Αν φανταστούμε πως ένα παιχνίδι είναι μια σφαίρα, μια ταιριαστή παρομοίωση αν αναλογιστεί κανείς το περιβάλλον του Hard West, τότε μπορούμε να το διαχωρίσουμε στον πυρήνα του και στα εξωτερικά του στρώματα.
Το Hard West έχει για πυρήνα έναν μηχανισμό turn based μαχών που μοιάζει να έχει δημιουργηθεί με αγάπη και μπόλικη σκέψη. Με λίγα λόγια παίζεται ως εξής, έχετε υπό τον έλεγχο σας ένα σετ καουμπόιδων ή και καουγκέρλιδων. Χοντρά χοντρά ξοδεύεται action points για τις ενέργειες που πραγματοποιείτε επί της εκάστοτε πίστας, ας την φανταστούμε ως μια σκακιέρα. Κίνηση εσείς, κίνηση ο αντίπαλος, και ξανά.
Βασικό σας μέλημα, βασικότερο από κάθε άλλο πλην ορισμένων εξαιρέσεων, είναι η κάλυψη που παρέχεται στους χαρακτήρες σας από το περιβάλλον. Αυτή μπορεί να είναι είτε μερική είτε ολική ή και ανύπαρκτη. Στην περίπτωση που είναι ανύπαρκτη προφανώς καθίσταται κάθε επίθεση εναντίον σας αρκετά επικίνδυνη ίσως θανατηφόρα. Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο και έτσι κατά κάποιο τρόπο η πουτανίτσα το κάτι της εξτρά που προσφέρει το Hard West είναι ο τρόπος με το οποίο κάνετε assign τα διάφορα skills και perks. Μέσα από ένα ταμπλό με τραπουλόχαρτα που αντιπροσωπεύουν ορισμένες ικανότητες φτιάχνεται έναν χαρακτήρα όπως τον θέλετε ώστε να χωθεί φορτσάτος στην μάχη.
Εδώ να τονίσω βέβαια πως όσο ενδιαφέρον και αν είναι το σύστημα αυτό, και είναι ενδιαφέρον σίγουρα, δεν παύει να αποτελεί μέρος ενός συνόλου που βασίζεται περισσότερο σε μεμονωμένες μάχες παρά σε ένα διαρκές χτίσιμο προς μια δυνατή ομάδα που θα βγάλει από την μέση ότι τέλος πάντων παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος.
Αυτό είναι γνώρισμα του Hard West εν γένει μάλιστα. Προσωπικά με ξένισε κάπως. Με ξένισε γιατί πέρα από αυτά που μπορώ αντικειμενικά να σας πω για τις μάχες του υπάρχουν και άλλα που δεν μπορώ να αναφέρω στοιχειοθετώντας τα όπως για παράδειγμα η γαμάτη αίσθηση που δίνεται όταν αγωνιάς για κάθε βήμα για κάθε θέση στην οποία είσαι ευάλωτος για κάθε χαρακτήρα που ίσως πεθάνει στον επόμενο γύρο. Δεν υπάρχει save εντός μάχης κι όσο κι αν αυτό οδηγεί σε πιθανά γαμοσταυρίδια όταν θα επαναλάβετε 30-40 αγχωτικά λεπτά για μια δύο στραβές αποφάσεις, δίνει ένα νεύρο στην ατμόσφαιρα, καθιστά κάθε απόφαση σημαντική. Έκανα reload πολύ συχνότερα από όσο θα έπρεπε και πάντα κοιτούσα που βρίσκονται οι αντίπαλοι μου συνεχώς δύο τρεις τέσσερις φορές.
Μια σεμνή Σατανιστική τελετή
Το reload μιας και το ανέφερα καταναλώνει –όπως κάθε ενέργεια- action points. Είναι λοιπόν σημαντικό να έχουμε τον νου μας και στις εναπομένουσες σφαίρες μας όταν σχεδιάζουμε τις μελλοντικές κινήσεις.
