Ε, παράλληλα με μια οπτική πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων -θεωρούμε- πως σηκώνει έτσι μια καλή μουσικούλα ένα καλό εφεδάκι για συντροφιά. Υπάρχουν και οι ακουστικοί τύποι, πάρα πολλοί gamers εξάλλου είναι τελειωμένοι αυτάκιδες. Δεν μας πειράζει καθόλου. Εμείς δεν κρίνουμε. Να, πάρτε τα καλύτερα παιχνίδια για να ικανοποιήσετε το αρρωστημένο σας φετίχ.
Life is Strange
Το Graphic Adventure της Dontnod περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ατόμων νεαρής ηλικίας, που κινούνται στους χώρους ενός κολεγίου. Ακούνε τη μουσική, που γουστάρουν, καθώς μετακινούνται έχοντας τα ακουστικά στα αφτιά, τα στερεοφωνικά βρίσκονται σε περίοπτη θέση στα δωμάτια τους, παίζουν κιθάρα και συχνάζουν σε club και πάρτι. Όμορφες μπαλάντες, ροκ μελωδίες, πιο γρήγοροι ρυθμοί από γνωστούς καλλιτέχνες και οι πρωτότυπες συνθέσεις του Jonathan Morali δίνουν τον τόνο και δημιουργούν αίσθημα ηρεμίας ή έντασης, όταν χρειάζεται. Το voice-acting είναι αναμφίβολα ένας από τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού και το θεωρώ υποδειγματικό. Ο τομέας του ήχου στο Life is Strange αγγίζει συνολικά τα επίπεδα μιας πραγματικά καλής κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής παραγωγής.
Εμφανώς λάτρις της όπερας και της συνονόματης Κάλας, σας το προτείνει η υψίφωνος Μαρία Αναγνωστοπούλου
Westerado: Double Barreled
Μπορεί να μην είναι καμμιά υπερπαραγωγή (το καθήκον μου το έκανα με την επιλογή για τα γραφικά, άλλος τη μπάλα τώρα) αλλά το Westerado: Double Barreled, εκτός από εξαιρετικό παιχνίδι, συνοδεύεται από το εκπληκτικό soundtrack του, παραδόξως μη-Τεξανού (ή έστω Ιταλού), Sam van Lonkhuyzen, μια συλλογή από μελωδίες που φέρνουν στο νου από Χατζιδάκι (Dry Desert), έως Πάνο Κοκκινόπουλο – εεεε, σόρρυ, 16 Horsepower ήθελα να πω (Slobhouse). Ειδικά όμως το κομματάκι των τίτλων αρχής, το χαζοχαρούμενο μπάσταρδο τέκνο των εγχόρδων απ’το Theme from the Third Man και της φυσαρμόνικας απ’το Once Upon the Time in the West, δε λέει να ξεκολλήσει απ’το εσωτερικό μου γραμμόφωνο όποτε το θυμάμαι. Τώρα, για παράδειγμα. Τουλάχιστον μπορώ να μοιραστώ το βασανιστήριο – ολόκληρο το soundtrack είναι διαθέσιμο για μελαγχολικούς γελαδάρηδες και ζοχαδιασμένους πιστολέρο, εδώ.
Χόρευε για μέρες στο άκουσμα του, πριν γράψει, ο Αλέξανδρος Χατζηιωάννου
Runbow
Το ζήτημα είναι πολύπλευρο εδώ. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τεχνικά ζητήματα που έχουν περισσότερο νόημα ας πούμε σε κάποιο horror. Από την άλλη έρχεται το soundtrack που αναλαμβάνει να ντύσει καταλλήλως το κάθε παιχνίδι. Αρνούμενος συνειδητά κάθε σοβαρότητα επί γης (για παραέξω το συζητάμε) επιλέγω το soundtrack του Runbow στο σύνολό του κι επί της αρχής. Ότι πιο ξεσηκωτικό έχω ακούσει φέτος με διαφορά καθώς μου βγάζει μία αχαλίνωτη επιθυμία να σηκωθώ να χορέψω κάνοντας συνεχώς νευρικές και σαχλές φιγούρες μέχρι να καταρρεύσω από την κούραση. Εκτός των άλλων όμως δένει τέλεια με το όλο ύφος, την τρέλα και την πανδαισία χρωμάτων που κυριαρχούν κατά την διάρκεια του gameplay. Για να γίνει αντιληπτό σκέψου πως παίζεις μία παρτίδα με φίλους και βγαίνεις νικητής, ε δεν θα σηκωθείς να πανηγυρίσεις χορεύοντας περιπαιχτικά και τσιμπώντας τους τις ρώγες;
Αν και κατα βάθος ήθελε να βάλει Πάολα, επέλεξε τελικά το Runbow o Γιώργος Κυρενές
The Flame in the Flood
Κι εδώ το The Flame in the Flood θα βάλω. Ας με κοιτάνε οι άλλοι παράξενα σε φάση «ερωτευμένος είναι μαζί του;». Ναι ρε, είμαι. Φοβερό το παιχνίδι σε όλους τους τομείς κι όπως έγραφα για τα γραφικά η μουσική του ηχούσε στα αυτιά μου. Υπεύθυνος ο πολύς Chuck Ragan με μπόλικα σουξέ στο ενεργητικό του, κλασσικός τροβαδούρος της κλαψούρικης μεταμοντέρνας ροκ-ο-κάουντρι μουσικής. Όλα βέβαια είναι σε επίπεδα στρατόσφαιρας αναφορικά με την ατμόσφαιρα που δημιουργούν, λέγοντας όλα εννοώ τα εφεδάκια πέραν των μουσικών κομματιών. Όμως το χάι λάιτ είναι μακράν με διαφορά τεράστιου στήθους η μουσική. Ας γίνω βαρετός, το ξανάπα, το ξανάγραψα. Την πρώτη φορά που έπαιξε το ομότιτλο άσμα σερνόμουν –ως ηρωίδα- στο κατώφλι του χάρου και η σχεδία μου ήταν στα πρόθυρα ολικής καταστροφής. Μόλις είχε ξημερώσει μια υπέροχη ανατολή, το τραγούδι μου έδωσε δύναμη και ελπίδα πως θα τα καταφέρω. Τελικά πέθανα. Αλλά το τραγούδι γάμησε.
Άντε να δούμε θα αλλάξει φέτος παιχνίδι, ή θα το βάλει και στα καλύτερα racing; Γράφει ο Χρήστος Ελιόγλου και ντρεπόμαστε για πάρτη του.
