Το σκοτάδι έχει πέσει εδώ και ώρα στην πόλη. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Το Contrast έχει πια εγκατασταθεί. Πατώ «Play». Πέφτουν τα λογότυπα των εταιρειών Compulsion Games και Focus Home Interactive και ξεκινά ένα αργό jazz τραγούδι με τη σαγηνευτική φωνή μιας γυναίκας. Δεν έχω πολλές πληροφορίες να γράψω για την ανεξάρτητη καναδική εταιρεία Compulsion Games, η οποία εργάστηκε για περίπου τέσσερα χρόνια πάνω στην ανάπτυξη του puzzle-platform παιχνιδιού. Βλέπετε… πρόκειται για πρωτάρα στον χώρο!
Το τραγούδι συνεχίζεται κι όταν εμφανίζονται η οθόνη του τίτλου και το μενού επιλογών. Ο νους μου ταξιδεύει ήδη σε ταινίες όπως Η εξαφάνιση του Roger Rabbit, Κυνηγώντας τη Γυναίκα της Ζωής μου, ακόμη και στο Moulin Rouge! Καμπαρέ μιας άλλης εποχής, καλοντυμένοι κύριοι που μένουν με το στόμα ανοιχτό από τις τονισμένες καμπύλες και το σκέρτσο της τραγουδίστριας και όχι από τη φωνή της, μαφιόζοι με τους οποίους δε θέλεις να έχεις πολλές παρτίδες. Μπαίνω στο κλίμα. Βάζω ένα ποτό και χαμηλώνω τα φώτα. Παίζω με το πληκτρολόγιο και το ποντίκι την πρώτη φορά. Υπάρχει η δυνατότητα χειρισμού και με gamepad. Στο δεύτερο playthrough το επιλέγω. Δε μου επιτρέπεται να ρυθμίσω τα πλήκτρα όπως θα ήθελα, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση. Πατώ «New Game».
Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, μεταφέρομαι σε μία σοφίτα. Έχω μπροστά μου σε third-person perspective μία ψηλόλιγνη κοπέλα με κοντά μαλλιά, έντονο μακιγιάζ, σέξι περιβολή και παπούτσια με χαμηλά τακούνια. Όμορφη φιγούρα, αλλά ο βηματισμός και η κίνηση των χεριών της μου προκαλούν γέλιο! Την λένε Dawn και είναι η καλύτερη φίλη της εννιάχρονης Didi. Η Kat, η μητέρα της Didi, μπαίνει στο δωμάτιο και δε βλέπει τη Dawn! Κανένας άλλος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τον χαρακτήρα που ελέγχω, αλλά και η κοπέλα βλέπει μόνο τις σκιές των NPCs και δε μιλάει σε κανέναν. Ούτε καν στη Didi, όταν είναι μόνες τους! Οι πρωταγωνιστές στην ιστορία του Contrast «αποκτούν» πρόσωπο μέσα από φωτογραφίες και αφίσες που ονομάζονται collectibles και με περιμένουν να τα ανακαλύψω.
Πρέπει να σας πω εδώ πως η μικρούλα είναι μεγάλος μπελάς! Φεύγει κρυφά από το σπίτι αργά το βράδυ, για να παρακολουθήσει τη μητέρα της να τραγουδάει στα καμπαρέ ή να δει τον Johnny, τον πατέρα της. Ωραίος τύπος ο Johnny, αλλά όλοι τον έχουν για αποτυχημένο. Παίρνει δανεικά (και αγύριστα) για να στήσει επιχειρήσεις και να πιάσει την καλή, αλλά μένει διαρκώς απένταρος και χρεωμένος. Αυτή την εποχή προσπαθεί να οργανώσει ένα τσίρκο και επιδιώκει να κλείσει συμφωνία συνεργασίας με τον περίφημο μάγο Vincenzo. Έχει μπλέξει και με κάτι καλόπαιδα που απειλούν να τον πετάξουν στο ποτάμι με ένα ζευγάρι τσιμεντένια παπούτσια! Δε θα θέλατε να είστε στη θέση του! Η Kat φροντίζει να τον κρατάει πλέον μακριά της, αλλά η Didi τον αγαπάει πολύ και επιθυμεί να τον δει να επιστρέφει στο σπίτι.
