Ένας μικρός χαμούλης έχει γίνει με το Factorio. Ακόμα μήνα δεν έχει που βγήκε σε Early Access το ντεμπούτο της Wube Software (η οποία το ανέπτυσσε απ’το 2012) έχει ήδη περισσότερα από 5500 reviews, το 99% των οποίων θετικά. Στο Greekgamer πάλι, επειδή είμαστε γεροπαράξενοι, το υποδεχτήκαμε λίγο καχύποπτα. Κάτι η ρετσινιά του Early Access, κάτι το είδος του, μια περίεργη διασταύρωση real-time strategy, god game και tower defense, και το δύσμοιρο το παιχνιδάκι έφαγε περισσότερες πάσες για το review του κι από τόπι σε οργανωμένη επίθεση της Μπαρτσελόνα. Κι αν δεν του χρώσταγα του Γιώργου που φορτώθηκε για χάρη μου το King’s Challenge, μπορεί ακόμα να το ψάχναμε το τυχερό μέλος του κουαρτέτου που θα το αναλάμβανε. Μιας που σα τους Λάνιστερς όμως I always pay my debts, έκανα την καρδιά μου πέτρα και το πήρα. Το εγκατέστησα. Το φόρτωσα. Και δε με χάλασε καθόλου.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι φαν κανενός από τα τρία είδη που αποτελούν τα βασικά στοιχεία στο DNA του Factorio. Βλέπω Sim City; Αλλάζω πεζοδρόμιο. Με πλησιάζει το Starcraft; Σηκώνω σταυρό και πετάω αγιασμό. Πώς είπατε, Dungeon Defenderζζζζζζζζζζ… Τι λέγαμε; Α, ναι, τι μεσολάβησε και δε μίσησα τη ζωή μου με ένα παιχνίδι που συνδυάζει όλα τα παραπάνω. Ήταν ορισμένα μικρά πράγματα, λεπτομέρειες. Όπως ο ήχος που έκανε η αξίνα μου, όταν, στα πρώτα λεπτά από κάθε level και πριν αρχίσει η μαζική αυτοματοποίηση, αναγκαζόμουν να εξορύξω τα διάφορα απαραίτητα με τα χεράκια μου. Ή το γεγονός ότι, αφού ανακαλυφθούν οι απαραίτητες τεχνολογίες, μπορείς να βολτάρεις από κλίβανο σε κλίβανο με ένα space buggy που περισσότερο θυμίζει Renegade Ops παρά οποιονδήποτε από τους προαναφερθέντες τίτλους.
Είναι και κάποια μεγαλύτερα πράγματα, όπως η ενδιαφέρουσα ιστορία με την οποία ντύνεται όλο αυτό το resource management που κάνουμε – φαινόμενο ιδιαίτερα σπάνιο για παιχνίδια στρατηγικής κάθε συνομοταξίας. Έχουμε γκρεμοτσακιστεί σε έναν άγνωστο πλανήτη και αναζητούμε το σκάφος μας για να το επισκευάσουμε και να μπορέσουμε να φύγουμε – κάθε πίστα που περνάμε μας φέρνει κι ένα βήμα πιο κοντά σ’αυτό το στόχο. Η ιδέα είναι απλή μεν, αρκετά πρωτότυπη για το είδος δε και σίγουρα πολύ πιο συναρπαστική από ακόμα ένα χρονικό πολέμου ανάμεσα σε αντίπαλες παρατάξεις, από αυτά που έχουμε δει τόσα ώστε να μη μπορώ να θυμηθώ αν τα Zergs είναι που είχαν υπερβολική αντιπάθεια για τα Elves ή αν οι Undead απείχαν από διπλωματικές σχέσεις με τους Harkonnen.
Μία ακόμη ιδιαιτερότητα του Factorio είναι το πόσο απότομα αναπτύσσονται οι δυνατότητες σου, τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά. Οι τεχνολογίες που είναι διαθέσιμες (αφού κατασκευαστούν κάποια εργαστήρια όπου θα πραγματοποιηθεί η σχετική έρευνα) και οι οποίες στην πολυπλοκότητα τους θυμίζουν περισσότερο Civilization παρά κλασικό RTS, επιτρέπουν ραγδαία αναβάθμιση των εργαλείων και κέντρων παραγωγής: από εκεί που έκανες τον ξυλοκόπο και τον μεταλλωρύχο για να καλύψεις τις πρώτες σου ανάγκες, μέσα σε λίγα λεπτά θα έχεις ολόκληρη βιομηχανία να κάνει τη δουλειά, μηχανές εξόρυξης, ιμάντες να οδηγούν τα υλικά στους χώρους αποθήκευσης, μηχανικούς βραχίονες να τα στοιβάζουν.
