To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, μια τουαλέτα Armani Prive να φορέσεις στην τελετή βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.
Τα σινεφιλικά μου κουμάντα ξεκίνησα να τα κάνω τη σεζόν 1984-85. Είχα βρει κάποιο ένθετο σε περιοδικό των γονέων για επερχόμενες κυκλοφορίες και, με Temple of Doom, Gremlins (ακατάλληλο κάτω των 18 έλεγε σε κάποια υποσημείωση – as if) και Ghostbusters να μου γνέφουν σαγηνευτικά από τις ιλουστρασιόν σελίδες, ήξερα ότι έφτασε ο καιρός ν’αναλάβω πρωτοβουλία κι ας μην είχα ακόμα τελειώσει ακόμα το δημοτικό.
Μέχρι την ηλικία αυτή της κινηματογραφικής μου ωρίμανσης, συνήθως ο μπαμπάς διάλεγε τι θα πάμε να δούμε. Και αυτό σήμαινε πως στη μεγάλη οθόνη (συνήθως θερινού) που θα καταλήγαμε, θα βλέπαμε ένα από δύο πράγματα: ή τον Herbie (ελληνιστί Κατσαριδάκι) ή τον Μπουλντόζα και το φίλο του Μπουλντόζα στον οποίο κανείς δεν έδινε σημασία γιατί όλοι χαχανίζαμε με τον Μπουλντόζα. Αν τις προτιμούσε επειδή τις θεωρούσε πιο family-friendly ή επειδή γούσταρε car chases και σφαλιαρίδι είναι ένα μυστήριο που δεν το λύσαμε ποτέ, αν και έχω τις υποψίες μου.
Ο Herbie άργησε άλλα το έλαβε τελικά το videogame του. Όμως για τον έτερο ήρωα της κινηματογραφικής μου αθωότητας, ούτε πίξελ τις τελευταίες δεκαετίες. Μέχρι που, κάποια στιγμή το φθινόπωρο που πέρασε, διοργανώθηκε ένα Spaghetti Western Jam στην γειτόνισσα Ιταλία και μια ομάδα (για την οποία ήταν αδύνατο να βρω οποιοδήποτε στοιχείο εκτός από ένα Facebook page) ανέλαβε να διορθώσει την αδικία με το Schiaffi & Fagioli.
Οκ, ουσιαστικά demo είναι, δεν έχει παραπάνω από δέκα λεπτά gameplay. Αλλά το παιχνίδι είναι απλά πανέμορφο – οι δύο χαρακτήρες έχουν αποδοθεί εξαιρετικά, τόσο ως προς το σχεδιασμό τους όσο και ως προς το animation. Ο Μπουλντόζας μοιράζει κατραπακιές αριστερά-δεξιά με το γνωστό του άγαρμπο τρόπο, και ο φίλος του (ας τον πούμε “Τερενς Χιλ” για να τον ξεχωρίζουμε) ελίσσεται και επιτίθεται σε στυλ χορευτικότερο, όπως και στις ταινίες, σ’ένα περιβάλλον εμπνευσμένο από το μεγάλο τους χιτ, το They Call Me Trinity.
Παρά την έλλειψη περιεχομένου, είναι τρομερά εντυπωσιακό το πόσο προσεγμένο σε κάθε επίπεδο είναι το Schiaffi & Fagioli. Πέρα από τα γραφικά που ντροπιάζουν τα μισά indies του Steam, οι Mariachi τρομπέτες και κιθάρες του soundtrack είναι εξαιρετικές ενώ υπάρχει μια εντυπωσιακή γκάμα από επιλογές που συμπεριλαμβάνουν και τοπικό multiplayer, πληθώρα επιθετικών κινήσεων για τους δύο χαρακτήρες, δυνατότητα για χρήση controller, καθώς και χαριτωμένοι διάλογοι εμπνευσμένοι απ’τις ταινίες.
Το παιχνίδι μπορούμε να το κατεβάσουμε (για PC ή Mac) εδώ. Και αφού χορτάσουμε μπουφλίδια τους ραντσέρος που μας διαθέτει, θα μπορούσαμε να περάσουμε και μια βόλτα απ’το official Facebook page, να τους αφήσουμε το Όσκαρ καλύτερης απόδοσης παραγνωρισμένων κινηματογραφικών ηρώων σε βίντεογκειμ και να ζητήσουμε, ευγενικά αλλά επίμονα, να προσθέσουν νέες πίστες. Για να μην πέσουν μπούφλες.
