To Bombshell είναι το πρώτο video game που κυκλοφορεί με την ετικέτα 3D Realms να φιγουράρει φαρδιά πλατιά δίπλα από τον ρόλο του publisher. Ως δείγμα γραφής, το παραθέτω καθαρά ενδεικτικά, ο τελευταίος τίτλος που προσωπικά θυμάμαι με την 3D Realms ως publisher είναι το Terminal Velocity (έπος) του 1996. Εγκυκλοπαιδικά φυσικά όλα αυτά. Το Bombshell είτε είναι καλό είτε όχι ουδεμία σχέση έχει με τα άνωθεν. Όντας ωστόσο κάπως παλιούρας, ένα δάκρυ κύλησε παρακολουθώντας μια από της εταιρίες με τις οποίες αντρώθηκα στον χώρο των video games να δραστηριοποιείται, να μετέχει ενεργά ολοένα περισσότερο. Ένιγουει, χαρτομαντηλάκια, σκουπίζω μάτια και περνάω στο ψητό.
Ε, δεν είναι τόσο καλό γαμώ. Δηλαδή αν σταματήσεις να διαβάζεις εδώ, κράτα αυτό ως κατακλείδα. Ήθελα πολύ να είναι καλό, ήθελα να είναι πάρα πολύ καλό ιδανικά. Σε κάποιον ιδεατό παράλληλο κόσμο θα ήταν. Τι συνέβη;
Ένα ένα τα εξ ων συνετέθη παρουσιάζουν συμπτώματα που συγκλίνουν επικίνδυνα με γράφημα υγείας αιωνόβιου. Θα κάνω ένα γρήγορο προσπέρασμα στην υπόθεση του. Κι αν ήθελα να μείνω περισσότερο σε αυτήν, δεν είναι εκ φύσεως (της) δυνατό. Κλισέ σε σημείο ορισμού των κλισέ, εξωγήινοι μια τύπισσα για ηρωίδα με στοιχεία αντι-ηρωίδας που αντιπροσωπεύει την τελευταία ελπίδα της γης κλπ κλπ. Φαν φακτ μάλιστα, η Shelly “Bombshell” Harrison ακούγεται αρκετά συχνά να μιλάει με ένα στυλ ατάκας που μας φέρνει στον μυαλό έναν πολύ συγκεκριμένο Δούκα. Αυτό συμβαίνει διότι η Bombshell ξεκίνησε προοριζόμενη για σύντροφος του Duke Nukem. Στην πορεία άλλαξε και βγήκε αυτό που βγήκε. Με πολύ μικρότερο στήθος.
Οι παραπάνω ατάκες μάλιστα είναι τόσο περιορισμένες, τόσο μα τόσο επαναλαμβανόμενες, που στην 100η φορά που τις ακούς ψάχνεις απεγνωσμένα το mute. Ή το exit game. Καλά ως εδώ (καθόλου καλά, για να κυριολεκτούμε), υπάρχει όμως και το παιχνίδι ως gameplay, ως γραφικά, ως ήχος βρε αδερφέ. Εντάξει υπόθεση και χαρακτήρα δεν διαθέτει. Ούτε το πρώτο Αction που δεν διαθέτει είναι ούτε το τελευταίο. Action RPG, κατά δήλωση της 3D Realms. Μόνο που δεν είναι καθόλου RPG. Μην ψάξετε να βρείτε στοιχεία RPG μην το πάρετε περιμένοντας κάποιο Action RPG όπως για παράδειγμα το Path of Exile ή τα Diablo ή το Grim Dawn ή οποιοδήποτε άλλο.
