρανοί άνοιξαν ρίχνοντας ένα ιερό βλήμα επάνω του μετατρέποντάς το σε ερείπια. Το οχυρό αναστηλώθηκε και πλέον το κατοικεί η φυλή των σφαιροκέφαλων ενώ από τότε υπάρχει η πεποίθηση πως κάπου στα σπλάχνα του βρίσκεται ένα περίστροφο που μπορεί να δολοφονήσει το παρελθόν. Έκτοτε έλκει γύρω του κάθε λογής καιροσκόπους που έχουν το σθένος να αντιμετωπίσουν τις κακουχίες ώστε να είναι οι πρώτοι που θα βρουν το μυθικών διαστάσεων όπλο.

Μία απλή ιστορία που λειτουργεί ως παρωδία επικών σεναρίων τύπου Zelda. Ακόμη και το ύφος των cuscenes είναι πανομοιότυπα με αυτά του Wind Waker. Την δουλειά της όμως την κάνει και με το παραπάνω, εξάλλου δεν χρειάζεσαι και πολλά περισσότερα για να αναλωθείς σε αμέτρητα dungeon runs. Στην αρχική αίθουσα του οχυρού βρίσκονται οι τέσσερις ήρωες που έχεις προς επιλογή ο καθένας με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, ικανότητες και ιδιοτροπίες. Όσο παίζεις, ο ίδιος χώρος αρχίζει να γεμίζει με νέους npc οι οποίοι βοηθάνε ο καθένας σε διαφορετικό τομέα.

Έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην παρουσίαση καθώς τα γραφικά και ο ήχος είναι ότι πιο προσεγμένο έχω δει από την ανεξάρτητη σκηνή μέσα στο 2016. Το εξαιρετικό 16-άμπιτο αισθητικά ύφος και τα λαχταριστά animations δένουν άριστα και φέρνουν ένα μη ελέγξιμο μειδίασμα στα χείλη ενώ τα ηχητικά εφέ και ιδιαίτερα των πυροβολισμών κλέβουν την παράσταση.

Οπλίζω

Θα ξεκινήσω με μία σύντομη περιγραφή ενός από τα πάμπολλα runs που θα κάνεις ώστε να γίνει κατανοητό χονδρικά κι έπειτα θα περάσω στις λεπτομέρειες που το συνθέτουν.

Επιλέγεις χαρακτήρα με τον οποίο εισχωρείς στο gungeon, περιμένεις να ολοκληρωθεί η procedural διαδικασία που κάνει την κάθε απόπειρα μοναδική και ξεκινάς την εξερεύνηση. Κάθε δωμάτιο που περιέχει εχθρούς κλειδώνει μέχρι να τους αποτελειώσεις κι όταν το κάνεις μαζεύεις τα νομίσματα που άφησαν πίσω τους. Βρίσκεις σεντούκια με τυχαία κάθε φορά όπλα ή αντικείμενα ενώ σε κάθε όροφο υπάρχει κι από ένα κατάστημα όπου μπορείς να αγοράσεις αντικείμενα και βοήθειες. Κατόπιν οδεύεις προς την μοιραία μάχη σου με το boss κι αν το καταφέρεις πηγαίνεις σε επόμενο δυσκολότερο επίπεδο. Μόλις τα τινάξεις μπορείς να ξαναδοκιμάσεις άμεσα με τον ίδιο χαρακτήρα ή να επιστρέψεις στον πρώτο όροφο όπου πλέον εμφανίζεται οτιδήποτε έχεις καταφέρει να ξεκλειδώσεις, στην συγκεκριμένη απόπειρα, και μένει εσαεί.

Το πρώτο που προκαλεί εντύπωση είναι o άρτιος χειρισμός ο οποίος, και προς μεγάλη μου έκπληξη, λειτουργεί το ίδιο καλά τόσο με controller όσο και με mouse/keyboard. Η λογική της κίνησης και της στόχευσης είναι αυτή ενός twin-stick shooter. Από εκεί και πέρα έχουμε ένα μπουτόν για πυροβολισμό, ένα για αποφυγή μετά κωλοτούμπας, ένα για διαγραφή όλων των εχθρικών βλημάτων επί της οθόνης για περιορισμένο χρονικό διάστημα και ένα προς χρησιμοποίηση αντικειμένου. Επίσης με ένα άλλο πλήκτρο ανοίγει ο χάρτης ο οποίος σου επιτρέπει να τηλεμεταφερθείς σχεδόν σε οποιοδήποτε δωμάτιο έχεις καθαρίσει από εχθρούς.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι τόσο άξιο προσοχής όσο η αποφυγή. Είναι αυτό που προσθέτει το αλατοπίπερο στο gameplay και το κάνει πραγματικά ενδιαφέρον. Με την πίεση του αντίστοιχου πλήκτρου λοιπόν εκτελείς μία θεαματική τούμπα/βουτιά προς όποια κατεύθυνση γουστάρεις κι αγαπάς. Το μαγικό έγκειται στα πρώτα frames της κίνησης όπου ουσιαστικά είσαι άφθαρτος και μπορείς άνετα να περάσεις μέσα από τα βλήματα των χαριτωμένων εχθρών. Τo μικρό αυτό κενό όμως απαιτεί σωστό συγχρονισμό από την μεριά σου, κάτι που αποτρέπει το σπαμάρισμα (μα τι Ελλήνικος) της ικανότητας και σε αναγκάζει να γίνεις πιο ικανός.

Ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι η δυνατότητα να αναποδογυρίζεις τραπέζια ώστε να καλυφθείς από τα αντίπαλα πυρά, κάτι που μπορούν να κάνουν και οι εχθροί. Επίσης με τον ίδιο τρόπο μπορείς να κάνεις βαρέλια να κυλήσουν και κατόπιν να τα ανατινάξεις. Δεν χρειάζεται αναγκαστικά να μπουν στο ρεπερτόριο των κινήσεών σου όμως είναι μία πικάντικη προσθήκη που συμβάλει στο όλο βάθος της gameplay εμπειρίας.

Τέλος αξίζει να αναφερθεί πως η τεχνητή νοημοσύνη των εχθρών είναι αρκετά άνω του μετρίου. Όχι κάτι καταπληκτικό. Το ρεπερτόριο των κινήσεων καθώς και η ποικιλία των εχθρών δίνουν την ψευδαίσθηση του επαναστατικού όμως πρόκειται απλά για κάτι που είναι όσο καλό χρειάζεται για το είδος και μάλιστα χωρίς ψεγάδια.

Βγάζω τον αέρα από την σκανδάλη

Το μεγάλο ατού του Enter the Gungeon βέβαια είναι τα ίδια τα όπλα. Μία ατελείωτη λίστα (150+) με όπλα θα σου εξάπτει την φαντασία όσες ώρες και να παίξεις. Υπάρχουν πραγματικά τα πάντα, από την μεγαλύτερη γελοιότητα που δεν είσαι καν ικανός να φανταστείς ως το πιο υπερπωρωτικό που φέρνει μαζί του τον όλεθρο. Όταν λοιπόν έχεις ένα όπλο που εξαπολύει μέλισσες, ένα που είναι κρυμμένο μέσα σε μαξιλάρι κι ένα που αμολάει εκρηκτικές μπανάνες μπορείς να καταλάβεις πως οι τύποι της Dodge Roll πραγματικά έστυψαν το μυαλό τους όσον αφορά την ευρηματικότητα.

Εκτός των όπλων όμως υπάρχουν “άπειρα” passive και μη αντικείμενα που θα σε βοηθήσουν στο δύσκολο έργο σου. Όλα αυτά παραπέμπουν κατευθείαν στο The Binding of Isaac κάτι που μόνο θετικό μπορεί να είναι.

Το μόνο μελανό σημείο έχει να κάνει με το co-op. Στην ουσία το παιχνίδι αναγκάζει και τους δύο παίκτες να βρίσκονται εντός της κάμερας χωρίς να κάνει τουλάχιστον ένα λογικό zoom out σε περίπτωση που θέλουν ή αναγκαστούν να απομακρυνθούν. Επίσης υποστηρίζεται μόνο τοπικά.

Για το τέλος αφήνω κάτι που δεν έχει να κάνει με το gameplay, ούτε τις επιλογές, ούτε καν με τα γραφικά. Θέλω να μιλήσω για αυτό που οι developers συχνά αποκαλούν juice ενός παιχνιδιού κι έχει να κάνει με τα μικρά πράγματα που είτε συμβαίνουν έμμεσα είτε άμεσα από εσένα. Η αίσθηση που παίρνεις από τέτοιες στιγμές είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει να αγαπήσεις ένα παιχνίδι από ένα άλλο εξίσου ποιοτικό. Στο Enter the Gungeon συμβαίνει σε πολλά σημεία όμως το κυριότερο για εμένα είναι τα πλήρως destructible αντικείμενα. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι καινούριο όμως σε ένα παιχνίδι όπου το πιστολίδι δίνει και παίρνει ενώ συμβαίνει μέσα σε μία βιβλιοθήκη, το τελικό οπτικό αποτέλεσμα είναι αναντικατάστατο. Μαρτυρά πέρα για πέρα την ένταση της μάχης και προσδίδει μία λίγων δευτερολέπτων αίσθηση επικού επιτεύγματος και τελικά την αυτοπεποίθηση για να τα κάνεις λαμπόγυαλο στο επόμενο δωμάτιο… μέχρι να φας εκείνη την μοιραία σφαίρα που θα σε προσγειώσει για πολλοστή φορά στην σκληρή πραγματικότητα του παιχνιδιού.

BANG!

Αναμφισβήτητα δεν απευθύνεται σε όλους κι αυτό λόγω της φύσης του. Κάποιοι απλά το βρίσκουν εκνευριστικό να παίζουν από την αρχή ξανά και ξανά γνωρίζοντας πολλές φορές ότι λόγω της τυχαιότητας μία απόπειρα μπορεί να είναι καταδικασμένη εξαρχής. Αν τώρα προσθέσεις το αυξημένο επίπεδο δυσκολίας στην εξίσωση μπορείς να κατανοήσεις ένα rage quit. Όσοι είχαν μία τέτοια κακή εμπειρία με το Nuclear Throne για παράδειγμα είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα αγγίξουν το Enter the Gungeon. Από την άλλη όσοι αγαπούν ή απλά δεν έχουν πρόβλημα με τους συγκεκριμένους μηχανισμούς είναι μοιραίο ότι θα το λατρέψουν. Όπως έχω πει και σε παλαιότερο κείμενο, ότι διαθέτει τουλάχιστον κάποια βασικά χαρακτηριστικά ενός rogue-like είναι (η ίδια) η ζωή. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο την προσομοιώνει όσον αφορά την βελτίωση μέσω της επανάληψης. Συμπέρασμα: Μέχρι το επόμενο καλό του είδους, αξίζει να εθιστείς.