Το θεωρώ σχεδόν απίθανο όσοι ασχολούνται έστω και περιστασιακά με video games να μην έχουν παίξει ποτέ House of the Dead, Time Crisis και άλλα rail shooters. Προσωπικά έχω ταΐσει αρκετά arcades στο ένδοξο παρελθόν όπου υπήρχε ένα ουφάδικο σε κάθε γειτονιά, είτε μόνος είτε με παρέα. Εν έτη 2015 λοιπόν, να σου μία λάμψη στον ορίζοντα, μου άστραψε τα μάτια, ήταν το Blue Estate, αξίζει σε καράτια?(Τι θέλει να πει ο ποιητής)!
Πρόκειται για την πρώτη δημιουργία της ανεξάρτητης He-Saw από την Γαλλία που αποτελείται όμως από έμπειρους developers κάποιοι εκ των οποίων προέρχονται από εταιρίες σαν την Ubisoft.
Δεν σας κρύβω πως από τα πρώτα κιόλας trailers μου φάνηκε εξαιρετικά διασκεδαστικό. Δεν με απογοήτευσε, τουλάχιστον όχι σε όλους τους τομείς. Υπόσχεται arcade ψυχαγωγία με άφθονο χιούμορ και καλό χειρισμό και ανταποκρίνεται άψογα. Όσον αφορά τον χειρισμό βέβαια οι επιλογές είναι πολλές αφού εκτός από τον κλασσικό συνδυασμό mouse/keyboard, η δουλειά μπορεί να γίνει με χειριστήριο, Leap Motion controller αλλά και Light Guns γι’ αυτούς που θέλουν την γνήσια εμπειρία!
Στον έλεγχό σας έχετε αρχικά τον Tony Luciano. Παλικάρι από τα λίγα με τσουλούφια που συνεχώς πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο του. Είναι γιος περιβόητου αρχηγού της μαφίας και τα κάνει συνεχώς λίμπα με την ασυμβίβαστη ιδιοσυγκρασία του. Αργότερα συναντάμε έναν πρώην στρατιωτικό που ακούει στο όνομα Clarence και οι υπηρεσίες του έχουν αγοραστεί μόνο και μόνο για να καθαρίσει το χάος που έχει προκαλέσει ο Tony.
Το Blue Estate είναι ένας τίτλος με αυτογνωσία, παρόλο που διάφοροι(συγκεκριμένοι) το βρήκαν προσβλητικό χωρίς βάθος και ουσία, γνωρίζει τι είναι και θέλει να δώσει. Δεν κρύβει κάτι ούτε θέλει να πιάσει κορόιδα αφού δεν πλασαρίστηκε ποτέ ως ένα video game με απύθμενο βάθος στο gameplay, απίστευτα λεπτομερή RPG στοιχεία και τέλος πάντων να φέρει τον διαφωτισμό στα video games.
Όσο για το προσβλητικό περιεχόμενο ούτε καν. Τώρα θυμήθηκαν τον ρατσισμό και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία επιτηδευμένη ρηχή προσέγγιση για ψυχαγωγικούς λόγους. Στην τελική όποιος το βρίσκει προσβλητικό ας μην το παίξει και η ιστορία τελειώνει εκεί. Αυτός όμως είναι που θα χάσει καθώς δεν θα βρει πουθενά αλλού επικές μάχες ενάντια στον άρχοντα της Βόρειας Κορέας, ούτε θα διακόψει κάποιον που θέλει να κάνει τα κακάκια του. Οι αναφορές σε αληθινές και φανταστικές φυσιογνωμίες είναι πολλές με γερές δόσεις χιούμορ και τραγελαφικών καταστάσεων.
Όπως έλεγα λοιπόν ο χειρισμός είναι άψογος ενώ έχει σημασία που θα πυροβολήσετε μιας και τα headshots δίνουν περισσότερους πόντους, που είναι και ο τελικός σας στόχος, ενώ και τα αμελέτητα είναι μία καλή εναλλακτική. Από εκεί και πέρα για την διαμόρφωση του τελικού σκορ μετράει η ταχύτητα, η ευστοχία, τα melee χτυπήματα, τα combos κι άλλα που μόνο απλοϊκό δεν το καθιστούν για rail shooter. Μαζί με όλα αυτά έχουμε και swipe κινήσεις με τις οποίες μπορούμε από το να αρπάξουμε items και να ανοίξουμε πόρτες, μέχρι να χτενίσουμε το μαλλί. Επιπλέον η ποικιλία στα όπλα είναι ικανοποιητική καθώς και ουσιαστική η διαφορά στο gameplay που προσδίδει το καθένα.
Το μόνο μου παράπονο είναι η μικρή διάρκεια στο story mode το οποίο μου πήρε περίπου 3 ώρες να ολοκληρώσω στο normal επίπεδο δυσκολίας. Ωστόσο με έναν καλό φίλο στο co-op η διάρκεια ανεβαίνει κατακόρυφα. Το αμέσως δυσκολότερο επίπεδο δεν έχει τεράστιες διαφορές, όμως μετά την ολοκλήρωση ξεκλειδώνει το crazytrain όπου και θα δείτε την μπάρα ενέργειας να φεύγει φέτες προσθέτοντας έτσι περισσότερο challenge γι’ αυτούς που το προτιμούν. Δεν σταματάμε όμως εκεί, υπάρχει και το arcade mode για την καθαρή gameplay εμπειρία με μόνο σκοπό την αναρρίχηση στα leaderboards. Τέλος από αισθητικής άποψης κρίνεται ως κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό τόσο στην ποιότητα όσο και στην λεπτομέρεια.
Κατά γενική ομολογία το Blue Estate είναι ένας τίτλος με τον οποίο διασκέδασα αρκετά και θα συνεχίσω να παίζω. Το μόνο που μένει είναι 2 ποιοτικά Light Guns κι ένα καλό φιλαράκι για να γίνει της μουρλής. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα και περιμένω να κονταρο-χτυπηθούμε στα leaderboards!
