Σημείωση σχετικά με τα Early Access: Στο παρόν κείμενο θα διαβάσετε γνώμες και απόψεις που ενδεχομένως να αλλάξουν στο μέλλον. Εάν διαπιστώσουμε κάποιον λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνουμε ευθεία αναφορά στον Early Access χαρακτήρα του παιχνιδιού, αυτό θα γίνει μέσα στο κείμενο και με υπογραμμισμένο τρόπο. Επίσης πάντα στο τέλος των Early Access κειμένων θα βρείτε την ημερομηνία εξόδου από αυτό, εάν υπάρχει την στιγμή της συγγραφής.
Σαν κάτι πάντα να με ενοχλούσε στην Οδύσσεια. Το ταξίδι μετράει, σίγουρα. Ο δρόμος λένε είναι το σπίτι σου, όταν το σπίτι σου είναι μακριά. Η καημένη η Πηνελόπη ωστόσο μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια είχε τόσο άχαρο ρόλο. Όλοι σταματούν και θαυμάζουν τον Οδυσσέα με τους χιλιάδες κινδύνους και τις απάτητες διαδρομές, ενάντια σε θεούς και δαίμονες. Κανένας δεν σκέφτεται πραγματικά την Πηνελόπη, που περιμένει μέρες ατελείωτες. Κανένας εκτός από τον Aurelien Regard.
Είδε το πρόβλημα, ένοιωσε τον πόνο της. Την χτύπησε φιλικά στον ώμο και της ψιθύρισε στο αυτί “Πηνελόπη, ξέρεις δεν χρειάζεται να είναι έτσι τα πράγματα, δεν είσαι αναγκασμένη να πεθάνεις επάνω από έναν αργαλειό. Έλα, να, πάρε τα κλειδιά από ένα υπερσύγχρονο αρκετές φορές γρηγορότερο από τον ήχο φουτουριστικό hovercraft. Κάνε μια βολτίτσα να ξελαμπικάρεις. Το κουμπί για τα όπλα είναι δεξιά κάτω από την θήκη για τον καφέ”.
Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω ανοίγοντας το -ακόμα σε Early Access- The Next Penelope είναι μαγική. Η Πηνελόπη περασμένη δύο δόσεις anime, μια δόση animation στα μακριά μαλλιά της και εκατό δόσεις προσωπικότητα θλιμμένη -μοιάζει- πλάι στο καρφωμένο στο χώμα όχημα της. Σε λίγο όμως θα είναι και πάλι μέσα σε αυτό.
Η μουσική σε βάζει καρφί στο πνεύμα με ελάχιστα άστοχα σημεία, συγκριτικά πάντα με το όλο κλίμα. Περνάω τον ήχο στα ψιλά όχι γιατί είναι υποδεέστερος, κάθε άλλο η δουλειά που έγινε εδώ είναι φοβερή. Θέλω όμως τόσο πολύ να σας πω για τα γραφικά. Συγκεκριμένα, για τα χρώματα. Αυτά τα χρώματα, αντάξια ενός πραγματικού έπους κατακλύζουν την οθόνη και μας θυμίζουν πως το στρατιωτικό πράσινο και οι άπειρες αποχρώσεις του καφέ δεν αποτελούν μονόδρομο. Δεν είναι ανάγκη. Μην φοβηθείς τα χρώματα Πηνελόπη. Φυσικά δεν τα φοβάται, τι έχει να φοβηθεί άλλωστε. Τίποτα, όχι εδώ, όχι αυτή η Πηνελόπη που οραματίστηκε ο Aurelien Regard.
Καβαλάει το υπερταχύτατο όχημα της, παίρνει το Wipeout και του αφαιρεί την τρίτη διάσταση, έτσι γιατί μπορεί. Αυτό μου θυμίζει, τόσο έντονα. Ως λάτρεις των top down racers θα μπορούσα να το συγκρίνω με πολλά παρόμοια οπτικής γωνίας games. Κι όμως το Wipeout είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου.
Το animation σαν να παρακολουθείς βούτυρο να λιώνει, κολλημένο στα 60 frames per second. Ο χειρισμός ανταποκρίνεται άμεσα σε κάθε εντολή. Η επιτάχυνση του οχήματος γίνεται αυτόματα, κάτι που αγαπάω πραγματικά σε τέτοια παιχνίδια. Λες και θα άφηνε ποτέ κανείς το πόδι του από το γκάζι.
Η ποικιλία τεράστια, οι πίστες σου πετάνε διαρκώς νέες προκλήσεις νέες δυσκολίες. Η ενέργεια παίζει διπλό ρόλο για το σκάφος σου. Τόσο ως ζωή όσο και σαν καύσιμο για τα όπλα σου και το boost σου. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει μια ισορροπία. Αν αρχίσετε να στουκάρετε δεξιά αριστερά, μάλλον δεν θα ζήσετε και πάρα πολύ.
Το The Next Penelope σας επιτρέπει να παίξετε διαλέγοντας τις προκλήσεις μέσα από έναν χάρτη γεμάτο με αυτές. Δεν σας πετάει από level σε level, αν και θα μπορούσε δίχως να χάσει σε ποιότητα και gameplay. Γενικά είναι εμφανές πως πρόκειται για ένα αγαπημένο παιδί ενός στοργικού πατέρα. Υποστηρίζει όπως θα ήταν αναμενόμενο multiplayers, το οποίο δυστυχώς είναι τοπικό μόνο, και θα προστεθεί με το επόμενο patch.
Τα παράπονα ελάχιστα. Για την ακρίβεια, δύο. Πρώτον, εάν πάτε στα options θα δείτε πως υπάρχουν τρία επίπεδα για τα γραφικά του. Low, high και very high. Η διαφορά των δύο τελευταίων είναι μια προσπάθεια να ανεβεί λιγάκι η κάμερα σε μια ψευδό τρισδιάστατη παρουσίαση. Ομολογώ πως δεν κατάφερα να παίξω ούτε μια κούρσα έτσι. Ίσως βέβαια να είναι δικό μου θέμα αυτό. Δεύτερον, θα ήθελα να μπορούσα γενικά την κάμερα να την ξε-ζουμάρω λίιιιιιιιγο περισσότερο. Ορισμένες φορές τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα που θα βοηθούσε.
Ο Aurelien ανέλαβε και εκτέλεσε τα πάντα ολομόναχος. Αυτό είναι κάτι αξιοθαύμαστο, δεδομένης της ποιότητας που κυριαρχεί σε όλους μα όλους τους τομείς. Γραφικά ήχος gameplay, όλα δικά του. Δεν φοβήθηκε τους Κύκλωπες και τις Λαιστρυγόνες, έκανε το ταξίδι με θάρρος και πίστη, έφτασε στον προορισμό του. Σε ένα καταπληκτικό παιχνίδι.