Στις επόμενες παραγράφους θα γράφω σαν να ήμουν η Dawn. Αυτή θα χειρίζομαι εξάλλου έως το τέλος! Η Didi με καλεί λοιπόν να την ακολουθήσω στο καμπαρέ όπου εμφανίζεται απόψε η μητέρα της. Το «σκάμε» από το παράθυρο, γιατί η Kat κλείδωσε την πόρτα για να εμποδίσει μία ακόμη απόδραση της κόρης της. Στεκόμαστε σε μία κεραμοσκεπή.
Η μικρή μου παραδίδει μαθήματα για το πως θα αξιοποιώ την ιδιαίτερη ικανότητά μου. Μπορώ να περνώ από τις τρεις στις δύο διαστάσεις και το αντίστροφο πατώντας το αριστερό πλήκτρο του ποντικιού (ή το RT στο gamepad) και να κινούμαι σαν σκιά σε τοίχους, αρκεί να το επιτρέπει το φως. Οι σκιές κτισμάτων, επίπλων και διαφόρων αντικειμένων γίνονται οι πλατφόρμες μου. Αν ο τοίχος είναι σκοτεινός ή η σκιά ενός αντικειμένου μπαίνει εμπόδιο στην πορεία μου, τότε η επιστροφή στις τρεις διαστάσεις και την third-person perspective επιβάλλεται ή γίνεται με… βίαιο τρόπο. Η πρώτη δοκιμή του 2D platform χαρακτήρα του Contrast γίνεται με τη βοήθεια του σκοινιού μίας μπουγάδας! Στην πορεία αποκτώ και δύο ακόμη χρήσιμες ικανότητες. Μπορώ να μετατρέπω αντικείμενα σε σκιές για να τα μεταφέρω εκεί όπου τα χρειάζομαι. Έχω επιπλέον τη δυνατότητα να διαπερνώ μία λεπτή σκιά, η οποία μου κλείνει τον δρόμο, με τη λειτουργία dash κάνοντας δεξί κλικ ή πατώντας το B στο gamepad.
Έρχεται η ώρα να κατέβω στο επίπεδο του δρόμου και να επιστρέψω και πάλι στις τρεις διαστάσεις και την third-person perspective. Είμαι στην πόλη του φωτός, το Παρίσι της δεκαετίας του 1920. Δεν υπάρχει χάρτης και το Παρίσι του Contrast είναι παράξενο, μικρό και οι λίγες περιοχές του ξεκλειδώνουν σταδιακά. Τα όρια μπαίνουν με κλειστές καγκελόπορτες, ψηλούς τοίχους ή γκρεμό και από κάτω το… χάος! Η Didi με περιμένει στο Ghost Note. Δε συναντώ ψυχή στην πορεία μου και όλα είναι ήσυχα. Ακούω μόνο τον ήχο των τακουνιών μου να χτυπούν κάτω. Όσο πλησιάζω στη γειτονιά όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα αρκετά nightclubs, φτάνει στα αφτιά μου ζωηρή μουσική, η οποία δυναμώνει ολοένα και περισσότερο. Θα έρθουν πολλές στιγμές όπου η ησυχία θα κυριαρχεί. Άλλες φορές πάλι, οι φωνές και τα γέλια ανθρώπων που διασκεδάζουν, αλλά και η μουσική, θα μου δημιουργούν εικόνες.
