Κάποιος φαίνεται ενοχλήθηκε με όλους αυτούς τους χιπστεράδες και την προσφιλή τους ρετροκομμουνιστική αισθητική – ξέρετε, μπλουζάκια διχρωμίας με τον Μάο, αφίσες με το προλεταριάτο να ξεσηκώνεται σε ωχροκεραμιδί φόντο και τα τοιαύτα. Και όταν λέω κάποιος, αναφέρομαι στον Tony Sundell, τον Φινλανδό δημιουργό του Bunker – The Underground Game. Κάπως έτσι ίσως να εξηγούνται τα πάνδεινα που περνάει ο ήρωάς του κατά τη διάρκεια της απρόθυμης παραμονής του στη μαμά Ρωσία. Ο κακομοίρης ο Otto μια ιντερνετική ανατολικοευρωπαία νύφη ήθελε να βρει, που να φανταζόταν τι τον περίμενε…
Το Bunker είναι ένα παραδοσιακό point ‘n’ click adventure με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους. Μετά την ξαφνική απαγωγή του ο Otto βρίσκεται κλειδωμένος σε μια υπόγα της πρώην ΕΣΣΔ και πρέπει, εξερευνώντας το χώρο και συλλέγοντας αντικείμενα, να λύσει μια σειρά απο γρίφους ώστε να καταφέρει ν’αποδράσει. Στην πορεία θα καθαρίσει τουαλέτες, θα εμπλακεί σε συνωμοσίες οργανωμένες από μεταλλαγμένα κατοικίδια και θα παζαρέψει για λίγο απαραίτητο λαδάκι με καραφλές γκαρσόνες. Α, και θα ξεκινήσει κι έναν πυρηνικό πόλεμο.
… KGB cats torture you.
Όπως και στα περισσότερα παιχνίδια του είδους, η βασική πρόκληση του Bunker είναι τα inventory puzzles – να μαντέψεις, δηλαδή, πως τα αντικείμενα που βρίσκεις κατά την εξερεύνηση συνδυάζονται με στοιχεία του περιβάλλοντος ώστε να “ξεκλειδώσεις” την συνέχεια της ιστορίας. Ο Sundell φροντίζει να το διανθίσει πάντως και με άλλου τύπου γρίφους: πως να κινηθείς στο χώρο για να μην σε πάρει χαμπάρι ένα αγριεμένο μαντρόσκυλο, πως να χειριστείς μια σειρά από κορδόνια που κρατάνε αιωρούμενο κάτι που χρειάζεσαι, ακόμα και πως να κερδίσεις σε ένα βιντεοπαιχνίδι-μέσα-στο-βιντεοπαιχνίδι για να λάβεις έναν απαραίτητο κώδικό. Στην πλειοψηφία τους, οι κλασικοί γρίφοι της πρώτης κατηγορίας είναι λογικοί και βατοί αλλά οι πειραματισμοί με τη δεύτερη, αν και θεωρητικά καλοδεχούμενοι, καταλήγουν συνήθως κουραστικοί. Περισσότερο επιτυχημένο νεωτερισμό αποτελούν κάποια προαιρετικά “μυστικά” που έχει εντάξει στο παιχνίδι με τα οποία μπορούν να κερδίσουν achievements οι πιο φιλοπερίεργοι παίκτες.
Τα adventures είναι η αφηγηματικότερη κατηγορία παιχνιδιών – κάθε στραβοπάτημα τους συγχωρείται αρκεί να έχουν μια καλή ιστορία καλά δοσμένη. Το Bunker μάλλον απογοητεύει και εκεί, όχι απαραίτητα γιατί είναι κακό, αλλά γιατί δείχνει να ξεκινάει με τόσο ενδιαφέρουσες προοπτικές τις οποίες εγκαταλείπει στην πορεία. Η μελαγχολική εισαγωγή για την βαρετή ζωή σπίτι-γραφείο του Otto, η ψευδαίσθηση πιθανής ευτυχίας Παρασκευή βράδυ, το ενδιαφέρον backstory για τη σχέση με τ’αδέλφια του και τη διαφοροποίηση του από αυτά, όλα παραμερίζονται για μια ακόμη wacky ιστορία με εξυπνακίστικες ατάκες και ξεκάρφωτες αναφορές τύπου Family Guy – κάποιες πετυχημένες, κάποιες άστοχες, όλες, λίγο-πολύ, αναμενόμενες.
… έδειχνες διαφορετική στο φέισμπουκ πρόφαιλ σου
Έστω κι έτσι, το Bunker παραμένει μια ευχάριστη εμπειρία. Ο βασικός λόγος που δε θα το πρότεινα είναι η υπερβολική τιμή του για αυτό που προσφέρει. Για έναν τίτλο ερασιτεχνικά φτιαγμένο (προφανές από τα συχνά bugs στο gameplay και από τα συχνότερα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη στους διαλόγους), που δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στο είδος του 15 εύρω είναι πάρα πολλά. Ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για point ‘n’ click adventures, μια κατηγορία υπερκορεσμένη σε επίπεδο μικρών ανεξάρτητων παραγωγών και στην οποία μπορείς να βρεις ισάξια ή και καλύτερα παιχνίδια στο ένα τρίτο της τιμής.
Ο Tony Sundell εκτός από εξυπηρετικότατος developer (τουλάχιστον για τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας ήταν με το ένα μάτι στα Steam forums, έτοιμος να απαντήσει σε κάθε απορία και να προσπαθήσει να βρει λύση για τα τεχνικά θέματα που προέκυπταν απ’το παιχνίδι του) έχει και κάποιες καλές ιδέες που ελπίζω ν’αναπτύξει λίγο πιο ελεύθερα σε κάποια επόμενη προσπάθεια. Αν το κάνει και έχει ως αποτέλεσμα κάτι γνησιότερο από το ευχάριστο μεν, μία-απ’τα-ίδια δε, Bunker, ε, τότε ίσως παραβλέψω και το δεκαπεντάευρo.
