Ήταν δευτέρα όταν μπήκα φουριόζος στο γραφείο μας (στο αχούρι μας).
Πρωί θυμάμαι, χαράματα κοντά 11:30. Είχε προηγηθεί ένα σαββατοκύριακο σκληρής δουλειάς. Πρέπει να τελείωσα και δύο σειρές. Κάτι έπρεπε να κάνω, για κάτι έπρεπε να γράψω. Προσπαθούσα να το ανακαλέσω στην μνήμη μου καθώς παρατήρησα μια αράχνη στον τοίχο μας, δίπλα ακριβώς από την αφίσα του Superman 64. Έχοντας αφήσει τον Κυρενέ υπεύθυνο δεν μου προξένησε καμία έκπληξη. “Γιώργο”, φώναξα πολιτισμένα με ήπιο γεμάτο συγκαταβατικότητα και αγάπη ύφος.
“Που είσαι μωρή παλιαδερφή! Αράχνες πιάσαμε. Άχρηστε.” είπα, πλημυρίζοντας καλοσύνη. Ξάφνου ο Γιώργος πετάχτηκε από μια γωνία. Έκανε ένα βήμα στο πλάι, ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα στο πλάι. “Αράχνη!; Πού; Μια στιγμή να την σκίσω”, είπε. Έκανε κι άλλο βήμα στο πλάι, μετά ένα μπρος. Την χτύπησε με ένα σπαθί και έκανε ένα βήμα πίσω. Μετά πάλι μπρος. Μισό λεπτό, σπαθί;
Θυμήθηκα. Είχα να γράψω για το Ruzar – The Life Stone. Σημείωσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μην ξαναξεχάσω ούτε τι παιχνίδι έχω προς γράψιμο, ούτε το Steam μου ανοιχτό με τον Κυρενέ τριγύρω. Έτοιμοι; Πάμε να πούμε για το Ruzar, ξεκινώντας με αναφορά σε ένα άλλο game.
Αραχνοφοβία.
Είναι αλήθεια πως το Legend of Grimrock επανέφερε στο προσκήνιο ένα είδος, ένα υπό-είδος για την ακρίβεια, RPG περιπέτειας που είχε εκλείψει. Κι αν δεν είχε εκλείψει εντελώς σίγουρα είχε καταχωνιαστεί στις σκοτεινές εκείνες γωνιές του παρελθόντος, γωνιές που κάποιες φορές φιλοξενούν στριμωγμένα στην λήθη τους διαμάντια. Παιχνίδια όπως τα Eye of the Beholder, όπως τα Dungeon Master ή τα υπέροχα Lands of Lore είχαν κάτι το ξεχωριστό. Αυτή η κίνηση βήμα βήμα, από τετράγωνο σε τετράγωνο μέσα σε έναν χωρισμένο μα αχαρτογράφητο κόσμο σπαρμένο με εχθρούς, με φίλους, με μυστικά.
Το Ruzar – The Life Stone είναι η δεύτερη μεγάλη περιπέτεια που επιλέγει να βασιστεί σε αυτήν την υποκατηγορία. Άκουσα πριν ακόμα από την κυκλοφορία του να αναφέρεται ως κόπια του Legend of Grimrock. Άδικο πέρα ως πέρα, κυρίως δε διότι το Grimrock δεν αποτέλεσε με τίποτα και δεν αποτελεί με την καμία τον ακρογωνιαίο λίθο του είδους του. Σίγουρα είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, πάτησε όμως σε παλιότερα για να φτάσει το επίπεδο που έφτασε.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το Ruzar είναι ένα εφάμιλλο δημιούργημα, μια περιπέτεια διαμάντι και ας βρίσκεται –προς το παρόν- σε early access. Σίγουρα αυτό μετράει στα αρνητικά του, θέλουμε όμως να πιστεύουμε πως θα βγει από αυτό το στάδιο επιτυχώς.
Και τώρα το κυρίως πιάτο, μετά από τον πρόλογο (μεγαλούτσικος για πρόλογος, έτσι;). Το Ruzar είναι δομημένο γύρω από ένα δίκτυο μπουντρουμιών. Ο κόσμος σου είναι κλειστοφοβικά φτιαγμένος, δύσκολος δύστροπος. Εδώ δεν υπάρχουν GPS, εδώ πρέπει να παρατηρείς προσεκτικά που πηγαίνεις και από πού πέρασες προτού πας. Ξεκάθαρο προσανατολισμός δίχως να προσπαθεί να δώσει πινελιές ανοιχτού κόσμου, καταστροφικό κατ’ εμέ για το είδος.
Τι είναι πράσινο και φωσφορίζει;
Δεν ελέγχετε κάποιο party ηρώων, όπως στα περισσότερα grid based RPGs σαν την αφεντιά του. Μοναξιές λοιπόν στα σκοτεινά στενά. Αλλά μην φοβάστε θα έχετε παρέα. Αράχνες, σκελετοί, δρακάκια. Ένα σωρό κατοικίδια για συντροφιά. Αραιά και που θα πέφτετε επάνω σε camps στα οποία υπάρχουν έμποροι και άλλοι NPCs. Σε γενικές γραμμές, το gameplay είναι σκέτη ατόφια πιουρίλα (εξαιρετικά αδόκιμος όρος, εκ του pure-ίζω).
Τα γραφικά του είναι όμορφα σχεδιασμένα με τρόπο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε κομικ επικής φαντασίας και εικονογραφημένο Game of Thrones. Οι επιλογές των χρωμάτων ορισμένες φορές εκπλήσσουν ευχάριστα σπάζοντας την σκοτεινιά, δίνοντας μια έντονη διάθεση σε ένα κατά τα άλλα σκοτεινό, επικίνδυνο, κόσμο. Παρομοίως ο ήχος του βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο. Τόσο τα εφέ όσο και η μουσική, όπου αυτή υπάρχει.
Συνοπτικά, το Ruzar αποτελεί ίσως τον μοναδικό πραγματικό εκπρόσωπο, μαζί με το Grimrock, μιας ξεχασμένης μορφής περιπέτειας. Αν σας αρέσει η ατμόσφαιρα η δυσκολία και τα μπουντρούμια, πάνω απ’ όλα τα μπουντρούμια, αξίζει έστω και ως early access.
