Για τον παραδοσιακό ιππότη-πρωταγωνιστή σε videogame, βασικό μέρος των καθηκόντων του είναι να αποφεύγει το θάνατο. Το Life Goes On: Done to Death διαφέρει: οι ήρωές της τελευταίας, εξελιγμένης εκδοχής ενός puzzle-platformer που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2014 είναι σαφώς πιο αναλώσιμοι. Για την ακρίβεια, δε μπορείς να κάνεις το παραμικρό βήμα προόδου στο παιχνίδι της Infinite Monkeys Entertainment αν δεν ξεπαστρέψεις και δυο-τρεις.
Ίσως κάποιοι παλιότεροι να θυμούνται το The Lost Vikings, στο οποίο συνδυάζαμε τις διαφορετικές ικανότητες μιας τριάδας σκληροτράχηλων Σκανδιναβών για να λύσουμε τις γρίφους κάθε πίστας και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην επόμενη. Το Done to Death, (που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στο Playstation και ως τζάμπα expansion για όσους είχαν ήδη το αρχικό παιχνίδι στο Steam) είναι ουσιαστικά βασισμένο σε μια παρόμοια ιδέα – με τη διαφορά ότι εδώ ο κάθε χαρακτήρας δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, αλλά αποκτά διαφορετική χρησιμότητα ανάλογα με τον τρόπο και τον τόπο του θανάτου του.
Πώς γίνεται αυτό; Με διάφορους ευφάνταστους τρόπους που περιλαμβάνουν την μετατροπή τους σε παγοκύβους οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως μετακινούμενες πλατφόρμες, την εκτόξευσή τους από κανόνια με σκοπό να χτυπήσουν κάποιους απομακρυσμένους διακόπτες, το παλόυκωμα τους σε κινούμενους ιμάντες γεμάτους καρφιά ώστε να αξιοποιηθούν ως χαλί που θα προστατεύσει τους επόμενους και άλλα, αντιστοίχως μακάβρια. Το Done to Death δεν διαθέτει απλά εντυπωσιακή ποικιλία από πίστες και γρίφους, αλλά εμφανίζει συνεχώς καινούργιους μηχανισμούς και τρόπους θανάτου κρατώντας τον παίκτη σε εγρήγορση.
Πέρα από την επίλυση γρίφων, το gameplay διανθίζεται και με αρκετά platforming στοιχεία. Όπως σε τίτλους σαν το Braid και το Trine, έτσι και στο Done to Death, δεν αρκεί να αντιληφθείς την αλληλουχία επιλογών που πρέπει ν’ακολουθήσεις ώστε ν’ανοίξει ο δρόμος για το (ντεμέκ) μαγικό δισκοπότηρο που περιμένει στο τέλος κάθε πίστας. Πρέπει και να τις εκτελέσεις κιόλας με μια σειρά καλοζυγισμένων αλμάτων, σκοποβολή ακριβείας με τους ιππότες-βλήματα και ασκήσεις ισορροπίας πάνω σε πλατφόρμες που απογειώνονται και πέφτουν ανάλογα με τις διαθέσεις του απρόβλεπτου στρώματος λάβας στο οποίο πλέουν.
Αυτό που κάνει εντύπωση στο Done to Death, από τη στιγμή που σταματάμε τα προκαταρκτικά και μπαίνουμε στο κυρίως παιχνίδι, είναι ο τρόπος με τον οποίο ισορροπεί αυτές τις δύο πλευρές του, το platforming και το puzzle-solving, επιτυγχάνοντας μια ιδανική καμπύλη δυσκολίας που καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον χωρίς να αποθαρρύνει. Οι λύσεις στις σπαζοκεφαλιές του, ακόμα και τις πιο πολύπλοκες, είναι πάντα λογικές και θα γίνουν φανερές είτε με λίγη συγκέντρωση, είτε με λίγο πειραματισμό, ενώ οι απαιτήσεις του σε αντανακλαστικά και συγχρονισμό είναι επαρκείς ώστε να μην καθιστούν βαρετό το εκτελεστικό κομμάτι της διαδικασίας, αλλά όχι υπερβολικές.
