Victor Vran. Δεν είναι ο Van, είναι ο Vran!

Είναι αλήθεια πως ο παραπάνω χρησμός ακούστηκε σαν ουρλιαχτό μέσα στα γραφεία του Greekgamer κατά την πρώτη πρωινή ώρα της Δευτέρας, 17 Αυγούστου, το σωτήριον έτος 2015 μ.Χ. Και, είναι επίσης αλήθεια, πως όπως κάθε χρησμός που σέβεται τον εαυτό του έτσι κι αυτός αφήνει αρκετά περιθώρια παρερμηνείας ενέχοντας παράλληλα ένα μυστήριο, μια αναρώτηση. Τι ήθελε να πει εκείνη την ώρα ο συντάκτης μας; Τι περνούσε από το θολωμένο του μυαλό; Τι είχε καπνίσει; Ακόμα ακόμα, ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε το υπάρχων σύστημα ενίσχυσης της παραγωγικότητας με βουρδουλιές στο κεφάλι.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό, το θέμα μας είναι το The Adventures of Van Hellsing IV. Τι, δεν λέγεται έτσι; Πως το είπες, Victor Vran; Έλα κόφτε τις μαλακίες είμαι σίγουρος αν κοιτάξω το όνομα του developer θα δω να γράφει φαρδιά πλατιά Neocor… ωχ! Haemimont Games λέει εδώ! Τελικά δεν είναι ο Van, είναι ο Vran. Μα μοιάζουν τόσο πολύ. Δηλαδή, έμοιαζαν εκ πρώτης όψεως. Όσο έπαιζα τόσο απομακρύνονταν το ένα από το άλλο. Βλέπεις ο Victor Vran δεν μοιάζει με τον συνηθισμένο Action RPG ήρωα σου.

Ας ξεκινήσουμε με την μεγαλύτερη, για εμένα, διαφορά. Ο Βίκτωρας πηδάει είναι γρήγορος κάνει διπλά άλματα σε τοίχους, φούρλες (ε;) στον αέρα, ανάποδες τούμπες. Δεν είναι ο Βίκτωρας καρφωμένος στο έδαφος σαν τον μούχλα τον χαρακτήρα όποιου άλλου Action RPG που βαριεστημένα σέρνεται όπου εσύ κλικάρεις. Καλά θα κάνεις μάλιστα να εντάξεις πολύ γρήγορα το ιδιαίτερο αυτό στοιχείο στο παιχνίδι σου, διαφορετικά ο τάφος είναι δεδομένος.

Δεύτερη διαφορά από το τυπικό ARPG, όχι όμως και τόσο ξεχωριστή. Sorry Vran, αυτό το έχουμε ξαναδεί σε αρκετές παραλλαγές του. Δεν υπάρχουν classes. Ο χαρακτήρας σας είναι ένας, δεδομένος, ο Victor. Θα είσαι πάντα αυτός, κι αν δεν γουστάρεις τα μούτρα του να πας να παίξεις κάτι άλλο. Παραμετροποίηση αδερφέ, θα μου πεις, δεν έχει; Τι σκατά diablo-ο-ειδές είναι; Έχει χαλάρωσε. Εδώ δεν έχει skill tree, δεν έχει special ability points. Αυτό που έχει είναι loot, αυτό καθορίζει τα πάντα. Θέλεις γρήγορες όχι ακριβώς θανατηφόρες επιθέσεις, χρησιμοποιείς ένα rapier. Θέλεις πιο αργές αλλά θανατηφόρες επιθέσεις, χρησιμοποιείς ένα τεράστιο σφυρί.

Για πιο μερακλήδικα γούστα έχουμε τις destiny cards. Αυτές οι καρτούλες δίνουν εξτρά ιδιότητες με απώτερο σκοπό πάντα να κεράσετε μια δόση θάνατο τις στρατιές του σκότους. Πάνω κάτω παρόμοιες επιπτώσεις έχουν και τα υπόλοιπα slots. Όπως οι στολές που φοράς, διότι εδώ φοράς στολές ολόκληρες, δεν έχει άλλες μπότες άλλα γάντια και τέτοια. Αν θες τέτοια ρε, τράβα παίξε Sims (ή ένα από τα άπειρα άλλα aRPG, αλλά αυτό δεν θα ήταν το ίδιο trash talkίστικο. Τι να σου έλεγα τράβα παίξε Diablo; Δεν το ρισκάρω, ίσως και να πήγαινες).

Τι άλλο, τι άλλο, έχει challenges ορισμένα εύκολα ορισμένα δύσκολα, τα οποία δεν σου δίνουν και τίποτα αν τα τελειώσεις αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να τα τελειώσω όλα. Τα γραφικά του είναι όμορφα χωρίς να έχουν να δώσουν κάτι το απίστευτο ή ιδιαίτερο. Ελαφριά μηχανή δεν ζορίζει κάρτες ούτε επεξεργαστές, όμορφα χρώματα όμορφος κόσμος ποικιλία στου εχθρούς. Οι εχθροί τώρα που το σκέφτομαι είναι το highlight της παρουσίασης. Από τις λίγες φορές που είδα έτσι το mob-άκι να πετάγεται μπροστά μου και είπα «βρε καλώς το, εσένα θέλω πολύ να σε σκοτώσω».

Περνάω στον ήχο με φόρα, εδώ δεν θα πω τίποτα για την μουσική (καλή είναι), δεν θα πω τίποτα για τα ηχητικά εφέ (καλά είναι). Θα πω μόνο τούτο. Doug Cockle. Τι είπες, ποιος είναι αυτός; Τον ξέρεις και πολύ καλά αν έχεις παίξει τα Witcher, η φωνή του Geralt, το εγκληματικά υποτιμημένο Driver – San Fransisco, το παλιό αλλά υπέροχο Yager, το Unwritten Tales 2, το Dead Nation και άλλα πάρα πολλά. Θα μπορούσα φυσικά να σταματήσω στο «η φωνή του Geralt». Αρκούσε, ήθελα όμως να κάνω εντύπωση.

Εν κατακλείδι, παίζοντας με WASD και mouse με ανάγκασε να προσεγγίσω πιο skill-άτα το όλο θέμα. Εκεί που άλλες φορές φτάνω στο σημείο να χασμουριέμαι κάνοντας click για πολλοστή φορά στην οθόνη τώρα έπρεπε να είμαι διαρκώς στην τσίτα, χοροπηδώντας σαν την τσίτα και τρέχοντας σαν τσιτάχ.

Ίσως αν είχε μαζί με το αεράτο ευκίνητο σύστημα μάχης του κάποια στοιχεία κλασσικότερα για το είδος, να το θεωρούσα ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια της χρονιάς. Όπως είναι τώρα παραμένει μια διασκεδαστικότατη πρωτότυπη πρόταση. Βρήκα όμως τον εαυτό μου να ζητάει περισσότερα, καθώς έτσι έχω μάθει τόσα χρόνια παίζοντας παρόμοια games. Και ναι, όντως, όπως είπα παραπάνω κάποιες φορές μου προκαλούν χασμουρητό. Όμως είναι μικρό τίμημα όταν βλέπω μπροστά μου άπειρα skills και νουμεράκια. Αρρώστια το ξέρω, μην δίνεται απαραίτητα σημασία λοιπόν. Αν δεν έχετε τα δικά μου ψυχολογικά προβλήματα, θα γουστάρετε και θα περάσετε ακόμα καλύτερα στην αγκαλιά του Victor Vran.