Κοντινό στην Shelly
Καλή φάση τα κοντινά πλάνα όταν υπάρχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον, λόγου χάρη cutscenes. Αλλά διάολε, τόσο κοντινά πλάνα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού καταστρέφουν την ροή σε βαθμό αηδίας. Η κάμερα είναι τόσο κοντά ζουμαρισμένη που δεν αποτελεί διόλου σπάνιο φαινόμενο να εισπράττετε πυρά από εχθρούς που βρίσκονται εκτός οθόνης. Εκνευριστικό γεγονός που σώζεται κατά κάποιο τρόπο από το παρακάτω ελάττωμα.
Είναι πολύ εύκολο. Σπασμένη AI σε όλα της τα ζωτικά σημεία εύκολο. Εχθροί με IQ πλαστικού λουλουδιού εύκολο. Ο μόνος τρόπος που έχει το Bombshell για να προσφέρει κάποιον βαθμό πρόκλησης στον παίκτη είναι τα φθηνά κόλπα, αλλά ακόμα και αυτά μπορείς εύκολα να τα προσπεράσεις. Αντί για έναν εντελώς ηλίθιο εξωγήινο μπορεί να σου πετάξει 100 μαζί ενώ είσαι στριμωγμένη σε μια γωνία. Ακόμα και το όπλο σου, το αρχικό σου όπλο, είναι στην πραγματικότητα όλα όσα χρειάζεσαι για να σκοτώσεις οτιδήποτε τολμήσει να σταθεί απέναντι σου.
Χειρισμός, γραφικά και ήχος
Ο χειρισμός από την άλλη είναι ακριβώς όπως οφείλει για παιχνίδι του είδους. Σφιχτοδεμένος άμεσος, γρήγορος. Δεν υπάρχει ούτε μια εντολή που δεν αντιστοιχεί σε στιγμιαία αντίδραση από την Shelly, κι αυτό είναι άξιο σημείο αναφοράς σε μια εποχή που δεν αποτελεί ακριβώς τον κανόνα.
Τα γραφικά του, όπως και ο ήχος, είναι υψηλής ποιότητας. Τόσο τα τρισδιάστατα μοντέλα των χαρακτήρων όσο και τα περιβάλλοντα είναι δομημένα με όμορφα textures υψηλής ανάλυσης και μπόλικα πολύγωνα. Είναι όμως, τα γραφικά, κάπως βαρετά από καλλιτεχνική σκοπιά. Χάνουν σε φαντασία και αρχιτεκτονική. Ο ήχος είναι το ίδιο ποιοτικός τεχνικά αλλά, ευτυχώς, και καλλιτεχνικά. Φοβερά κομμάτια heavy metal υπόκρουσης (δεν πιστεύω να περιμένατε σε τέτοιο game κλασσική μουσική) συνοδεύουν τόσο στα μενού όσο και εντός παιχνιδιού.
Κλείσαμε
Ήθελα πολύ όπως είπα να μου αρέσει το Bombshell. Το πάλεψα, το προσπάθησα. Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως δεν πρόκειται για ένα απαραιτήτως κακό αποτέλεσμα, όχι ακριβώς. Περισσότερο μοιάζει με μια χαμένη ευκαιρία. Ακόμα περισσότερο μοιάζει με κακό μάρκετινγκ. Παρουσιάστηκε ως κάτι που δεν ήταν, ως ένα Action RPG. Πολλοί, εμού συμπεριλαμβανομένου, πήγαν ντουγρού περιμένοντας να βρουν στοιχεία που πολύ απλά δεν υπάρχουν για να βρεθούν. Υπάρχει περιθώριο να το διασκεδάσεις, ενδεχομένως μάλιστα αρκετά κατά κάποιο απλό ανέμελο τρόπο. Σαν μια ψιλοκακή ταινία Sci Fi, γνωρίζεις από πριν πάνω κάτω πως δεν θα είναι καλή αλλά παίζει να σου αρέσει.
Update: Λίγο πριν ανεβάσω το review συνειδητοποίησα πως το tag RPG έχει αφαιρεθεί από την σελίδα του παιχνιδιού στο Steam. Σωστή κίνηση, αν και κάπως αργά.
