Ταπί την Παρασκευή – Unsolicited

To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, να βάλουμε ένα ποσό στην άκρη για να μας εκπροσωπήσει η Amal Clooney Alamuddin άμα βρεθούμε σε κάνα δικαστικό emergency βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Ο Lucas Pope είναι ιδιοφυία. Το Papers Please, το γνωστότερο δημιούργημα του,  είναι τόσο πιο βαθύ στον τρόπο που σε εμπλέκει να σκεφτείς πολιτικά από τα διάφορα επιφανειακά μανιφέστα που κυκλοφορούν σε μορφή παιχνιδιού, όσο το Κεφάλαιο (του Μαρξ, όχι η εφημερίδα, ε;) είναι σε σχέση μ’ένα φειγ βολάν του ΚΚΕ που χαζεύεις έξω από το κλασικό σουβλατζίδικο Ακαδημίας – Ασκληπιού ενώ τρως ένα πιτόγυρο στο πόδι. Η διαφορά του Papers Please, και του έργου του Pope γενικά, είναι ότι δεν προσπαθεί απλά να σου περάσει ένα μήνυμα μόνο αφηγηματικά – κάτι για το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν είναι ιδανικό μέσο τα videogames – αλλά σε αναγκάζει να επεξεργαστείς μια πραγματική κατάσταση με το να δομεί τα παιχνίδια του πάνω σε μηχανισμούς που την εξομοιώνουν.

Το κόλλημα του με την γραφειοκρατία και την ισοπέδωση της μοναδικότητας της κάθε ανθρώπινης εμπειρίας που επιφέρει είναι γνωστό. Στο Papers Please, μας έβαζε να εξερευνήσουμε τις συνέπειες της αμφίδρομα, και ως προς τις παρενέργειες που είχαν οι αποφάσεις, τα λάθη, ακόμα και η συνέπεια μας, στις ζωές αυτών που ήθελαν να περάσουν τον συνοριακό έλεγχο της (ένδοξης!) Arstotzka, αλλά και το πως οι επιλογές αυτές επηρέαζαν τη ζωή του χαρακτήρα μας, ενός φτωχού ελεγκτή διαβατηρίων , παγιδευμένος κι αυτός στα γρανάζια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Στο Unsolicited, την τελευταία δουλειά του για την πρόσφατη Ludum Dare, επικεντρωνόμαστε στο δεύτερο σκέλος. Δεν ερχόμαστε ποτέ σε άμεση επαφή με τους αποδέκτες των εγγράφων που πρέπει να συμπληρώσουμε, σφραγίσουμε και ταχυδρομήσουμε με συνεχως αυξανόμενες απαιτήσεις ακρίβειας και ταχύτητας, αλλά μόνο με τα επακόλουθα της αποτελεσματικότητας μας (ή της έλλειψής της) στην επιχείρησή όπου εργαζόμαστε.

Πέρα από την ειρωνική αντιπαράθεση που δημιουργεί η μανιώδης συμπλήρωση φορμών, για φιλανθρωπικές οργανώσεις από τη μία και για εταιρίες εξόφλησης χρεών και ασφαλιστικές από την άλλη, όλες τους ισοπεδωμένες στα πλαίσια μιας γραφειοκρατικής θεώρησης της παραγωγικότητας, το Unsolicited, ακριβώς επειδή παραμένει στοιχειώδες αφηγηματικά, αποκτά μια επιπλέον διάσταση. Η εμμονή του με την μηχανική αποτελεσματικότητα και την λεπτομέρεια (πχ να πρέπει να διαλέξεις το σωστό από δέκα διαφορετικούς, αλλά παρόμοιους, αριθμούς τηλεφώνων για να βάλεις στη φόρμα, ενώ ο χρόνος τελειώνει) λειτουργεί και ως ειρωνικό σχόλιο σε μια σειρά παιχνιδιών που μας έχουν κατακλύσει τελευταία και στα οποία λειτουργούμε ψυχαναγκαστικά, ως βαριεστημένοι υπάλληλοι: AdVenture Capitalist, Clicker Heroes και άλλα παρόμοια. Με τη διαφορά ότι το παιχνίδι του Pope παρουσιάζει και πραγματικό στρατηγικό βάθος που τα προαναφερθέντα στερούνται – θα κάνεις όλες τις φόρμες μιας εταιρείας μαζί, ώστε να τις συμπληρώσεις γρηγορότερα ή θα προτιμήσεις ποικιλία ώστε να μη μείνει κανένας πελάτης παραμελημένος; Θα ψάξεις να βρεις ποια φόρμα είναι μοναδική από τη λίστα σου ώστε να μη μπερδεύεσαι με τις επιλογές στη συμπλήρωσή της ή θα προσπαθήσεις να γλυτώσεις χρόνο επιλέγοντας την πρώτη που θα πέσει το mouse σου;

Υπερβολική ανάλυση – να ένα link για το Candy Crush Saga. Στο διπλανό, αραχνιασμένο συρτάρι του αρχείου, σφραγισμένο, πρωτοκολλημένο, εις τριπλούν, θα αφήσω άλλο ένα για το Unsolicited, που μπορείτε να το παίξετε απευθείας απ’τον browser σας και εδώ. Pro-tip: ιδανικό για να το παίζετε στη δουλειά αν εργάζεστε σε δημόσια υπηρεσία. Και ορίστε κι ένα κομματάκι Snog για να γουστάρουμε εντός κλίματος.