Το Submerged ξεκινάει με μια πολύ, πολύ δυνατή εισαγωγή. Εσύ, η ηρωίδα, επάνω σε μια βάρκα μεταφέρεις τον λαβωμένο αδερφό σου κάπου. Όπου, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το περιβάλλον, τα γεμάτα ερείπια νερά που αλλού σκεπάζουν τα πάντα και αλλού αφήνουν να προεξέχουν απομεινάρια κάποιου πολιτισμού που πνίγηκε. Το πιάνο που ακούγεται θλιμμένο με έναν μαγικό τρόπο σε συνδυασμό με τις αργές κινήσεις της βάρκας συνθέτουν μια σκηνή που –προσωπικά- δικαιολογεί ακόμα και από μόνη της την αγορά του Submerged. Μέγιστο κομπλιμέντο για το παιχνίδι η άμεση σύνδεση που έκανε ο εγκέφαλος μου με το To Zanakard από το Final Fantasy X, ένα από τα 5 αγαπημένα μου μουσικά themes όλων των εποχών. Θα μου πεις γιατί 5 και όχι 6 ή 4. Δίκιο θα έχεις. Το αφήνω όμως στην άκρη και συνεχίζω.
Η θάλασσα εδώ είναι γεμάτη από πλάσματα, τεράστιες φάλαινες, δελφίνια και άλλα όντα θηλαστικά ή ίσως και όχι.
Είπα λοιπόν πριν πως η εισαγωγή και μόνο θεωρώ πως προσδίδει στο Submerged μια αίγλη δυσεύρετη στον αχανή ωκεανό τίτλων, μέσα στον οποίο όλοι πλέουμε την ψηφιακή μας βάρκα. Καταλαβαίνω φυσικά πως αυτό ενδεχομένως να αγγίζει τα όρια της βλακείας, καθώς ο αγοραστής επιθυμεί να λάβει τα μέγιστα από το προϊόν. Δεν θα το κλείσει μόλις παρέλθει η εισαγωγή. Τι εννοούμε όμως όταν αναφερόμαστε στην μεγιστοποίηση του οφέλους, και δη από ένα video game; Αν μιλάμε για ώρες επί ωρών χρήσης, τότε δεν θα βρεθούν εδώ.
Είναι σαφές πως το Submerged αποτελεί μια γραμμική ιστορία, δεν έχει replayability ιδιαίτερο. Δεν μπορείς να πεθάνεις, δεν πολεμάς, καλά καλά δεν έχει εχθρούς. Τότε, τι κάνεις?
Σκαρφαλώνεις ερείπια με έναν αρκετά προκατασκευασμένο μηχανισμό κατά τον οποίο απλά πατάς την κατεύθυνση στα πολύ εύκολα εντοπίσιμα σημεία. Σημεία που είναι εκεί και σε περιμένουν, όσο κι αν αργήσεις. Είναι αυτά και κανένα άλλο, όσο κι αν σου φανεί στην αρχή σαν μια τεράστια θάλασσα ανοιχτή. Η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για μια θάλασσα γεμάτη από checkpoints. Προμελετημένα checkpoints. Σε αυτά συνήθως βρίσκεις παράξενα ιερογλυφικά σύμβολα που προσπαθούν να διηγηθούν σε εσένα, τον ξένο, την ξένη, την ιστορία του βυθισμένου τοπίου. Τα γιατί του και τα πως. Δύσκολα θα τα καταλάβεις, το πιθανότερο είναι απλά να αναρωτηθείς μέχρι να προχωρήσεις παρακάτω. Εκεί θα επαναλάβεις τα ίδια.
Υπάρχουν ορισμένοι μηχανισμοί παραπάνω, όπως το τηλεσκόπιο σου με το οποίο εντοπίζεις σημεία αναφοράς (δηλαδή, ερείπια για να αναρριχηθείς, άντε και κανένα upgrade για την βάρκα σου) τα οποία ούτως ή άλλως είναι πανεύκολο να βρεις χωρίς αυτό. Στην πραγματικότητα λοιπόν το Submerged συνοψίζεται στο σκαρφάλωμα και στην βαρκάδα ανάμεσα στα απομεινάρια μιας πόλης που δεν είναι πια.
Ακούγεται βαρετό, το ξέρω. Τότε εγώ γιατί το θεώρησα αξιολάτρευτο, μαγευτικό, υπέροχο; Ίσως γιατί είμαι ένας από εκείνους που λατρεύουν το άγνωστο. Το λατρεύω σαν Θεό ειδικά μέσα στα παιχνίδια που παίζω, και όταν λέω άγνωστο δεν εννοώ να ξυπνήσω για 1000η φορά με αμνησία. Εννοώ να με πετάξουν σε ένα μέρος για το οποίο δεν γνωρίζω το παραμικρό, και να μην μου πούνε το παραμικρό για αυτό.
Η θάλασσα εδώ είναι γεμάτη από πλάσματα, τεράστιες φάλαινες, δελφίνια και άλλα όντα θηλαστικά ή ίσως και όχι. Πλάσματα που σε ακολουθούν χωρίς λόγο σε ένα ταξίδι χωρίς εμφανή σκοπό. Τα ιερογλυφικά μπορεί να σημαίνουν διάφορα ή και όχι, τα κτίρια αν και στην ουσία επιτελούν όλα τον ίδιο σκοπό μοιάζουν τόσο διαφορετικά από μακριά, τόσο ίδια από κοντά. Σαν τους ανθρώπους, ενδεχομένως και αυτούς που κάποτε τα γέμιζαν.
Το Submerged κρατάει 3 ώρες περίπου. Δεν ξέρω αν αξίζει για όλους, ενδεχομένως όχι. Εάν το πλησιάσετε, καλό θα ήταν και για τους δυο σας να το πράξετε γνωρίζοντας πως πρόκειται κατά κύριο λόγο για ένα ταξίδι, το οποίο μάλιστα ίσως και να μην οδηγεί πουθενά. Δεν έχει πολλά να κάνετε, δεν έχει πάρα πολλά να δείτε. Αν κλείσετε το μυαλό σας και ανοίξετε την καρδιά σας όμως, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό μετά από το άνοιγμα της τσέπης, ίσως το αγαπήσετε για την διαδρομή και μόνο.