Η Didi έχει πάντα κάτι να μου ζητήσει κι έτσι μετά από το καμπαρέ, όπου συναντιούνται οι γονείς της, η δράση μεταφέρεται σ’ έναν κινηματογράφο, στο πολυτελές ξενοδοχείο όπου διαμένει ο Johnny, σ’ ένα τσίρκο, στο ρολόι και σε έναν παράξενο φάρο. Οι ατραξιόν στο τσίρκο μου χαρίζουν τις πιο όμορφες στιγμές. Ένα καρουζέλ σε λειτουργία προσφέρει ένα πανέμορφο θέαμα και τα αλογάκια, που περιστρέφονται, δημιουργούν μία εξαιρετική κινούμενη πίστα, η οποία απλώνεται στις προσόψεις οικημάτων γύρω από μία ολόκληρη πλατεία. Θαυμάσιο είναι και το κουκλοθέατρο που έχει στήσει ο Johnny! Για αρκετά λεπτά υποδύομαι μία πριγκίπισσα, που σπεύδει να σώσει ξανά και ξανά τον μέλλοντα σύζυγό της σε μία σύντομη 2D side-scrolling platform δοκιμασία με αρκετό τρέξιμο και δράση. Ο Johnny με τη βοήθεια της Didi αναλαμβάνουν να αφηγηθούν το παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστώ.
Για να καταφέρω να φτάσω σε όλες τις τοποθεσίες, να κινηθώ στο εσωτερικό των κτιρίων περνώντας από όροφο σε όροφο και να εκτελέσω τις αποστολές, που μου αναθέτει η μικρή φίλη μου, λύνω απλούς ή σύνθετους γρίφους. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδος στις τρεις διαστάσεις, υπάρχει μονοπάτι στον δισδιάστατο κόσμο των σκιών. Αν πάλι δεν ισχύει και το δεύτερο, τότε ο τρόπος για να το δημιουργήσω βρίσκεται κοντά. Τα «υλικά» μου είναι πηγές φωτός όπως προβολείς, αντικείμενα που γίνεται να μετακινηθούν και στοιχεία στον χώρο τα οποία μπορεί να υποστούν αλλαγές. Για να βάλω σε λειτουργία γεννήτριες και κάποιες άλλες μηχανές, χρειάζεται να συλλέξω ένα συγκεκριμένο αριθμό luminaries (αστέρια) ή να πατήσω απλώς κουμπιά και διακόπτες.
Το κλειδί για τους γρίφους κρύβεται και κάπου αλλού… Τα cutscenes, τα οποία προβάλλονται πάνω σε τοίχους εσωτερικών χώρων και προσόψεις κτιρίων, παίζουν συχνά διπλό ρόλο. Πρώτα απ’ όλα, ξεδιπλώνουν την ιστορία του Contrast με πολύ όμορφο και πρωτότυπο τρόπο. Οι ατάκες είναι καλογραμμένες και οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές στους πρωταγωνιστές κάνουν πολύ καλή δουλειά. Ο δεύτερος, πιο πρακτικός ρόλος έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι σκιές των χαρακτήρων λειτουργούν σαν πολύ χρήσιμες πλατφόρμες με ακανόνιστα όμως σχήματα και διαρκή κίνηση. Το επίπεδο δυσκολίας αυξάνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το «παιχνίδι» με το φως, τη μετακίνηση πραγμάτων και τις σκιές των NPCs αποδεικνύεται μία πολύ ευχάριστη, ενδιαφέρουσα αλλά μάλλον εύκολη υπόθεση. Μερικοί γρίφοι του παιχνιδιού ομολογώ πως με δυσκόλεψαν αρκετά, αλλά το Contrast με παίρνει συχνά από το χέρι και μου δείχνει τα hotspots χωρίς να το ζητήσω και δε μου αφήνει το περιθώριο να επιλέξω ελεύθερα ποια αντικείμενα θα χρησιμοποιήσω. Το δεύτερο playthrough έρχεται απλώς να μου επιβεβαιώσει πως πειραματισμοί εδώ δε χωρούν. Οι γρίφοι είναι συγκεκριμένοι και η λύση τους μία και μοναδική.
