Τα καλύτερα videogames του 2015 – Μέρος πρώτο

Έπειτα από βασανιστικά ξενύχτια, εσωτερικές διαμάχες που αιματοκύλησαν τα δοξασμένα μας γραφεία, μυστικές τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης και μπόλικα λίτρα καφέ (τσαγάκι για τους καζουαλάδες) επιτέλους ολοκληρώσαμε την λίστα με τα 20 καλύτερα videogames του 2015. Στο πρώτο αυτό μέρος, το οποίο είναι τίγκα στις εκπλήξεις, θα σας παρουσιάσουμε εκείνα, που καταλαμβάνουν τις θέσεις 20 ως 11. Πολύ σύντομα έρχεται το δεύτερο μέρος με τα 10 καλύτερα της χρονιάς, πόσο σύντομα κανείς δεν γνωρίζει. Μην είναι σήμερα, μην είναι αύριο; Σιγά μην σας πούμε, μείνετε συντονισμένοι.

20. Town of Salem

Όσοι έχετε παίξει -Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο- στο Town of Salem θα νιώσετε σαν το σπίτι σας. Παίρνει ένα απλό και άκρως διασκεδαστικό παρεΐστικο παιχνίδι και το ανεβάζει στην στρατόσφαιρα με άπειρους νέους ρόλους. Το ψέμα και η παραπληροφόρηση είναι απαραίτητα εργαλεία για να μην ψοφήσεις αμέσως. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι το community είναι το ήμισυ του παντός κι εδώ εκτός του ότι είναι εξαιρετικά ενεργό ξεχειλίζει επίσης από χιούμορ. Συχνά προτείνετε ένα θέμα για ονομασία χαρακτήρων με αποτέλεσμα να γίνεται ο χαμός με τις αστείες εμπνεύσεις του καθενός. Ακόμη και την παρέα σου να μην καταφέρεις μέσα σε μια τέτοια κοινότητα μόνο καλά θα περάσεις. – Χρήστος Ελιόγλου

19. Assault Android Cactus

Το Assault Android Cactus είναι ένα twin-stick shooter, μα τι λέω, είναι η επιτομή των twin-stick shooters συνδυαζόμενο με bullet hell καταστάσεις. Δεν έχεις χρόνο να ακολουθήσεις κάποια τακτική, ούτε καν να σκεφτείς, η μπαταρία σου τελειώνει και πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάθε σου επιθετικό ένστικτο για να αποτελειώσεις όλους τους εχθρούς πριν αυτό συμβεί. Επέλεξε το ανδροειδές που γουστάρεις και σε βολεύει ο οπλισμός του κι ετοιμάσου για φρενήρη δράση που σε κρατάει μονίμως στις μύτες των ποδιών σου. Όλη αυτή την ένταση μπορείς να την μοιραστείς με άλλους τρεις φίλους σε τοπικό co-op. – Χρήστος Ελιόγλου

18. Ori and the Blind Forest

Εξαιρετικά καλοφτιαγμένο platformer με πολύ στιβαρό χειρισμό που η ανάπτυξή του διήρκεσε τέσσερα χρόνια. Τίποτε από αυτά όμως δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση πέραν της συνηθισμένης αναγνώρισης προς κάτι καλό. Αυτό που με άγγιξε πραγματικά στο Ori and the Blind Forest είναι η όλη παρουσίαση. Με συνεπήραν η παραμυθένια του αισθητική και οι γεμάτες συναίσθημα αφηγήσεις. Οι υπέροχες χρωματικές παλέτες και τα βελούδινα animations δίνουν την αίσθηση ενός μαγικού καμβά που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου. Μία ξεχωριστή εικαστική εμπειρία συνοδευόμενη από ποιοτικό gameplay. – Γιώργος Κυρενές

17. NBA 2K16

Λοιπόν, το 2K16 είναι -με μεγάλη διαφορά μάλιστα- το καλύτερο μπασκετάκι που έπαιξα ποτέ στην ζωή μου. Το είπα και όταν το πρότεινα ως multiplayer της χρονιάς, το λέω και τώρα. Διαθέτει τόσο σφαιρικά άρτιο και εν δυνάμει ικανό για δημιουργία πραγματικών μπασκετικών φάσεων χειρισμό που καταντά αστεία οποιαδήποτε σύγκριση με τίτλους του παρελθόντος. Ακόμα κι αν αυτοί οι τίτλοι είναι της ίδιας σειράς. Μοναδικό μελανό σημείο η «δουλειά» που πρέπει να ρίξεις. Ωστόσο η προπόνηση πάντα είναι αυτή που κάνει την διαφορά. Για να παίξεις σε ικανοποιητικό βαθμό θα χρειαστείς μπόλικη, όμως στο τέλος θα ανταμειφθείς. – Χρήστος Ελιόγλου

16. Serpent in the Staglands

Ισομετρικά rpgs παλιάς σχολής είχαμε πολλά φέτος, κανένα όμως τόσο γοητευτικά στρυφνό όσο το Serpent in the Staglands. Χάρτη θες; δεν έχει. Tutorial για να εγκληματιστείς με το μαλακό; ούτε καν – διάβασε το manual. Πως χρησιμοποιείται η μαγεία; πειραματίσου και βρες το μόνος σου. Κι όμως, αυτά τα χούγια είναι που το κάνουν μοναδική εμπειρία, όχι μόνο γιατί αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις υπερπροστατευτικές τάσεις του σύγχρονου gaming, αλλά και γιατί όλο το μπέρδεμα που προκαλούν, όλη η αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει το παιχνίδι, δένει άψογα με την εξαιρετική ιστορία του και ενισχύουν την ταύτιση με τον πρωταγωνιστή του: τον εγκλωβισμένο θεό Necholai στην προσπάθεια που κάνει να ανακτήσει τις δυνάμεις του ώστε να δραπετεύσει από έναν ξένο και επικίνδυνο κόσμο. – Αλέξανδρος Χατζηιωάννου