Οι γεωμετρικοί ρυθμοί αύξησης της παραγωγικότητας και ο τρόπος με τον οποίο βρίσκεσαι απ’το micromanagement ενός τυπάκου με αξίνα στο macromanagement πολύπλοκα κατασκευασμένων σταθμών παραγωγής καταδεικνύει και άλλο ένα παρακλάδι στο παρδαλό DNA του Factorio: τα clicker games. Σε αντίθεση με παιχνίδια όπως τα κλασικά Tycoon της Microprose, όπου η επέκταση έρχεται αργά και χρειάζεται προσεκτική, μεθοδική διαχείριση σε κάθε επίπεδο, στο Factorio οι ρυθμοί παραγωγής εκτοξεύονται απότομα αλλά δεν χρειάζεται και φοβερή συγκέντρωση για να τους συντηρήσεις – απλά απολαμβάνεις τους καρπούς της αύξησης με μια μπλαζέ πλεονεξία που μου έφερε στο νου τις ώρες που (ναι, το ομολογώ) έκαψα κλικάροντας χωρίς έλεος στο AdVenture Capitalist.
Ο τρόπος που γλυτώνει το Factorio από τα γνωστά προβλήματα των clicker games, είναι με το να σε αναγκάζει συνέχεια να επεκτείνεσαι. Σε ένα καλά οργανωμένο σύμπλεγμα θα περνάς πολύ περισσότερη ώρα καταστρώνοντας πλάνα για την επόμενη επέκταση παρά ασχολούμενος με τη διαχείριση του υπάρχοντος υλικού. Το πρόβλημα είναι πως θα την κάνεις χωρίς να διαταράξεις τις εύθραυστες ισορροπίες των αλληλεπιδράσεων του συμπλέγματος σου: από που θα πάρεις ενέργεια; ποιοί ιμάντες είναι διαθέσιμοι; καλύπτεται το νέο κτίριο από τις περιφερειακές σου άμυνες ή είναι εκτεθειμένο; είναι τοποθετημένο κατάλληλα ώστε να αυτοτροφοδοτείται ή θα πρέπει να κάνεις τον φορτοεκφορτωτή; Το να υπολογίζεις όλες αυτές τις παραμέτρους παραπέμπει συχνά λιγότερο σε strategy και περισσότερο σε puzzle game. Αλλά ακριβώς η πολύπλοκη σκέψη που απαιτείται για κάθε επέκταση είναι που το κάνει τόσο απολαυστικό να βλέπεις ότι όλα εξακολουθούν να λειτουργούν στην εντέλεια όταν την ολοκληρώνεις.
Είπα κάτι για άμυνες προηγουμένως. Ντάξει, ολόκληρος πλανήτης, να μην έχει και γηγενή πληθυσμό; Στην προκειμένη μια ράτσα από εντομοειδή πλάσματα που δεν φαίνονται να εγκρίνουν τις περιβαλλοντικές μας παρεμβάσεις και αποφασίζουν να μας το εξηγήσουν με τον καλύτερο τρόπο που διαθέτουν: ορμώντας κατά ορδές για να καταστρέψουν ότι βρουν στο διάβα τους, συμπεριλαμβανομένου και του παραγωγικού μας ναυαγού. Πρέπει να υψώσουμε τείχη και να κατασκευάσουμε υψηλής τεχνολογίας κανόνια, γιατί, όταν οι επιδρομές αρχίζουν και πυκνώνουν, το πιστολάκι που κουβαλάμε στις πρώτες μας εξερευνήσεις δε θα μπορέσει να βοηθήσει.
Το παιχνίδι είναι ακόμα σε Early Access και ήδη έχει τόσα ακόμα στοιχεία ν’αναφέρω που θα μπορούσα να γεμίσω και δεύτερο review: η δυνατότητα για multiplayer, το challenge mode στο οποίο καλείσαι να φτάσεις σε συγκεκριμένη παραγωγή μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, ο map editor που επιτρέπει να φτιάξεις τα δικά σου levels, τα αμέτρητα mods που ήδη κυκλοφορούν απ’το community του που εργάζεται με ρυθμούς μυρμηγκοφωλιάς. Το Factorio είναι ένα παιχνίδι ασύλληπτου βάθους και για να το καταλάβω πλήρως θα έπρεπε να περάσω εκατοντάδες ώρες μαζί του.
Εκατοντάδες ώρες δε διέθετα να τις αφιερώσω (έχουμε και άλλα παιχνίδια να κριτικάρουμε) αλλά από την επαφή που είχα με τον τίτλο της Wube, μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι όσο καχύποπτος τον απάντησα, τόσο εντυπωσιασμένος τον αφήνω. Το Factorio δεν είναι για όλους και είναι παιχνίδι που σου επιβάλλει να παίξεις με τον τρόπο του – αν δεν έχετε ψυχραιμία και υπομονή και μια συγκεκριμένη προτίμηση σε πολύπλοκες, ψυχαναγκαστικές σπαζοκεφαλιές είναι πιθανό να μην αντέξετε πέρα απ’το tutorial. Για τους σκληροπυρηνικούς strategy και management fans όμως, μια δοκιμή επιβάλλεται. Είναι πιθανό πως, μετά απ’αυτή, δε θα χρειαστείτε άλλο παιχνίδι μέσα στο 2016.
