Αυτή η ιστορία με τα roguelikes έχει αρχίσει να καταντάει εκνευριστική. Εντάξει, αναμενόμενο, μετά το σουξέ που είχαν τίτλοι όπως το FTL και το The Binding of Isaac, να γνωρίσει το είδος μία αναγέννηση, αλλά το να έχει πλέον το Steam 269 (!) τίτλους που ν’αντιστοιχούν στο συγκεκριμένο tag, είναι κάπως παρατραβηγμένο. Το Rogus – Kingdom of the Lost Souls πάλι, είναι άλλο φρούτο. Roguelike δεν το λες σε καμμία περίπτωση και rogues με την κλασική (την D&D δηλαδή) έννοια δεν έχω βρει ούτε για δείγμα – ένα μάγο έχει, κι αυτόν μισοξεκούτη. Άρα που κολλάει ο τίτλος; Δεν έχω ιδέα, θα υποθέσω επιλέχθηκε από ένα δαιμόνιο promotional team για να είναι της μοδός.
Ωραία, τι δεν είναι το Rogus το ξεκαθαρίσαμε, για το ίδιο το παιχνίδι θα πούμε τίποτα; Πρόκειται, λοιπόν, για ένα side-scrolling endless runner, παρόμοιας λογικής με το διάσημο Canabalt. Παίρνουμε δηλαδή τον σεβάσμιο γέροντα που ελέγχουμε, και, αφού επιλέξουμε τέσσερα ξόρκια να του κάνουν τη ζωή ευκολότερη, αυτός αρχίζει να τρέχει ασταμάτητα από τ’άριστερά προς τα δεξιά μέσα σε κάτι σκοτεινές κατακόμβες, χωρίς να μπορούμε να επηρεάσουμε την πορεία του ή την ταχύτητά του. Λιγάκι βάναυσο για κάποιον στην ηλικία του κατά τη γνώμη μου, αλλά έτσι είναι σχεδιασμένο το παιχνίδι, τι να κάνουμε;
Εκεί οπού έχουμε κάποια επίδραση είναι στο πως θα ανταποκριθεί ο υπερήλικας ήρωάς μας στους κινδύνους που συναντάει κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου του. Από τη μία έχουμε τα απύθμενα χάσματα που παρουσιάζονται και τα οποία πρέπει να υπερπηδήσει και, από την άλλη, κάποια ενοχλητικά αγαλματοπλάσματα που εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις και μπορούν να ξεπαστρέψουν τον παππού με ένα άγγιγμά τους ή μια θανατερή χλέπα που εκτοξεύουν αστραπιαία προς το μέρος του κατά διαστήματα. Η δυσκολία του παιχνιδίου έγκειται κυρίως στο πόσο μη βολικά συνδυάζονται αυτά τα δύο, με τους εχθρούς, για παραδειγμά, να εμφανίζονται ξαφνικά στη μέση ενός άλματος και να μπαστακώνονται στο σημείο προσγείωσης σας.
Για την ηλικία σου, καλή και η μαγεία σου
Ο τρόπος που λειτουργούν τα ξόρκια σας θυμιζει κάτι απο MOBA και ώς προς το χειρισμό (διαφορετικό κουμπί αντιστοιχεί σε κάθε ξόρκι ωστέ να έχετε στιγμιαία πρόσβαση) και ως προς τους διαφορετικούς χρόνους επαναφόρτισης, τους οποίους πρέπει να αφομοιώσετε για να έχετε μια αίσθηση του πότε είναι διαθέσιμα χωρίς να χρειαστεί να πάρετε τα μάτια σας από το χώρο δράσης. Επιπλέον, έχετε δύο μόνιμα βοηθήματα που ελέγχονται μέσω mouse: μία ενεργειακή ασπίδα που σας προστατεύει από τις βολές των αντιπάλων και ένα σπαθί για όταν δε σας βρίσκεται κάποιο ξόρκι πρόχειρο κι ο εχθρός έχει πλησιάσει.
Το παιχνίδι ξεκινάει, αφού ολοκληρώσετε το tutorial, με μια καταπληκτική εισαγωγή, αναπάντεχη, συγκινητική, από τις καλύτερες που έχω παίξει τους τελευταίους μήνες. Μια εισαγωγή που υποδηλώνει βάθος στους χαρακτήρες και στην ιστορία και είναι υπέροχα παρουσιασμένη με λεπτοδουλεμένο pixel art, σε περιοχές όπως το πανδοχείο από το οποίο ξεκινάτε κάθε φορά την περιπέτεια σας.
Μετά δεν έχω ιδεά τι έγινε. Τους τελείωσαν τα λεφτά; Διαλύθηκε η ομάδα ανάπτυξης; Αποφάσισαν ν’ασχοληθούν με κάτι άλλο; Όσο κι αν αρνιόμουν να το συνειδητοποιήσω, όσο κι αν είχα ως ενδείξεις για το αντίθετο την φοβερή δουλεία που είχε γίνει στο story της εισαγωγής και στα backgrοunds των υπόλοιπων περιοχών, έπρεπε να το δεχτώ. Το παιχνίδι δεν είχε τίποτ’αλλο να μου δείξει εκτός από την ίδια σκοτεινή κατακόμβη με το σπασμένο δάπεδο και τον ίδιο εχθρό στη φοβερή ποικιλία των δύο διαφορετικών υποκατηγοριών, η μία να σου πετάει τη χλέπα, η άλλη απλά να έρχεται προς το μέρος σου μπας και σε τρακάρει και πεθάνεις.
Έναν εχθρό έχει το παιχνίδι όλο κι όλο, που budget για ευπρέπειες…
Το μόνο κίνητρο που σου δίνει το παιχνίδι να συνεχίσεις να το παίζεις μετά από την ψυχρολουσία είναι ν’ανεβάσεις το high score σου. Ποιος θα κάτσει ν’ασχοληθεί με κάτι τέτοιο όταν η Irondrop Studios δεν έχει μπει καν στον κόπο να φτιάξει leaderboards και όταν ακόμα και τα βαρετά achievements του (σχεδόν όλα του στυλ χρησιμοποίησε-το-τάδε-ξόρκι-χ-φορές) έχουν βγει όλα μέσα στο πρώτο τρίωρο, δε γνωρίζω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι, όσο καλά βασικά mechanics και να έχει, όσες προσδοκίες κι αν μου δημιούργησε η εισαγωγή του, παιχνίδι με ποικιλία καταστάσεων που παραπέμπει σε τίτλους Atari 2600 εν έτει 2015 δε μπορώ να προτείνω.
