Αν κάνεις μια γύρα να μαζέψεις μερικές χούφτες Shoot’ em ups (τα παραδοσιακά ε, μην τα μπερδεύουμε με FPS και τσατιστώ) τι θα πιάσουν τα χέρια σου; Θα σου πω τι θα πιάσουν, δύο χούφτες Bullet Hell σφυρηλατημένα στο αμόνι του Very Hard με προδιάθεση για Impossible επίπεδο δυσκολίας. Ακόμα όμως κι αν δεν είναι όλα, που δεν είναι όλα, Bullet Hell το κομμάτι της δυσκολία παραμένει σε επίπεδα σαδομαζοχισμού. Σίγουρα είδαμε κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια κάποιες εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα, ήταν όμως λίγες. Ή έστω θα ήθελα να δω περισσότερες.
Το Fullblast της UFO Crash Games εμπίπτει στις παραπάνω εξαιρέσεις. Προερχόμενο από κινητά έκανε μια στάση στο Wii U και έφτασε να κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες για το PC μέσω του λατρεμένου μας Steam. Αξίζει;
Ως θιασώτης του είδους και πιστός ακόλουθος μιας φουρνιάς παιχνιδιών που ήταν περισσότερο R-Type και Blood Money παρά Ikaruga και Radiant Silvergun, το βρήκα ευχάριστο. Προς θεού δεν συγκρίνω –φυσικά- το Fullblast με τα ιερά αυτά τέρατα. Απλά το τοποθετώ στην γειτονιά των πρώτων. Ούτε εκρηκτικές ταχύτητες ούτε άπειρες σφαίρες να γεμίζουν την οθόνη. Η κίνηση αργή μεθοδική, οι σφαίρες που έρχονται κατά πάνω σας το ίδιο αργές και προβλέψιμες. Παράλληλα με αυτήν την ραθυμία συμπορεύονται levels μικρά, κάτι που μαρτυρά την προέλευση από μια περισσότερο casual πλατφόρμα καθώς και την άρνηση να ταυτιστεί με την σύγχρονη τάση που θέλει το κάθε level ενός Shoot’ em up να κρατάει καμιά βδομάδα.
Μιλώντας για levels, παρόλο που δεν θα κουράσουν με το μέγεθος τους, είναι τα άτιμα πολύ λίγα. Με τρεις διαφορετικούς κόσμους μόλις τα περιβάλλοντα γραφικά που θα βλέπετε ελπίζω να σας αρέσουν. Γιατί θα τα βλέπετε συχνά. Όπως και πολλούς από τους αντιπάλους. Η ποικιλία δεν είναι το δυνατό του σημείο σίγουρα. Τουλάχιστον όταν ξεκλειδώσετε όλα τα επίπεδα του μπορείτε να επιστρέψετε και να παίξετε όποιο αγαπάτε. Λέγοντας για γραφικά αυτά είναι 3D κι αν πρέπει –που δεν πρέπει, αλλά γιατί όχι;- να κάνω χρήση μιας και μόνο λέξης για να τα χαρακτηρίσω αυτή είναι μπαμπάτσικα. Είναι ζουμπουρλούδικα, παχουλά. Σοβαρά, είναι, τα μοντέλα μοιάζουν να χρειάζονται αδυνάτισμα. Το τελικό αποτέλεσμα όμως με αυτά τα ελαφρώς φουσκωμένα πολύγωνα προσωπικά μου άρεσε και βρίσκω πως ταιριάζει με το αργό τέμπο του.
Ο ήχος με άφησε αδιάφορο καθώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι μια μελωδία ένα χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς. Την κάνει την δουλειά του δεν λέω, ωστόσο αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που γράφω στο ηχητικό κομμάτι αυτήν την φράση τώρα θα είχα πολλά ευρώ!
Αυτό είναι πάνω κάτω το Fullblast. Όσο και να προσπαθήσω να πω κάτι άλλο, απλά δεν υπάρχει. Είναι ίσως από τις πιο δύσκολες στιγμές για έναν reviewer, να πέσει σε ένα παιχνίδι που δεν είναι φοβερό σε καμία περίπτωση, όπως δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση. Είναι ενδεχομένως κοντά στον ορισμό της μέσης λύσης για κάποιον που θέλει να εισέλθει απαλά σχεδόν αναίμακτα στο είδος. Όσο κι αν μου άρεσε, δεν μπορώ να με δω να παίζω ξανά. Αυτό βέβαια συμβαίνει κουβαλώντας μερικά γαλόνια παραπάνω, για beginners ίσως να είναι περισσότερο ενδιαφέρον.
Πριν κλείσω δύο λόγια για την υπόθεση. Παίρνετε τον ρόλο ενός πιλότου που πολεμά εξωγήινους εισβολείς. Ε, τι περιμένατε δηλαδή, την τριλογία του Κισλόφσκι?
