Περάσαν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο Descent, το τρίτο και φαρμακερό. Δεκαέξι χρόνια μετά, και με την «επίσημη» συνέχεια του να επίκειται κατόπιν επιτυχούς Kickstarter (αυτό λέω να σταματήσω να το γράφω, θα αναφέρω μόνο όσα δεν περνάνε πλέον από το Kickstarter), έρχεται το Sublevel Zero να υπενθυμίσει τους λόγους που το λάτρεψα. Όχι μόνο αυτό, αλλά προσέθεσε κι άλλους, αν είναι ποτέ δυνατόν, σε ένα παιχνίδι που ακόμα και σήμερα φαντάζει φρέσκο, παραμένει εξίσου διασκεδαστικό.
Έξι σημεία είναι καλύτερα από πέντε, ίσως χειρότερα από εφτά
Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να γνωρίζει κανείς, αυτό που πραγματικά χαρακτηρίζει το Sublevel Zero, είναι η ελεύθερη κίνηση στον τρισδιάστατο χώρο, ή αλλιώς κίνηση έξι βαθμών ελευθερίας (Σ.Σ. : six degrees of freedom, ζητούμε ταπεινά συγνώμη για την μετάφραση του συντάκτη μας. Θα μαστιγωθεί).
Όπως ακριβώς συνέβαινε στα εξαιρετικά Descent έτσι και εδώ ελέγχεις το σκάφος σου μέσα σε ένα δίκτυο από στοές που συνδέονται μεταξύ τους με ποικίλους τρόπους. Κινείσαι, όπως είπαμε, παντού το ίδιο όμως κάνουν και οι εχθροί σου. Καλό είναι λοιπόν να έχεις τον νου σου, γιατί δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς θα σε ακολουθήσουν ακόμα κι αν –επιδεικνύοντας παροιμιώδη έλλειψη ηρωισμού- προβείς σε άτακτη υποχώρηση. Άσε που στον πλήρως τρισδιάστατο μα εξόχως κλειστοφοβικό χάρτη αν το κάνεις αυτό χάνοντας την ψυχραιμία σου πιθανότατα θα βρεθείς ανθυγιεινά πολύ κοντά στον πλησιέστερο τοίχο.
Level design για φίλημα
Ο σχεδιασμός των λέβελζ είναι από καλός προς ανέλπιστα πάρα πολύ καλός, ευτυχώς. Ευτυχώς διότι για όλη την ελευθερία που σου δίνει στην κίνηση το παιχνίδι σε πετάει σε ένα τόσο στενό περιβάλλον που ακόμα και το ελάχιστο σφάλμα στον σχεδιασμό του θα οδηγούσε σε ξενέρωμα και σπάσιμο νεύρων. Ανέλπιστα διότι τα επίπεδα σχεδιάζονται κάθε φορά εκ νέου, πρόκειται για procedural generated levels κατά το κοινώς λεγόμενο. Κι αν ένας άνθρωπος έχει μια πιθανότητα να φτιάξει ένα άθλιο level τότε μια αυτόματη ρουτίνα έχει δέκα. Επίτευγμα, σπάνιο, το να μην ισχύει κάτι τέτοιο εδώ. Βέβαια κρατάω μια πισινή διότι ποιος ξέρει μπορεί μια στης τόσες να πεταχτεί κανένα απάλευτο level. Δεν είδα πάντως ούτε ένα όσο έπαιξα, και έπαιξα πολύ. Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα μόνο, περιστασιακό, το οποίο θα αναλύσω περισσότερο αργότερα μαζί με τα γραφικά, καθώς έχει άμεση σχέση.
Rogue lite η μόδα της εποχής
Ναι. Κι αυτό έχει rogue lite στοιχεία. Εδώ έχουν πλέον τα αθλητικά video games το Sublevel θα κώλωνε που, όσο να πεις, βρίσκεται σε ένα είδος που τραβιέται λίγο rogue lite-ιλίκη. Υπάρχει perma death αλλά υπάρχει και πρόοδος που συντελείται καθώς σταδιακά ξεκλειδώνονται σχέδια για να κραφτάρεις νέα όπλα. Να πω τώρα πως έχει και crafting; Μάλλον γίνεται αντιληπτό από τα συμφραζόμενα. Περιορισμένο πάντως με ουσιαστικά ορισμένους στάνταρ τύπους όπλων. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του πιστεύω είναι η καταστροφή των όπλων σου για να φτιάξεις νέα. Αυτό σε βάζει έτσι λίγο σε μια διαδικασία σκέψης. Αλλά δεν πρόκειται για προβληματισμό επιπέδου σκακιστή, περισσότερο ταβλαδόρου.
