Αν το The Sentient ήταν θεατρικός μονόλογος, θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης μπροστά από ένα σκεπασμένο καθρέφτη μουρμουρίζοντας “Δεν είμαι το FTL, δεν είμαι το FTL”. “Κουλάρισε The Sentient” θα του’λεγε λίγο αργότερα, στο καμαρίνι του ο κολλητός του υποβολέας, ή ίσως ο τύπος που σηκώνει αυτά τα σακιά με άμμο που παραδοσιακά κρέμονται πίσω από τα σκηνικά: “είσαι διαφορετική περίπτωση από το FTL” ενώ ο εμμονικός μας πρωταγωνιστής θα συνέχιζε το αγχωτικό του παραλήρημα. “Το θέμα είναι να εστιάσεις στις δικές σου ιδιαιτερότητες”.
Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε εμείς λοιπόν, μπας και μπορέσουμε να απαλλάξουμε τον τίτλο της Uncaged Studios (και την κρίση μας) από την αγωνία της επίδρασης, που έλεγε κι ο Bloom. Το The Sentient είναι ένα υβριδικό παιχνίδι στρατηγικής στο όποιο ελέγχουμε ένα το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου κατά τη διάρκεια αποστολών εξερεύνησης έξω απ’την γειτονιά της Γης.
Το backstory που ντύνει αυτή την κατά τ’άλλα απόλυτα τυπική, Startrekική ιδέα είναι αρκετά πρωτότυπο, ελαφρώς συγκινητικό και περιέργως αποκομμένο από το υπόλοιπο κλίμα του παιχνιδιού (ακόμα και οι υπέροχες, σαν από νερομπογιά, εικόνες που συνοδεύουν την εισαγωγή, καμία σχέση με τα απλά, λιτά και, πώς να το κάνουμε, κακάσχημα visuals του κυρίως παιχνιδιού). Είμαστε, λέει, μια τεχνητή νοημοσύνη που αρχικά είχε φτιαχτεί για να κάνει παρέα στους ηλικιωμένους που βρίσκονταν σε οίκους ευγηρίας αλλά στην πορεία άρχισε να εξελίσσεται και να ανεξαρτητοποιείται. Σύντομα εισέβαλε παντού, εξανάγκασε τους ποταπούς παγκόσμιους ηγέτες σε παραίτηση και επέβαλλε ειρήνη ανά την υφήλιο. Μέχρι εδώ καλά, αλλά μέχρι εδώ δεν έχουμε παιχνίδι. Η ανθρωπότης λοιπόν θεώρησε κάποια στιγμή ότι δεν τη χωράει ο τόπος και το, μέχρι πρότινος, φιλειρηνικό AI αντιστοίχως πως, δε γαμιέται, θα την ενισχύσει στις επεκτατικές της κινήσεις. Νόημα μπορεί να μη βγαίνει αλλά τουλάχιστον έχουμε πια παιχνίδι.
Το “υβριδικό” της ανωτέρω περιγραφής αναφέρεται στον τρόπο που το gameplay εναλλάσσεται μεταξύ turn-based εξερεύνησης και real-time εχθροπραξιών, ακριβώς όπως το, εχμ, όχι, είπαμε δε θα εστιάσουμε σ’αυτό. Πριν βέβαια βρεθούμε σε θέση να κάνουμε είτε το ένα, είτε το άλλο, έχουμε να ασχοληθούμε με το μείζον ζήτημα της διακόσμησης εσωτερικού χώρου. Το σκάφος μας χρειάζεται μια μίνιμουμ γκάμα από χώρους για τις βασικές λειτουργίες του (μηχανοστάσιο, τουαλέτες, αίθουσα ελέγχου) οι οποίοι πρέπει να εξοπλιστούν καταλλήλως (με κρεβάτια, juke box, κονσόλες).
Δεν είναι κακή ιδέα αλλά έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα. Είναι τόσο περιορισμένη η γκάμα των πιθανών επιλογών που η αρχική αυτή διαδικασία καταντά σύντομα χωρίς νόημα. Οι διαθέσιμοι χώροι είναι όλοι απαραίτητοι, όπως και ο βασικός τους εξοπλισμός. Ουσιαστικά η μόνη διαφοροποίηση που θα κάνεις, αφού βρεις τον ιδανικότερο τρόπο να τους τοποθετείς, είναι να επιλέξεις το αν, στα ελάχιστα περιθώρια αυτοσχεδιασμού που απομένουν, θα διακοσμήσεις την καφετέρια με το δενδρύλλιο Α ή με το δενδρύλλιο Β. Πάλι καλά που υπάρχει και η βολική επιλογή να επαναλάβουμε την προηγούμενη διαμόρφωση και μας γλυτώνει απ’το ανιαρό interior design.