Πίσω στα skills. Έφτιαξα έναν χαρακτήρα, για παράδειγμα, ο οποίος είχε απαίσιο σημάδι αλλά τον εξόπλισα με εξτρά πονταλάκια κίνησης και ένα ωραιότατο δίκαννο. Μπορεί λοιπόν να μην πετύχαινε ούτε κρουαζιερόπλοιο στα δύο μέτρα, όταν όμως τον έτρεχα δίπλα στον αντίπαλο του πετούσε τα μέσα έξω.
Το άσχημο της υπόθεσης είναι –πέρα από την ίδια την υπόθεση- πως το Hard West μοιάζει αρκετά έως πολύ ασύνδετο. Όχι δεν είναι το XCOM της άγριας δύσης όπως διάβασα εδώ κι εκεί μέσα στην τάση που έχουμε να παίρνουμε ένα video game και να ταυτίζουμε μια ολόκληρη κατηγορία στο όνομα του. Δεν μοιάζει σε τίποτα με το XCOM εκτός από το σύστημα μάχης και τα ποσοστά επιτυχίας ανάλογα με διαφόρους παράγοντες π.χ. εάν και κατά πόσο υπό κάλυψη είναι ο αμυνόμενος και τα διάφορα skills. Υπάρχουν και πιο εξειδικευμένοι παράγοντες ωστόσο όπως κατάρες που πιάνουν μόνο εάν δεν είναι ή είναι υπο σκιά ο αμυνόμενος και αρκετά άλλα.
Ασύνδετο όπως έλεγα. Στα ενδιάμεσα των μαχών πετάει έναν χάρτη στον οποίο, στην αρχή ας πούμε, έχει κάτι σημεία εξόρυξης χρυσού και αγοράζεις ένα συμβόλαιο για τόσες εξορύξεις από έναν τοπικό μαφιόζο με σκοπό να αγοράσεις με τα χρήματα ας πούμε όπλα ή οτιδήποτε.
Έχει σε αυτή την φάση διαλόγους, κάποιες αποφάσεις, που αρχικά διάβαζα με ευλάβεια και επέλεγα με προσοχή. Σταδιακά κατάλαβα –και ξενέρωσα- πως δεν έχουν την παραμικρή σημασία επι της ουσίας. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να επισπεύσει προς τον δρόμο για την επόμενη μάχη. Άσε τις διάφορες υπό-ιστορίες που έρχονται και φεύγουν ξαφνικά δίχως να αφήνουν πίσω τους τίποτα πέρα από ένα βλέμμα απορίας στα μάτια του παίκτη. Τώρα τι ήταν αυτό, γιατί ήταν?
Κάπως έτσι μου δόθηκε η εντύπωση μιας προσπάθειας από άτομα που είχαν τόσο την θέληση όσο και την ικανότητα να δημιουργήσουν ένα ενδιαφέρον σύστημα μάχης, τον πυρήνα της σφαίρας, ωστόσο δεν διέθεταν –πιθανότατα- τους πόρους για να την ντύσουν με τον κατάλληλο τρόπο.
Αυτό δείχνουν και τα γραφικά του παιχνιδιού που φωνάζουν θέλω παραπάνω λεφτά από χιλιόμετρα. Επαναλαμβανόμενα γραφικά εδώ κι εκεί καθώς και μια γενικότερη αίσθηση κάπως stock και πρόχειρων τρισδιάστατων μοντέλων με έλλειψη διαφοροποίησης.
Σε γενικές γραμμές το συνιστώ παρόλο το κράξιμο που του έριξα. Το συνιστώ όμως με αρκετές προϋποθέσεις και υποσημειώσεις. Δεν είναι κάτι που θα παίζετε για μέρες όπως π.χ. τα XCOM. Οι μάχες του είναι πολύ γεμάτες, ωστόσο τα ενδιάμεσα κομμάτια βρίσκονται σε μέτρια επίπεδα ίσως και κάτω από αυτά. Με δεδομένη την αρκετά χαμηλή τιμή καθώς και το περιβάλλον του που οκ δεν υπάρχουν και τόσα πολλά video games στην άγρια δύση, εάν δεν προσδοκάτε όντως το επόμενο XCOM, δεν θα σας απογοητεύσει.
Α, έχει και δαίμονες ε.