Το πέρασμα από τις τρεις στις δύο διαστάσεις, και το αντίστροφο, συναρπάζει τόσο ως ιδέα όσο και στην πράξη, ειδικά όταν πρέπει να γίνει μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά κάποια προβλήματα με εμποδίζουν να το ευχαριστηθώ πραγματικά. Ο χειρισμός με το πληκτρολόγιο δυσκολεύει κάπως τα πράγματα, αλλά το ποντίκι κάνει εύκολο τον έλεγχο της κάμερας τόσο στη 3D όσο και στη 2D πλευρά του παιχνιδιού. Οι ακριβώς αντίθετες παρατηρήσεις ισχύουν για το gamepad. Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ να περάσω σημεία, τα οποία φαινομενικά δε θα έπρεπε να μου προκαλούν πρόβλημα. Ο βασικός λόγος για τα ατυχήματα που έχω είναι πως, για να βρεθώ στον τοίχο ως σκιά και να περάσω ξανά στις τρεις διαστάσεις, πρέπει να πατήσω το ίδιο πλήκτρο και μάλιστα αρκετά γρήγορα σε ορισμένες περιπτώσεις. Το σημείο προσγείωσης ύστερα από την εφαρμογή της ικανότητας dash είναι επίσης δύσκολο να ελεγχθεί.
Ο περίπατος στους δρόμους και τους εσωτερικούς χώρους των κτιρίων της πόλης του Contrast δεν κυλά εξάλλου πάντοτε ομαλά! Τα glitches είναι πολλά και ενοχλητικά. «Κολλάω» σε αρκετά σημεία μέσα στο 3D περιβάλλον. Κάποιες φορές καταφέρνω να απεγκλωβιστώ χρησιμοποιώντας το πλήκτρο που αντιστοιχεί στο dash, αλλά δεν πετυχαίνει πάντα και έτσι αναγκάζομαι να επιστρέψω στο ακριβώς προηγούμενο savepoint. Τα συχνά autosaves σώζουν κάπως την κατάσταση. Η Compulsion Games υπόσχεται πως θα διορθώσει σύντομα τα όποια προβλήματα.
Ο developer έχει κάνει πάντως θαυμάσια δουλειά στην απεικόνιση μιας όμορφης πόλης και των κτιρίων της με τη χρήση της Unreal Engine 3. Τα κτίρια έχουν χαρακτήρα ευρωπαϊκό, οι πλακόστρωτοι δρόμοι διασχίζουν περιοχές με καφενεδάκια που είναι κλειστά λόγω του προχωρημένου της ώρας, οι κομψοί φανοστάτες και οι φωτεινές επιγραφές των καμπαρέ αντανακλούν το φως τους σε λιμνούλες που σχηματίστηκαν από τη βροχή. Οι λεπτομέρειες είναι παντού άφθονες. Τα εφέ φωτισμού πρωταγωνιστούν και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε! Οι σκιές των ανθρώπων από την άλλη, αν και είναι καλοδουλεμένες, υπάρχουν φορές που δείχνουν αλλόκοτες.
Ολοκληρώνω την τρίτη και τελευταία πράξη. Το Contrast χωρίζεται σε τρεις πράξεις, σαν να είχαμε να κάνουμε με θεατρικό έργο. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν και το οικείο πλέον jazz κομμάτι παίζει και πάλι. Οι προσδοκίες μου ίσως να ήταν μεγάλες και να ενθουσιάστηκα αρχικά περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε με το διαρκές «παιχνίδι» με το φως, το σκοτάδι και τις σκιές. Η γεύση που μου μένει στο στόμα είναι τελικά γλυκόπικρη. Το Contrast, παρά τις πολύ καλές ιδέες και τους έξυπνους γρίφους, αποδείχθηκε ένα μέτριο και γραμμικό video game με αρκετά προβλήματα. Η διάρκειά του είναι μάλιστα αρκετά μικρή, με το καθαρό gameplay να κρατάει περίπου τέσσερις ώρες. Ένα επιπλέον playthrough έχει αξία για να συλλέξω τα collectibles και τα luminaries που δεν εντόπισα την πρώτη φορά και να ξαναβιώσω την ατμόσφαιρα του όμορφου και περίεργου κόσμου του. Κρίμα!