Δυστυχώς, κάποιες άλλες αγγαρείες δεν είναι τόσο εύκολο ν’αποφευχθούν. Τα ταξίδια προς τα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος σε κάθε γαλαξιακό τομέα έχουν υπερβολική διάρκεια. Ακόμα και με το fast forward (ευτυχώς, υπάρχει και αυτό) πατημένο, συχνά περνάς 30-40 δευτερόλεπτα στην απραξία, περιμένοντας να φτάσεις σε ένα προορισμό όπου το διαδραστικό κομμάτι μπορεί να κρατήσει ακόμα λιγότερο. Οκ, την προσέγγιση “κάτσε-και-απόλαυσε-τη-διαδρομή” την έχουμε ξαναδεί στο Elite: Dangerous αλλά εκεί είχαμε να κάνουμε με ένα κόσμο τόσο πειστικά και όμορφα οπτικοποιημένο που, όντως, δε σε χάλαγε να χαζεύεις τους κομήτες και τα νεφελώματα που πέρναγαν στο background. Εδώ, ένα από τα πιο εξαμβλωματικά διαστημόπλοια των τελευταίων ετών του gaming και το κενό διάστημα που το περιβάλλει, αδυνατούν να προσφέρουν παρόμοιες απολαύσεις.
Ακόμα χειρότερα, επειδή πρέπει να κυνηγάς τον πιλότο σου που μπορεί να έχει πάει για κατούρημα ή κάνα σνακ και ο οποίος είναι απαραίτητος για να πλοηγηθεί το σκάφος, η διαδικασία μπορεί να πάρει ακόμα περισσότερη ώρα. Υπάρχει ευτυχώς η χρήσιμη επιλογή να οργανώσεις το πρόγραμμα για όλα τα μέλη του πληρώματος εκ των προτέρων, αλλά αυτό δε σταματά τις έκτακτες ανάγκες και τις εκνευριστικές παρεκκλίσεις – ιδίως όταν οι τελευταίες εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια μιας μάχης με τις ασπίδες σου στα τελευταία τους.
Αγγαρεία is the name of the game, ακόμα και στις μάχες. Σε πολυπλοκότητα καμία σχέση με του, εχμ, ξεχάστε ότι το ανέφερα: απλά φροντίζεις να είναι οι χειριστές σου στις αντίστοιχες κονσόλες (που συχνά είναι πρόβλημα – βλ. παραπάνω) και βαράς όποτε ολοκληρώνεται η επαναφόρτιση των όπλων σου. Φυσικά. μόλις τελειώσει η αψιμαχία και υπό την προϋπόθεση ότι έχεις επιβιώσει (η δυσκολία του παιχνιδιού κάνει τρελά σκαμπανεβάσματα, αλλά αυτό είναι γενικότερο roguelike χαρακτηριστικό), δεν είσαι ελεύθερος να συνεχίσεις χαρωπά την εξερεύνηση – έχει αγγαρεία πρώτα. Πρέπει να περιμένεις να γεμίσουν τα αποθέματα ενέργειας για όπλα και ασπίδες – άλλο ένα σετ από μισόλεπτα που μπορείς απλά να κοιτάς με κενό βλέμμα την οθόνη κάνοντας τίποτα, ή να χαζέψεις το πρόγραμμα της ημέρας στο Διπλό Τηλέραμα.
Τις ελάχιστες στιγμές που δεν ασχολείσαι με όλα αυτά τα διαδικαστικά και όντως τρακάρεις πάνω σε περίεργους εξωγήινους ή σε ερείπια διαστημικών σταθμών, τότε το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς δείχνει – προς το παρόν, τουλάχιστον – να διαθέτει πολύ περιορισμένη γκάμα τέτοιων καταστάσεων. Λίγες ώρες έχω ασχοληθεί και φαίνεται να έχω εξαντλήσει ήδη την ποικιλία τους.
Το The Sentient είναι ένα παιχνίδι που προδίδει προσπάθεια και καλές προθέσεις, αλλά ο συνδυασμός στοιχείων του δε φαίνεται να λειτουργεί. Τα roguelikes διαστημικής εξερεύνησης όπως το FTL (εεεε, δεν άντεξα) είναι παιχνίδια που, ακόμα και στη χειρότερη έκφανση τους, είναι σχεδόν αντίθετο να αντιπαθήσεις – τόσο μας τραβάει το απλό concept μιας ιστοριούλας δύο-τριών γραμμών που συναντάς τυχαία και μιας απάντησης πολλαπλής επιλογής με απρόβλεπτα αποτελέσματα που τα χαρακτηρίζει. Η Uncaged Studios όμως δείχνει τόσο ανασφαλής με το προϊόν της που είναι σχεδόν σα να σου βάζει εμπόδια για να εμβαθύνεις. Ίσως να φτιάξει στην πορεία, δεν ξεχνώ ότι είναι Early Access ακόμα, αλλά το βρίσκω δύσκολο γιατί τα προβλήματά του είναι δομικά. Το The Sentient ως έχει, με κάνει να εύχομαι να μπορούσα να εστιάσω στις διαστημικές περιπέτειες που υπόσχεται ότι μου έχει φυλαγμένες, όσο κοιτάω την οθόνη περιμένοντας την πιλότο μου να ξυπνήσει από τη μεσημεριανή της σιέστα.
