Παλιές αγάπες – Just Cause 2

Ο Ρίκο είναι σκληρό αγόρι. Ο Ρίκο έχει άπειρα paragliders (παραπέντε για τους γνώστες) κρυμμένα στο άπατο σακίδιο του. Ανάμεσα στα όπλα, τις χειροβομβίδες και τις σφαίρες. Ο Ρίκο έχει και έναν γάντζο που τον καρφώνει δεξιά αριστερά, καμιά φορά μάλιστα και δεξιά και αριστερά μαζί.

Κάπως έτσι πάει η υπόθεση του Just Cause 2 (δηλαδή, και του πρώτου κάπως έτσι πήγαινε, αλλά τώρα μιλάμε για το δεύτερο). Υπάρχει φυσικά ένα κάποιο σενάριο που κάτι γίνεται εκεί στο ατελείωτο νησί του Panau με ορισμένους πολεμόχαρους δικτάτορες, τα τσιράκια τους, τα τσιράκια που έχουν τα τσιράκια τους και κάτι περαστικούς που είδαν πιστολίδι και είπαν να ρίξουν μερικές.

Στην πραγματικότητα όλα είναι μια τεράστια δικαιολογία για τον Ρίκο που κατά βάθος θέλει απλά να σπάσει το σύμπαν και να κατεδαφίσει οτιδήποτε τολμά να υψώνεται ακόμα και εκατοστά πέραν του επιπέδου του εδάφους. Καλά ως εδώ. Τέτοια παιχνίδια όμως υπάρχουν αρκετά. Δεν αποτελεί πρωτοτυπία σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο σκηνικό, ούτε προσπαθεί να πλασαριστεί ως κάτι το πρωτότυπο. Το Just Cause 2 εκτελεί τα πάντα στην εντέλεια, με τρόπο άψογο σχεδόν μαγευτικό χορογραφικά.

Τα γραφικά (ριμάρει ωραιότατα με το “χορογραφικά”) του είναι χάρμα οφθαλμών ακόμα και σήμερα, 5 χρόνια μετά την ημέρα που κυκλοφόρησε. Το νησί αποδίδεται με τόσο ζωντανά χρώματα που καθιστούν τις βόλτες σ’ αυτό φάρμακο για τα πονεμένα από την σκοτεινιά, και τις χιλιάδες αποχρώσεις του καφέ, μάτια. Οι εκρήξεις, τα κτήρια, τα οχήματα, όλα είναι σχεδιασμένα από άτομα που γούσταραν τρελά αυτό που έκαναν και φαίνεται. Από τις καταγάλανες θάλασσες ως τις απόκρημνες κάτασπρες βουνοκορυφές, το χρώμα είναι βασιλιάς. Επίσης, στην έκδοση του PC για την οποία κυρίως γράφω εδώ (μην σας αποθαρρύνει αυτό πάντως, έπαιξα τόσο του Xbox 360 όσο και του Playstation 3, οι οποίες δεν είναι ισάξιες, σίγουρα όμως είναι αντάξιες και απολαυστικές) οι απαιτήσεις είναι τόσο μικρές και το optimization τόσο καλό που τρέχει ομαλότατα με ελάχιστη επεξεργαστική δύναμη. Ακόμα και ένα φθηνό PC πενταετίας θα μπορέσει να προσφέρει αξιοπρεπέστατα αποτελέσματα.

Ηχητικά τα σπάει εξίσου, με τις εκρήξεις και το πιστολίδι να διαθέτουν το απαραίτητο μπάσο, το βάθος αλλά και την ένταση που οφείλουν να συνοδεύουν τον κακό χαμό που σπέρνετε.

Ο τεχνικός τομέας παρά το υψηλότατο επίπεδο του αποτελεί τον κομπάρσο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Γιατί αν ψάχνετε να βρείτε λογική εδώ, βρίσκεστε σε λάθος μέρος. Το Just Cause 2 ήταν μακράν το καλύτερο open world shooter της γενιάς του, και σίγουρα το πιο τρελό και παλαβό από όλα τα άλλα. Ακόμα και σήμερα είναι τόσο ψηλά που δύσκολα θα το αγγίξει οτιδήποτε με τίτλο που δεν ξεκινάει από Grand και δεν τελειώνει σε Auto.

Εθιστικό όσο δεν πάει με πληθώρα οχημάτων εδάφους αέρος και νερού (κάποια σε παραπάνω από μια κατηγορίες) με ατελείωτο αριθμό αποστολών και διάφορα κρυμμένα αντικείμενα για να βρείτε. Χωρίς υπερβολή, θα μπορούσατε να παίζετε για ώρες και ώρες και τελειωμό να μην έχει. Αυτό ακριβώς έκανα εγώ, συνεχίζοντας να παίζω κάθε τόσο μέχρι σήμερα. Για να κατακτήσω ένα παραπάνω καλά φρουρούμενο οχυρό, να σκοτώσω καμιά κατοσταριά παραπάνω στρατιώτες. Κι αν φάμε και μερικούς ανέμελους ντόπιους κατά λάθος, δεν έγινε τίποτα. Παράπλευρες απώλειες. Βασικά τους σημάδευα.

Το μόνο παράπονο ήταν και παραμένει η έλλειψη co-op. Υπάρχει ένα multiplayer mod το οποίο μάλιστα υιοθετήθηκε πλήρως από το Steam στο PC. Αυτό όμως περιορίζεται στο PvP. Έστω και έτσι πάντως, είναι χαοτικά απολαυστικό.

Αν δεν το έχετε παίξει μέχρι σήμερα, να το κάνετε άμεσα. Αλλιώς θα προσγειωθεί ο Ρίκο στην οροφή του σπιτιού σας και δεν θα προλάβετε να φτάσετε ούτε μέχρι την πόρτα.