Όλα αυτά δένουν ικανοποιητικά με την παρουσίαση του παιχνιδιού που, χωρίς να είναι εξαιρετική (αν και το αναγεννησιακό-light soundtrack του είναι πολύ ευχάριστο) ντύνει την εμπειρία με μια απόλυτα ταιριαστή χαβαλεδιάρικη διάθεση, είτε πρόκειται για οπτικές πινελιές σαν το καρότσι που γεμίζει με τα πτώματα πάνω στα οποία πάτησες για να περάσεις την κάθε πίστα, είτε κειμενάκια όπως οι περιγραφές κάθε κόσμου και τα ονόματα των δισκοπότηρων που θυμίζουν κάτι από Monty Python.
Εκτός από τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, η Infinite Monkeys έχει φροντίσει να απαλύνει τη μονοτονία και τη γραμμικότητα που ταλαιπωρούν συχνά τους puzzle-platformer τίτλους μετά από τις πρώτες ώρες ενασχόλησης, δημιουργώντας μια σειρά από έξτρα στόχους που μας προκαλούν να ξαναπαίξουμε κάθε πίστα με διαφορετικές προσεγγίσεις. Όρια χρόνου και θανάτων για να αποκτήσουμε τα αντίστοιχα παράσημα καθώς κι ένα χνουδωτό τερατάκι που είναι συνήθως καταχωνιασμένο σε κάτι δυσπρόσιτες γωνιές (φανταστείτε κάτι αντίστοιχο με τα τσιρότα του Super Meat Boy) απαιτούν πολλαπλά περάσματα για να πούμε ότι εξαντλήσαμε οποιαδήποτε από τις σχετικά σύντομες πίστες του Done to Death. Εκτός αυτών, έχουμε και ένα προαιρετικό level, αυξημένης δυσκολίας, σε κάθε κόσμο του παιχνιδιού το οποίο εμφανίζεται στον χάρτη με μια νεκροκεφαλή σα να πρόκειται για κάποιο boss fight αν και, μέχρι στιγμής, όσα έχω παίξει δεν διαφοροποιούνταν έτσι ριζικά από τα υπόλοιπα.
Στα αξιοσημείωτα του Done to Death πρέπει να καταχωρηθεί το πόσο απαιτητικό είναι με τα achievements/trophies του: παρά την πολύωρη προσπάθειά μου, μέχρι στιγμής έχω αποκτήσει μόνο ένα, ενώ, σύμφωνα με τα στατιστικά που μου δίνει το PSN μετά από ενδελεχή έρευνα, το αμέσως πιο σύνηθες το έχει μόλις το 8,5% των παικτών – η χαρά του hardcore!
Συγκεκριμένα ψεγάδια δεν έχει και πολλά: ίσως τα controls θα μπορούσαν να’χουν ένα κλάσμα καλύτερη απόκριση, ίσως τα πτώματα στους κινούμενους παλουκό-ιμάντες θα μπορούσαν να δείχνουν πιο ξεκάθαρα που είναι ασφαλές να προσγειωθείς και που όχι, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ευρύτερο πρόβλημά του είναι ότι πρόκειται για ένα concept που έχει πολυφορεθεί (done to death, θα μπορούσε να πει κανείς) και, στερούμενο της μοναδικής αισθητικής ενός Limbo πχ ή του multiplayer πανικού ενός Trine, ίσως να μη δίνει αρκετούς λόγους για ν’ασχοληθεί μαζί του κάποιος που δεν είναι φαν του συγκεκριμένου είδους. Έστω κι έτσι, παραμένει μια συμπαθέστατη πρόταση, της οποίας οι προσεγμένες λεπτομέρειες – το χιούμορ, το ισορροπημένο gameplay, οι πολλαπλές προσεγγίσεις στους γρίφους, η σύντομη διάρκεια της κάθε πίστας που το καθιστά ιδανικό για δεκάλεπτα sessions – το κάνουν να ξεχωρίζει απ’τον puzzle-platformer σωρό.
