Διαδοχικές μεταμορφώσεις περνάει το είδος των twin-stick roguelikes αλλά, ωσάν ραδιενεργή κατσαρίδα, αρνείται να πεθάνει και συνεχώς μεταλλάσεται. Ως κορυφαίο της κατηγορίας, το The Binding of Isaac είχε αναρίθμητους μιμητές. Από τον σωρό, ξεχώρισε ένας τίτλος τόσο καλοστημένος και ιδιαίτερος, που δημιούργησε τη δική του σχολή. Ο λόγος για το Nuclear Throne, το οποίο ψαλίδισε τους αμέτρητους συνδυασμούς επιθετικών επιλογών του Isaac εστιάζοντας σε συγκεκριμένα όπλα που δέχονται περιορισμένη γκάμα αναβαθμίσεων, αλλά διοχέτευσε τα χαοτικά του ένστικτα αλλού, στις μεγαλύτερες, ανοιχτές πίστες, κατοικημένες από ορδές εχθρών που ορμάνε κατά λεφούσια πάνω σου μόλις σε πάρουν μυρωδιά.
Κάπως έτσι λοιπόν μας προέκυψε στην πορεία το αξιόλογο Enter the Gungeon και κάπως έτσι εμφανίζεται τώρα το Monsters and Monocles. Από στόρυ, μη φανταστείτε τίποτα εξεζητημένο – για roguelike μιλάμε. Κάπου σ’ένα εναλλακτικό Βικτωριανό Λονδίνο, τέσσερις ερευνητές του υπερφυσικού προσπαθούν να συμμαζέψουν το χαμό που άθελά του προκάλεσε ένας εκ της ομάδας, απελευθερώνοντας κάθε λογής δαιμόνια ενώ έπαιζε με κάποιο από τα μυστικιστικά αγαλματίδιά του. Τα εν λόγω πλασματάκια έχουν εκτοξευτεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη (ή, έστω, στην παρούσα φάση του Early Access, σε τρεις γωνιές του πλανήτη – με άλλες τρεις υπό κατασκευή) και το γκρουπάκι μας καλείται να επιβιβαστεί στο χλιδάτο Ζέπελίν τους (ο χομπίστικος αποκρυφισμός ήταν ανέκαθεν αριστοκρατική ενασχόληση, κάτι σαν το γκόλφ ή το κροκέ), να ταξιδέψει στα σημεία που έχουν εντοπιστεί και να τα ξεπαστρέψει.
Σύντομη πτήση, λοιπόν, προς μια από τις διαθέσιμες πίστες του παιχνιδιού: το εσωτερικό μιας γοτθικής έπαυλης, τα σκοτεινά στενάκια μιας βορειοευρωπαικής πόλης και η ξεραίλα της Αιγυπτιακής υπαίθρου. Μπορούμε να τις επισκεφτούμε με οποιαδήποτε σειρά επιλέξουμε. Θα περίμενα, από τέτοιου τύπου παιχνίδι, η δυσκολία να αυξάνεται ανάλογα με την σειρά, αλλά δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο – αν συμβαίνει, οι διαφορές είναι ανεπαίσθητες. Πέρα απ’την διακόσμηση και την γενικότερη οπτική παρουσίασή τους, οι τρεις πίστες δε διαφοροποιούνται ουσιαστικά: ένα σύμπλεγμα από μικρότερα και μεγαλύτερα δωμάτια, κάθε ένα με το δικό του γκρουπάκι από εχθρούς, στο οποίο καλούμαστε να ολοκληρώσουμε μία αποστολή (για παράδειγμα να σκοτώσουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό πλασμάτων ή να βρούμε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο) ώστε να ξεκλειδώσουμε την έξοδο για το επόμενο επίπεδο.
Τα backgrounds του παιχνιδιού είναι όμορφα σχεδιασμένα, με ζωντανά χρώματα και χαριτωμένες λεπτομέρειες (το πορσελάνινο σετ τσαγιού στην τραπεζαρία του ζέπελιν είναι από τ’αγαπημένα μου), αλλά ο δαιδαλώδης σχεδιασμός του κάθε επιπέδου, σε συνδυασμό με την σχετική ομοιομορφία των δωματίων και την έλλειψη χάρτη, καθιστά την εξερεύνηση ενίοτε κουραστική. Συχνά, στην προσπάθεια να ανακαλύψεις κάποιο χώρο που σου έχει διαφύγει ν’αναγκαζέσαι να περιπλανίεσαι γύρω από τα ίδια σημεία, τα οποία, καθαρισμένα πλέον από εχθρούς και θησαυρούς, δεν έχουν τίποτα ενδιαφέρον να προσφέρουν. Δεν είναι τεράστιο πρόβλημα αλλά επιβραδύνει αδικαιολόγητα το ρυθμό του παιχνιδιού.