15. Shutshimi

Το Shutshimi ήταν για μένα η αποκάλυψη της χρονιάς. Ένα shoot’em up  το αντίθετο των bullet hell, με ελάχιστους εχθρούς επί της οθόνης, και levels που τελειώνουν (με χρόνο, όχι με checkpoints) τόσο σύντομα που μοιάζει με το παιδί των Warioware και R-Type. Κάθε level θεωρείται και ένα wave αντιπάλων με ενδιάμεσα boss-άκια. Μετά από κάθε wave λοιπόν έχεις την επιλογή να πάρεις ένα από τρία θεοπάλαβα αντικείμενα με θεόμουρλα bonus (ή και όχι τόσο bonus) πριν συνεχίσεις. Πάρε και local co op τετραπλό, πάρε και στιβαρό χειρισμό με leaderboards. Γαμάει. Επίσης είσαι ένα ψάρι. Φυσικά, γιατί Ιαπωνία. – Χρήστος Ελιόγλου

14. Warhammer: End Times – Vermintide

Το video game της Fatshark δεν έχει ούτε ατελείωτες επιλογές, ούτε δεκάδες modes και το gameplay του είναι μάλλον απλό, μιλάμε όμως για ένα co op γεμάτο δράση, που θα του αφιερώσετε πολλές ώρες πριν καλά-καλά το καταλάβετε και θα θέλετε να επιστρέψετε ξανά και ξανά. Το Vermintide είναι ιδανικό για να συσφίξετε ή να καταστρέψετε τις σχέσεις σας με τους φίλους σας. Όλα θα εξαρτηθούν από το πόσο καλή θα είναι η συνεργασία σας και θα διαπιστώσετε γρήγορα, ότι η ομαδική δουλειά κάνει θαύματα. Περιμένουμε πως και πως και το νέο περιεχόμενο, που θα προσθέσει η Fatshark! – Μαρία Αναγνωστοπούλου

13. Splatoon

Το Splatoon είναι όσο διασκεδαστικό περίμενα όμως με τακτικό βάθος που με ξάφνιασε. Ο χαρακτηρισμός multiplayer splash’em up προδίδει από μόνος του την διαφορετικότητα. Αγχωτικές ολιγόλεπτες μάχες 4 vs 4 μέσα σε ειδικά σχεδιασμένες αρένες όπου ο κύριος στόχος σου δεν είναι να διαλύσεις τον αντίπαλο αλλά να απλώσεις περισσότερο μελάνι από εκείνον. Η εξόντωση του έρχεται από ανάγκη, δεν θέλεις να τον αφήσεις ανενόχλητο να πιτσιλάει το σιχαμερό (διαφορετικού χρώματος) μελάνι στα λημέρια σου. Πρωτότυπος χειρισμός, ευφάνταστα όπλα, έντονο gameplay και λαχταριστά γραφικά κάνουν το άθλημα κολλητικό. Πιτσίλα σαν να μην υπάρχει αύριο. – Γιώργος Κυρενές

12. Stasis

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που τρεις από τους συντάκτες της ομαδάρας μας είχαμε στις λίστες μας με τα καλύτερα της χρονιάς το Point and Click Adventure της The Brotherhood. Ο τέταρτος της παρέας δικαιολογείται, γιατί δεν είχε την τύχη να ασχοληθεί μαζί του. Θα το κάνει του χρόνου! Μας κέρδισαν η sci-fi ιστορία, η επιβλητική ατμόσφαιρα, οι γρίφοι, που είναι λογικοί και πλήρως ενταγμένοι στο παιχνίδι, ο σχεδιασμός του κόσμου του, η ισομετρική οπτική (της έχουμε αδυναμία!), τα ηχητικά εφέ. Όλα, τέλος πάντων! Αν δεν παίξατε Stasis μέσα στο 2015, μην το αφήσετε να σας ξεφύγει το 2016. – Μαρία Αναγνωστοπούλου

11. SOMA

Μεγάλος φαν του Amnesia ποτέ δεν ήμουν, το βρίσκω χοντροκομμένο και κακοστημένο. Με δεδομένο λοιπόν ότι οι 2-3 πρώτες ώρες του SOMA αναπαράγουν κάποια από τα χειρότερα ελαττώματά του θα μπορούσα εύκολα να το είχα παρατήσει. Ευτυχώς δεν το έκανα. Όταν η Frictional το παίρνει απόφαση, κάπου λίγο πριν τη μέση, πως δε θέλει να φτιάξει ένα τυπικό horror game αλλά μια φιλοσοφική εξερεύνηση πάνω στις έννοιες της ύπαρξης και της συνείδησης το SOMA μεταμορφώνεται σε μοναδική εμπειρία: ο τρόμος του γίνεται βαθύτερος και πιο προσωπικός, εναλλάσσεται με το δέος για τα πανέμορφα υποθαλάσσια τοπία του, και τα δύο αυτά στοιχεία κορυφώνονται στην συγκλονιστικότερη ανατροπή που έχω βιώσει από την εποχή του Portal. – Αλέξανδρος Χατζηιωάννου