Superhot Review

Προσπάθησα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, να φερθώ με επαγγελματική ψυχραιμία, και να μπω στο κείμενο δίχως μεγάλα λόγια. Το SUPERHOT είναι ότι πιο πρωτότυπο, αυθεντικό, και συνάμα θρασύτατα επιτηδευμένο (με την καλή έννοια) έχω παίξει στην μετά-home computers εποχή. Με χτύπησε σαν φορτηγό η συνειδητοποίηση του τόσο διαφορετικού στο πρώτο κιόλας μισάωρο που ασχολήθηκα μαζί του. Στα πρώτα πέντε λεπτά gameplay δηλαδή καθώς πέρασα τα προηγούμενα εικοσιπέντε στο μενού του. Θα ξεκινήσω με αυτό λοιπόν, ως ορεκτικό. Α, προφανώς η επιχείρηση αυτοσυγκράτηση, σε περίπτωση που δεν έγινε ήδη αντιληπτό, απέτυχε παταγωδώς.

Το μενού του Superhot μοιάζει με υπολογιστή που τρέχει DOS. Μαύρο φόντο άσπρα γράμματα και το πολύ ascii χαρακτήρες για γραφικά. Κι όμως το μενού του προσφέρει τόσο πρόσφορο έδαφος για εξερεύνηση. Θα βρείτε διάφορα κρυμμένα καλούδια μέσα, πολλά από τα οποία θα ήθελα να αναφέρω αλλά δεν θέλω να σας στερήσω την χαρά της ανακάλυψης.

Εκτός από αυτά υπάρχουν και τα settings του παιχνιδιού, προφανώς, αλλά και μια τρίτη σημαντική λειτουργία. Το μενού είναι κατά κάποιο τρόπο κομμάτι του Superhot, σε βαθύτερο επίπεδο. Εδώ ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας του. Όλα ξεκινάν με ένα crack που σου επιτρέπει να παίξεις ένα νέο φοβερό παιχνίδι. Το Superhot.

Ξαφνικά η text-only εικόνα δίνει την θέση της στο περιβάλλον του παιχνιδιού, και ξεκινάει ένας παράξενος χορός. Ένας χορός που σέρνεις εσύ και μόνο με κάθε σου βήμα, καθώς ο χρόνος κινείται μόνο όταν κινείσαι κι εσύ. Αν σταματήσεις, σταματάει –σχεδόν- ολοκληρωτικά. Υπάρχει πάλι ένα ανεπαίσθητο momentum, μια απειροελάχιστη κίνηση προς το μέλλον. Αυτό είναι όλο, αυτό είναι στην ουσία του, στην ψυχή του, δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα άλλο. Με μια εξαίρεση που πάλι δεν μπορώ να αναφέρω γιατί θα σας spoil-άρω, οτιδήποτε αφορά το gameplay και τους μηχανισμούς του είναι εκ προοιμίου στο πιάτο σας.

Αυτό ενδεχομένως να ακουστεί βαρετό, στην πραγματικότητα ωστόσο απέχει μακράν από οτιδήποτε βαρετό μπορείτε να φανταστείτε. Το αέναο bullet time μοιάζει τόσο φυσικό σαν να παίζαμε πάντα με αυτόν τον τρόπο όλα τα FPS. Ένα βήμα εσύ, ένα βήμα ο εχθρός σου, κάθε βήμα σας φέρνει πιο κοντά. Μα δεν βιάζεσαι. Δεν πρέπει να βιαστείς γιατί ίσως φτάσεις αρκετά κοντά για να τον χτυπήσεις και να του αρπάξεις το όπλο του. Κάθε όπλο που αρπάζεις από αντίπαλο είναι αυτομάτως έτοιμο να πυροβολήσει. Και κάθε όπλο που πετάς σε ένα αντίπαλο, είτε επειδή ξέμεινες από σφαίρες είτε επειδή έτσι ήθελες, τον σαστίζει για λίγο και τον κάνει να πετάξει κάτω το δικό του. Άρπαξε το πριν ακουμπήσει στο έδαφος και στείλε τον στον αγύριστο.

Η ελεγχόμενη ροή του χρόνου κάνει κάθε επίπεδο του Superhot πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια από την πραγματικότητα. Είναι δύσκολο να βαδίζεις μαζί με τον χρόνο, είναι ειρωνικό μα με αυτόν τον τρόπο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου μετρά εκατό φορές περισσότερο. Το εκατό είναι ένα τυχαίο νούμερο που μόλις μου ήρθε.