Οι μάχες του Monsters and Monocles αφήνουν ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά, οι εχθροί είναι μεν εξαιρετικά σχεδιασμένοι αλλά οι τακτικές τους, δυστυχώς, αρκετά προβλέψιμες και περιορισμένες. Ακόμα χειρότερα, με την -μάλλον υπερβολικά γενναιόδωρη- δυνατότητα να επιτεθείς εξ’αποστάσεως πριν γίνεις αντιληπτός, κάποια από τα ισχυρότερα όπλα του παιχνιδιού (η βαλλίστρα παίρνει κεφάλια σε χρόνο dt) μετατρέπουν το gameplay από τσιτωμένο αγώνα επιβίωσης σε χαλαρό μάθημα σκοποβολής. Τα bosses ανεβάζουν κάπως τη δυσκολία και έχουν πιο ενδιαφέρουσες επιθετικές επιλογές αλλά δεν αποζημιώνουν πλήρως για την βαρετή διαδρομή προς τα λημέρια τους και παραμένουν -για roguelike δεδομένα- αρκετά καλόβολα. Τελείωσα το παιχνίδι (σε single-player mode) με την τρίτη μου προσπάθεια, το οποίο, για τίτλο που δεν έχει την απεριόριστη ποικιλία του Isaac, είναι κακός οιωνός αναφορικά με το replayability του.
Από την άλλη, η αίσθηση των όπλων είναι εξαιρετική, εφάμιλλη του Nuclear Throne. Ανάλογα και με το διαμέτρημα, κάθε πυροβολισμός σε κλωτσάει ελαφρώς προς τα πίσω προσδίδοντας μια ευχάριστη φυσικότητα στη διαδικασία και δημιουργώντας μια λούπα στόχευσης-βολής-επαναστόχευσης που εκμηδενίζει την πιθανότητα να την στήσεις απλά σε ένα βολικό σημείο και να βαράς αμέριμνος. Πέρα από τα κλασικά πολυβόλα, φλογοβόλα και λοιπά ρεαλιστικά, το Monsters and Monocles διαθέτει και ορισμένες πιο εξεζητημένες επιλογές όπως έναν εκτοξευτή κεκακίων (cake = κεκάκι κατά τη σχωρεμένη τη γιαγιά μου). Αυτά, όπως και βασικές ιδιότητες του χαρακτήρα μας παίρνουν μια σειρά από αναβαθμίσεις, κάποιες από τις οποίες είναι μόνιμες και τις οποίες ανακαλύπτουμε είτε κλειδωμένες σε κάποιο από τα σεντούκια που βρίσκονται διάσπαρτα στις πίστες του, είτε συλλέγοντας αρκετά νομίσματα για να τις αγοράσουμε.
Η παρουσίαση του πάντως, είναι εξαιρετική, τόσο στα λεπτομερή, πολύχρωμα γραφικά, όσο και στην ευχάριστη μουσική του επένδυση (που θυμίζει ελαφρώς το, παρόμοιας θεματολογίας αλλά διαφορετικής προσέγγισης, The Swindle). Στα θετικά πρέπει να καταγραφεί και το πραγματικά άψογο online κομμάτι του – αχίλλειος πτέρνα πολλών συγγενών τίτλων. Στη μία περίπου ώρα που το τεστάραμε με τον Γιώργο, η εμπειρία ήταν τόσο ομαλή και απροβλημάτιστη λές και παίζαμε local multiplayer (δυνατότητα για το οποίο επίσης διαθέτει). Παράδειγμα προς μίμηση στο συγκεκριμένο κομμάτι η Retro Dreamer και φαίνεται να καταρρίπτει μια και καλή το μύθο για τις δυσκολίες του να προγραμματιστεί ένα αξιοπρεπές online mode από μικρότερες εταιρείες.
Προσεγμένη παρουσίαση και υποδειγματικό online, σε συνδυασμό με την ευχάριστη αίσθηση των όπλων του εξισορροπούνται από μάλλον επαναλαμβανόμενο και χωρίς ιδιαίτερες προκλήσεις gameplay. Τα καλά νέα είναι ότι οι developers έχουν υποσχεθεί, εκτός από νέες πίστες και μεγαλύτερη ποικιλία στις αποστολές και διάφορα “μυστικά” για τα οποία, προς το παρόν, δε λένε κουβέντα. Αν αυτά πραγματοποιηθούν και προστεθούν σε κάποια από τα ήδη καλά στοιχεία του Monsters and Monocles και εφόσον διορθωθεί η συμπεριφορά των εχθρών ώστε οι μάχες να αποκτήσουν κάτι από την τσίτα του Nuclear Throne τότε θα μιλάμε για ένα παιχνίδι που θ’αξίζει να κόψεις κάτι απ’το καθημερινό δίωρο με τον Isaac για να το παίξεις. Προς το παρόν, περιμένουμε τα επόμενα updates για να δούμε και να κρίνουμε – γι’αυτό είναι το Early Access.