Περιορισμένες είναι επίσης και οι σφαίρες που θα βρεις, τις οποίες μαζεύεις αποκλειστικά από τους αντιπάλους που στέλνεις στα θυμαράκια. Γι’ αυτό προσέχουμε για να έχουμε. Ακρίβεια, όχι μεγάλη αστοχία, πάντα loot στην ώρα του καθώς εξαφανίζονται σχετικά γρήγορα. Η ακρίβεια/ευστοχία είναι συν της άλλης ένα από τα στατιστικά που το παιχνίδι μας δίνει στο τέλος. Όταν το έχουμε πει το ποίημα.
Γραφικά – Ήχος
Πολύ έντονα χρώματα, λίγα σχετικά πολύγωνα, φοβερά ομαλή κίνηση. Μοιάζουν λίγο με voxels αλλά στο περισσότερο hi res του. Μικρές λεπτομέρειες όπως η κίνηση της εναλλαγής τον όπλων και οι πανέμορφες εκρήξεις προσδίδουν αυτό το κάτι παραπάνω σε γραφικά που ήδη ανήκουν σε ένα υψηλότατο επίπεδο. Κατά πόδας και ο ήχος που, με εφέ μπουμπουνιστά (να μια λέξη που χρησιμοποιώ συχνά) και εξαιρετικές, πραγματικά φοβερές, μελωδίες.
Ένα αρνητικό μόνο μπορώ να αναφέρω γενικότερα στην παρουσίαση του. Παρόλο που τα χρώματα με την υψηλή αντίθεση είναι χάρμα οφθαλμών, σε ορισμένες περιπτώσεις σε μπερδεύουν. Ειδικότερα εντός ορισμένων στενών τούνελ κάνουν τους τοίχους με την έξοδο να μοιάζουν ένα. Και στουκάρεις. Κάτι που σε απασχολεί για πολύ μικρό χρονικό διάστημα βέβαια, αφού λίγο μετά σε έχουν φάει λάχανο.
Δείγμα του πολύ καλοφτιαγμένου χάρτη του παιχνιδιού. Ίσως δεν του φαίνεται, μα βοηθάει πολύ στον προσανατολισμό.
Κλείνοντας, με έναν απρόσμενο τρόπο
Προτού συνοψίσω, λίγο πριν το τέλος, να πω κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Το παιχνίδι διαθέτει μια μορφή mouse acceleration. Η επιτάχυνση δείχνει να «ανοίγει» κάπως σταδιακά, κάπως βαριά. Συνήθως κάτι τέτοιο αποδοκιμάζεται από τους PC gamers, εξάλλου και επί του παρόντος παρατήρησα να ξενίζει αρκετούς. Κι όμως, κι όμως. Το –πέρα για πέρα υπαρκτό- mouse acceleration εδώ δίνει ένα μεγάλο συν στην αίσθηση του σκάφους κάνοντας παράλληλα το μανουβράρισμα εντός των στενών τειχών λίγο πιο ενδιαφέρον. Το αναφέρω καθώς για κάποιους είναι μείον, οφείλω λοιπόν να ενημερώσω. Υπάρχει και σχετικά έντονο μάλιστα. Αλλά προσωπικά το βρήκα να προσδίδει και όχι να αφαιρεί από την εμπειρία.
Σε γενικές γραμμές τώρα, όπως φάνηκε εξάλλου, μου άρεσε πάρα πολύ. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του η αγάπη μου για την τριλογία Descent. Είναι όμως τόσο προσεγμένο με τόσο ικανοποιητικό σύστημα μάχης που –πιστεύω- θα το λάτρευα ακόμα κι αν δεν είχα παίξει ποτέ μου παρόμοιο video game. Ίσως τότε ακόμα περισσότερο.
Δεν θα βρείτε μεγάλο βάθος, το crafting του είναι ψιλό υποτυπώδες. Ούτε μεγάλη ποικιλία έχει αναφορικά με μηχανισμούς gameplay ικανότητες κλπ. Αυτό που κάνει όμως δεν το κάνει καλά. Το κάνει άψογα.
Steam: Sublevel Zero
Επίσημη σελίδα: Sublevel Zero