Δεν μπορείς ελεύθερα να γυρνάς γύρω γύρω ώστε να αποκτήσεις γνώση του ποιος βρίσκεται πίσω σου. Πόσοι βρίσκονται εκεί, έτοιμοι με τα όπλα προτεταμένα. Αναγκαστικά αφήνεις την ακοή σου να σε προειδοποιήσει, μα ο ήχος της εκπυρσοκρότησης είναι εξ ορισμού το ξυπνητήρι της επιβίωσης, η ώρα να βιαστείς. Αλλά δεν μπορείς, είπαμε. Ο χρόνος έχει πάρει ανάποδες.

Σπαρτιάτικο σε όλα του με ούτε ένα περιττό στοιχείο στο περιβάλλον ή στο gameplay του. Μικρό σε διάρκεια εάν κάποιος μετρήσει μόνο την κεντρική ροή της ιστορίας. Άπειρα challenges και modes σε περιμένουν αν αποφασίσεις πως θέλεις να συνεχίσεις να χορεύεις. Ύπο αυτήν την έννοια, απορώ που ακούστηκε τόσο έντονη κριτική για την μικρή του διάρκεια. Η ιστορία του δεν είναι παρά ένα από τα πολλά modes του.

Τα γραφικά του είναι γεμάτα με στυλ μα αδειανά από χρώματα. Δεν υπάρχουν παρά το λευκό για τα σκηνικά, το μαύρο για τα όπλα (αλλά και τα αντικείμενα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σαν όπλα) και το κόκκινο. Το κόκκινο είναι για τους αντιπάλους, αυτούς τους γυάλινους απρόσωπους –κυριολεκτικά- τζενέρικ τύπους που μοιάζουν όλοι μεταξύ τους. Σαν να μην είναι άνθρωποι. Κι όμως το animation τους υποδηλώνει κάτι τόσο ανθρώπινο που είχα καιρό να δω σε παιχνίδι. Κάθε χτύπημα που δέχονται, ο τρόπος που διπλώνουν. Σχεδόν σαν να προσεύχονται, σχεδόν σαν να σε ικετεύουν για έλεος. Ούτε να το σκέφτεσαι, εκείνοι δεν θα δείξουν το παραμικρό.

Ο ήχος όπως ανέφερα και παραπάνω παίζει βασικότατο ρόλο στην επιβίωση σου. Μουσική δεν υπάρχει. Μόνο τα λιγοστά εφέ και η φωνή που επαναλαμβάνει Super και Hot σε κάθε προβολή μιας επιτυχημένης προσπάθειας σου. Τις προσπάθειές αυτές μάλιστα, τα replay τους για την ακρίβεια, μπορείς να τα ανεβάσεις στην σελίδα που δημιούργησε ειδικά για αυτόν τον σκοπό η Superhot Team. Στο Killstagram. Σοβαρά, Killstagram.com, πως να μην το αγαπήσεις;

Αν ήθελα να αναλύσω σε βάθος το Superhot θα μπορούσα με ευκολία να αφεθώ και να συνθέσω ολόκληρο σεμινάριο επάνω του. Η εικόνα που παραθέτω δεν είναι σε καμία περίπτωση ολοκληρωμένη, αλλά αυτό δεν συμβαίνει παρά συνειδητά. Κάθε μία στο τόσο, στο τεράστιο αυτό τόσο, κυκλοφορεί ένας τίτλος που ταράζει τα πάντα γύρω του. Ένας τίτλος που σταματά τον χρόνο και θρυμματίζει όλα όσα συμβατικά περίμενες να συναντήσεις με περισσή ευκολία, αφήνοντας πίσω του πορφυρά κομμάτια ψηφιακού γυαλιού. Ένας τέτοιος τίτλος καλό είναι να αντιμετωπίζεται ως μια εμπειρία κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, δίχως υπερβολικά δομημένη χαρτογράφηση. Πριν κλείσω, θα πω τούτο ακόμα. Αν δεν το τοποθετήσω τελικά στην κορυφή των καλύτερων video games της χρονιάς στο τέλος του τρέχοντος έτους, θα πέσω από τα σύννεφα.