A Bastard’s Tale

Αναρωτιέμαι αν εκεί στην No Pest Productions διέκριναν την ειρωνεία στον τίτλο που επέλεξαν. Oι developers του A Bastard’s Tale δημιούργησαν το πιο σκληροπυρηνικά καθαρόαιμο παιχνίδι μάχης των τελευταίων χρόνων. Eπίγνωση του τι έφτιαξαν, πάντως, σίγουρα έχουν, το προωθούν και ως τέτοιο: χωρίς έξτρα όπλα, χωρίς ειδικές δυνάμεις, χωρίς εναλλακτικές διαδρομές, cutscenes, υποπλοκές και άλλα τέτοια καρυκεύματα – μόνο, το λένε και στο διαφημιστικό τους βιντεάκι, πόνο.

Δεν υπάρχει εισαγωγή, το παιχνίδι, όπως ο εκπαιδευτής με τον διστακτικό αλεξιπτωτιστή, ξέρει ότι όσο το λιβανίζεις τόσο το δυσκολέυεις, γι’αυτό σε κλωτσάει με τη μία χύμα στον κόσμο του, οπού θα επιβιώσεις μαθαίνοντας και θα μάθεις πεθαίνοντας. Συχνά.

Η κεντρική ιδέα του παιχνιδιού είναι η επιτομή της απλότητας. Είσαι ένας ανώνυμος, κατά τα φαινόμενα αμφιβόλου προελεύσεως, ιππότης που θέλει να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β περπατώντας, κατά την προσφιλή συνήθεια των απανταχού developers, άπο αριστερά προς τα δεξιά. Ο λόγος για το οδοιπορικό ούτε εξηγείται ούτε μας ενδιαφέρει. Αυτό που μας απασχολεί είναι οτι στην πορεία συναντάμε λογιών λογιών μυστήριους που φαίνονται να εναντιώνονται στην συγκεκριμένη επιθυμία, από παππούδες με τσουγκράνες μέχρι έφιππους πολεμιστές και από λυσσασμένους ταράνδους (άλκες, αν θέλουμε ν’ακριβολογούμε) μέχρι μελαγχολικούς λυκανθρώπους (δεν ξέρω πως μου΄ρθε ο χαρακτηρισμός – κάτι στο ουρλιαχτό του).

Κάπως έτσι συνεχίζει σε ρυθμό μονότονο αλλά όχι βαρετό, υπνωτιστικά το A Bastard’s Tale και αντιστοίχως σταδιακά, σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, οι εχθροί που σε ξεπάστρευαν πρωτού το πάρεις χαμπάρι, συνειδητοποιείς φαίνονται σαν σε slow motion, οι άμυνές σου απροσπέλαστες από τις επιθέσεις-χελώνας τους. Αν, όπως πιστέυω, βασικό χαρακτηριστικό ενός επιτυχημένου beat ’em up είναι να βελτιώνεσαι όχι συνειδητά επειδή έμαθες τον τάδε συνδυασμό κινήσεων, αλλά, σχεδόν διαισθητικά, να εγκολπώνεσαι το ρυθμό του, τότε το A Bastard’s Tale παίρνει επάξια τον χαρακτηρισμό.

Οπτικοακουστικά βρήκα πολύ καλοδουλεμένη τη ρετρό αισθητική του. Οι δισδιάστατες περιοχές του είναι απλές αλλά ευχάριστες ενώ ενδεικτικες για το μεράκι των developers είναι οι δεκάδες animated λεπτομέρειες που εμφανίζονται κατα διαστήματα να διανθίσουν τον χώρο και οι οποίες μου θύμισαν λίγο τις μικρές εκπλήξεις που ζωντάνευαν τις στατικές πίστες στο κλασικό International Karate +. Οι 8-bit αναφορές δε σταματάνε εκεί καθώς εκτός από το γενικό concept, και ο οπτικός σχεδιασμός του φαίνεται να έχει επηρεαστεί από το Fighting Warrior της Melbourne House που κλείνει, αισίως, φέτος τα 30 του. Τα ηχητικά εφέ είναι απλά αλλά δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ενώ η μελωδιούλα που παίζει σε κάθε μία από τις πέντε περιοχές του παιχνιδιού δένει άψογα με το εκάστοτε περιβάλλον.

Ενστάσεις; Η βασικότερη όλων είναι, όπως ανέφερα και παραπάνω, ο σαδιστικός βαθμός δυσκολίας. Δε με ενόχλησε, αντιθέτως μου άρεσε, αλλά καταλαβαίνω πως το να παίζεις και να ξαναπαίζεις ένα σημείο μέχρι να τελειοποιήσεις τις αντιδράσεις σου για να το περάσεις και να πας στο επόμενο οπού ο κύκλος θα ξαναρχίσει, ε, μάλλον δεν θα είναι για τα γούστα του καθενός. Επίσης θα μπορούσε να έχει ίσως περισσότερο υλικό από μόνο πέντε πίστες, αν και δεν πρόκειται να το ολοκληρώσετε χωρίς κάμποσες ώρες εξάσκησης. Κατά τ’άλλα μόνο θετικά λόγια έχω να πω. Το A Bastard’s Tale, αν και ταπεινής, ημιάγνωστης καταγωγής (η No Pest Productions δε φαίνεται να έχει καν ιστοσελίδα – τώρα που προσπαθώ, δε μπορώ να θυμηθώ πως τους πετύχαμε), εξελίχτηκε σε ένα βέρο, δυσπρόσιτο, αλλά άξιο fighting game.