Epanalepsis

Αισθάνομαι άσχημα, όταν έρχεται η ώρα να γράψω ένα review, κρίνοντας τη δουλειά ενός ανθρώπου και αυτά που έχω να πω είναι κυρίως αρνητικά. Κάποιες φορές δε γίνεται όμως διαφορετικά. Η γνώμη μου για το Epanalepsis ίσως να είναι βέβαια ως έναν βαθμό άδικη. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είμαι εξοικειωμένη με το κίνημα του New Wave στον χώρο της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας, ούτε και με τις πειραματικές ταινίες ανεξάρτητων κινηματογραφιστών της δεκαετίας του ‘90, τις δύο βασικές επιρροές του Cameron Kunzelman.

Αν έχετε καλή σχέση με τα δύο παραπάνω αντικείμενα, τότε και το Epanalepsis θα έχει καλύτερη τύχη. Για να σχηματίσετε προσωπική εικόνα για τη δουλειά του developer, σας προτείνω να ρίξετε μία ματιά στο Catachresis, ένα παιχνίδι που κινείται στα ίδια πρότυπα με το Epanalepsis και θα παίξετε δωρεάν στον browser σας. Αν σας αρέσει το πρώτο, τότε δε θα «χάσετε», αν αγοράσετε το δεύτερο.

Το Epanalepsis θα είναι αφιλόξενο για εσάς, που θέλετε να ασχοληθείτε με ένα Point and Click Adventure με το κλασικό inventory και τους συνηθισμένους γρίφους. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, κάτι που γίνεται σαφές και από την περιγραφή του παιχνιδιού στο Steam. H επίλυση γρίφων και η διαχείριση αντικειμένων χαρακτηρίζονται μάλιστα ως αγχωτικές, ακόμη και τραυματικές διαδικασίες.

Από το στόμα μου το πήρες!

Λάθος, γιατί οι υπότιτλοι εμφανίζονται συχνά κομμένοι και θα καταβάλετε προσπάθεια για να συμπληρώσετε τα κενά με βάση τα συμφραζόμενα. Θα ψαρέψετε και μερικά ορθογραφικά λάθη! Θα μυρίσετε τα νύχια σας για να μαντέψετε ποιος χαρακτήρας ξεστομίζει μία ατάκα, καθώς δεν υπάρχει ένα διαφορετικό χρώμα, ένα όνομα, κάτι βρε αδελφέ στους υπότιτλους, που να δείχνει ποιος «μιλάει» κάθε φορά. Λάμπουν επίσης δια της απουσίας τους η οθόνη επιλογών, η δυνατότητα ρύθμισης του ήχου και της ποιότητας των γραφικών και ακόμα-ακόμα ένα απλό Quit.

Το Epanalepsis δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το θετικό στον οπτικό τομέα με τα άδεια κάποιες φορές backgrounds, τους χοντροκομμένους pixelάτους χαρακτήρες και το ατσούμπαλο animation του. Το soundtrack, από την άλλη μεριά, τα πάει πολύ καλά. Η πανκ, ροκ και ambient μουσική με έκανε να ξεχάσω πως δεν ακούγεται σχεδόν κανένας άλλος ήχος και ούτε μία ανθρώπινη φωνή από την αρχή έως το τέλος.

Φοβερό καμουφλάζ! Αυτό το ρομπότ μοιάζει με κρεμάστρα.

Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ιστορίες είναι πως διαδραματίζονται όλες τους στον ίδιο τόπο, αλλά σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Για την ακρίβεια, είκοσι χρόνια χωρίζουν το πέρασμα του κάθε χαρακτήρα από τη συγκεκριμένη τοποθεσία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’90. Ωραία ιδέα με καλές προοπτικές η παρουσίαση της ρουτινιάρικης ζωής των Rachel, Anthony και του ρομπότ, αλλά τα πράγματα περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στο παιχνίδι ταξίδια στον χρόνο, τύποι που εμφανίζονται από το πουθενά και μοιάζουν να είναι εκτός τόπου και χρόνου και αραδιάζουν διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Εδώ φαίνονται σίγουρα οι επιρροές του Cameron Kunzelman.

Gandalf! Κι εσύ εδώ;