Το παίξαμε: Corpse of Discovery

Ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο, η όραση μου είναι θολή και πρέπει να περιμένω λίγο να προσαρμοστεί στο φως. Μα που βρίσκομαι; Για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση πως είμαι σπίτι όμως γρήγορα επέστρεψα στην πραγματικότητα. Είμαι αστροναύτης και μόλις προσγειώθηκα σε έναν μακρινό πλανήτη. Πρέπει να πάω από τον κεντρικό υπολογιστή και να ενημερωθώ για την αποστολή μου, πρώτα όμως θέλω να δω αν υπάρχει κανένα μήνυμα από την οικογένειά μου. Μπήκα στην αίθουσα επικοινωνίας και επέλεξα να ακούσω το τελευταίο μήνυμα. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα βλέποντας τα ολογράμματα των παιδιών και της γυναίκας μου, η φωνή τους ήταν τόσο “ζεστή” που μετά από τόσο καιρό ήθελα να τα βροντήξω όλα και να επιστρέψω κοντά τους.

Είναι απίστευτο το πόση μοναξιά μπορεί να νιώθεις όταν γνωρίζεις την χαοτικά τεράστια απόσταση που σε χωρίζει από οποιοδήποτε ανθρώπινο ον. Δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι, δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, βρίσκομαι εδώ με μια σημαντική αποστολή, είχα αποδεχτεί όλους τους κινδύνους από την αρχή. Μόνο εφόσον την έχω ολοκληρώσει επιτυχώς θα αναλογιστώ την επιστροφή μου. Στην σύντομη ενημέρωση έμαθα πως πρέπει να τοποθετήσω πομπούς σε συγκεκριμένες περιοχές. Ακολουθώντας όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας φοράω την στολή μου και ετοιμάζομαι να εξερευνήσω τον άγνωστο τούτο κόσμο. Η καταπακτή άνοιξε κι αμέσως με τύφλωσε το έντονο πορτοκαλί φως ερχόμενο προφανώς από το άστρο στο κέντρο αυτού του συστήματος. Αυτό που αντίκρισα ήταν ένας ξερός πλανήτης γεμάτος πετρώματα και άμμο. Ένα απέραντο τοπίο με αποχρώσεις του καφέ.

Εξερευνώντας…

Κοίταζα αποσβολωμένος το σκηνικό γύρω μου όταν ξαφνικά ήρθε μπροστά μου ένα σφαιρικό ρομποτάκι. Πρόκειται για την A.V.A., τεχνητή νοημοσύνη προγραμματισμένη να με καθοδηγεί και να υποδεικνύει τους στόχους μου. Άρχισε να μου εξηγεί τι πρέπει να κάνω και που να πάω κοιτώντας με μάτια από λυχνίες που προφανώς έχουν στόχο να δίνουν μια κάπως πιο ανθρώπινη αίσθηση στο συνομιλητή. Η βαρύτητα εδώ είναι πολύ μικρότερη, με ένα καλοζυγισμένο άλμα και την δύναμη των προωθητήρων μου μπορώ να διασχίζω τεράστιες αποστάσεις, μίνι πτήσεις τις ονόμασα. Δεν είχα πολύ χρόνο να χαζολογήσω όμως.

…νιώθεις πως όντως βρίσκεσαι πολλά έτη φωτός μακριά από την γη.

Η ισχνή ατμόσφαιρα έκανε τις ηλιακές ακτίνες εξαιρετικά ραδιενεργές με αποτέλεσμα κάθε τόσο να ψάχνω για σκιά. Με την καθοδήγηση και την παρέα της A.V.A. τελείωσα γρήγορα την αποστολή και πριν στερέψει από μπαταρία μου είπε κάτι που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη περίμενα… ουσιαστικά μου έλεγε πως δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με την βάση και πως ήμουν καταδικασμένος να πεθάνω εδώ, μόνος μου. Αρχικά πάγωσα, δεν μπορούσα να το χωνέψω. Μέσα στην τρέλα που με είχε καταπιεί ολοκληρωτικά άρχισε να αναβοσβήνει μία ακόμη υπόδειξη στην διεπαφή του κράνους μου. Αυτό είναι, αμέσως σκέφτομαι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια, προφανώς και η τελευταία ενημέρωση οφείλεται σε κάποια δυσλειτουργία του ρομπότ. Δίνοντας έτσι νέα ελπίδα στον εαυτό μου κίνησα να δω τι με περιμένει…

Ακόμη και στου διαόλου την μάνα υπάρχει ομορφιά 

Ως εδώ, έτσι για να κινήσω λίγο το ενδιαφέρον. Αν συνέχιζα θα άρχιζα αναγκαστικά τα spoilers και δεν νομίζω πως θα ήθελες κάτι τέτοιο. Το Corpse of Discovery το βρήκα εξαρχής ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Όχι τόσο για τους μηχανισμούς του αλλά για την αίσθηση που σου δίνει. Σε βάζει μέσα στα υποδήματα του πρωταγωνιστή ενώ νιώθεις πως όντως βρίσκεσαι πολλά έτη φωτός μακριά από την γη. Οι πλανήτες που επισκέπτεσαι είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και ιδιαίτερα πειστικοί ως κόσμοι. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει walking simulator αλλά εγώ διαφωνώ με τον όρο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Υπάρχουν κάποια platforming στοιχεία, στοιχειώδης αποφυγή εχθρών και γενικότερα ένας σκοπός που όμως γίνεται επίτηδες λιγότερο ξεκάθαρος όσο συνεχίζεις. Επισκεπτόμενος διαφορετικούς πλανήτες, είναι σαν να βλέπεις όλες τις εκδοχές των αποφάσεών σου με την ελπίδα της επιστροφής στην γη. Όσο συνεχίζεις τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο σουρεαλιστικά, πρέπει όμως να πιέσεις, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Ήλιος με τα δόντια ακόμη κι εδώ…

Και ο νεκροθάφτης έχει καρδιά 

Δύο είναι τα κακώς κείμενα της υπόθεσης. Πρώτον είναι εξαιρετικά μικρής διάρκειας, σε 3 ώρες βαριά θα έχει τελειώσει το πανηγύρι. Δεύτερον είναι κάποια περιστασιακά bugs που λόγω κακού collision detection με το έδαφος σε βρίσκουν να βυθίζεσαι αργά και βασανιστικά μέσα του μέχρι να αποθάνεις και να συνεχίσεις από το τελευταίο checkpoint. Τα checkpoints τουλάχιστον είναι σωστά τοποθετημένα σώζοντας έτσι κάπως την κατάσταση.

Όχι ρε Alex, πες…

Επίσημη Ιστοσελίδα: Phosphor Games

Σελίδα steam: http://store.steampowered.com/app/297720/