Serpent in the Staglands

Η καλή μέρα απ’το πρωί φαίνεται και τα role-playing games απ’το character creation. Εμπνευσμένο απ’τη σημαντικότερη σειρά στην ιστορία του είδους, τα Ultima, το Serpent in the Staglands κάνει πιο προσωπική τη διαδικασία συμπληρώνοντας την ρουτινιάρικη αλυσίδα επιλογών φυλής, ενασχόλησης και στατιστικών με μια σειρά από ηθικά διλλήματα, οι απαντήσεις στα οποία θα παίξουν, αναμφίβολα, σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Αυτή είναι η πρώτη από πολυάριθμες ευφυείς επιλογές που εκμεταλλεύονται  ο Joe και η Hannah, το ζευγάρι που αποτελεί την Whalenought Studios, για να μας φέρει πιο κοντά στον σκοτεινό μεσαιωνικό κόσμο του Vol και να μας εμπλέξει με εντυπωσιακή αμεσότητα στις δολοπλοκίες του.

Η δεύτερη είναι το είδος της ιστορίας που έχουν σκαρώσει και ο ρόλος μας στην συνωμοσία που λίγο-λίγο ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκεια της. Αντί να επαναπαυτούν στο, πολυφορεμένο μέχρι αποσύνθεσης, μοτίβο του “σώσε-τον-κόσμο-από-την-απειλή-χ” δοκίμασαν κάτι πολύ πιο ιντριγκαριστικό. Ως Necholai, θεότητα του φεγγαριού, μετά το τέλος πανηγυριού κατά το οποίο είχατε μυστικά μεταμορφωθεί σε θνητό για να συμμετάσχετε στο γλέντι παρέα με τους πιστούς σας, βρίσκεστε ανήμπορος να επανέρθετε στην κανονική σας μορφή και να επιστρέψετε στον τόπο κατοικίας σας. Είστε, όπως ομολογείτε στον αρχιερέα σας Erlein, τον μόνο που εμπιστεύεστε αρκετά ωστέ να του αποκαλύψετε τι έχει συμβεί, παγιδευμένος στα Staglands. Μόνο μια αντίπαλη θεότητα ή αντίστοιχη δύναμη θα μπορούσε να οργανώσει κάτι τέτοιο και τώρα πρέπει, στο κέλυφος μίας εύθραυστης, θνητής ενσάρκωσης, χωρίς πρόσβαση στις θεικές δυνάμεις, σας ν’ανακαλύψετε ποιος και γιατί.

Πρώτες εντυπώσεις από Vol: παγιδευμένος, χωρίς δυνάμεις και με hangover

Τι εννοώ με τον όρο; Ότι, όπως και σε μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων (βλ. Spelunky, Dark Souls, Sunless Sea) το Staglands αποφεύγει να δώσει απαντήσεις για τις απορίες που αναπόφευκτα θα έχετε ξεκινώντας. Απεναντίας, σας πετάει στον κόσμο του αβοήθητους, αφήνοντάς σας να τις βρείτε μόνοι δια της (συχνά επώδυνης) πειραματικής. Αυτή η μυστικοπάθεια δεν περιορίζεται μόνο στα του σεναρίου όπου, ούτως ή άλλως, η συνωμοσιολογική χροιά την επιβάλλει, αλλά επεκτείνεται ακόμα και σε ζητήματα mechanics, όπως πχ το πως ενεργοποιούνται κάποιες μαγικές δυνάμεις ή ποια ακριβώς η χρησιμότητα ορισμένων ικανοτήτων. Ακόμα και “ευκολίες” που θεωρούνται αυτονόητες στα σύγχρονα rpgs, όπως η ύπαρξη ενός βολικού χάρτη ανά περιοχή απουσιάζουν. Και, ενώ manual υπάρχει, εξηγεί μόνο τα στοιχειώδη αφήνοντας τα περισσότερα ερωτήματά σας αναπάντητα.

Η πολυεπίπεδη αυτή αδιαφάνεια συνδυάζεται με τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας των μαχών (πέθανε η ομάδα μου κάποια στιγμή από τρεις αλεπούδες…) για να κάνει το Serpent in the Staglands ένα παιχνίδι έντονα δυσπρόσιτο. Είχαμε κι άλλα hardcore rpgs (κυρίως στην υποκατηγορία των dungeon crawlers με τίτλους όπως το Legend of Grimrock και το Paper Sorcerer) τα τελευταία χρόνια αλλά δε μπορώ να θυμηθώ κάποιο τόσο ανυποχώρητο στις ανάγκες του σύγχρονου gamer για κάποιες βασικές ανέσεις. Το αν θα κάνετε ενθουσιώδες μακροβούτι στον κόσμο του ή θα πατήσετε alt-F4 τρομοκρατημένοι μετά την πρώτη κακοτοπιά εξαρτάται απ΄την προθυμία σας να δείτε αυτά τα στοιχεία όχι ως άνευ νοήματος ταλαιπωρία, αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας και καταλύτες για βαθύτερο immersion.

Αλεπούδες; Όοοοχιιιιιιιιιιι

Χάρτη θες; Μια στιγμή, μου’χει μείνει μισή χαρτοπετσέτα να στον φτιάξω

Όλα ανθηρά λοιπόν; Ε, οκ, δύο-τρια θεματάκια τα έχει. Τα loading times του είναι λίγο ενοχλητικά, ενώ διάφορα μικροbugs, λαθάκια και ατέλειες δείχνουν ότι ένα ρεκτιφιέ θα το βοηθούσε – αν και κανένα από τα προβλήματα που συνάντησα δεν ήταν σοβαρό. Το soundtrack του είναι συμπαθητικό χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο ενώ τα πιξελιάρικης τεχνοτροπίας γραφικά του είναι αρκετά πρωτότυπα για το είδος χώρις όμως κι αυτά να προσθέτουν κάτι.

Ενστάσεις άνευ σημασίας όλα αυτά: η ουσία ένος rpg βρίσκεται στον κόσμο που σας μεταφέρει και στην ιστορία όπου καλείστε να πρωταγωνιστήσετε. Σε αυτούς τους τομείς το μεράκι της Whalenought ξεχειλίζει και πραγματικά αναρωτιέται κανείς πως μια ομάδα δύο (!) ανθρώπων καταφέρνει με τόση ευκολία κάτι που μεγάλες εταιρείες με δεκάδες άτομα προσωπικό αδυνατούν. Το Serpent in the Staglands είναι δύσκολο, απροσπέλαστο, δύστροπο. Και είναι από τα καλύτερα old-school rpgs που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια.

Επίσημη ιστοσελίδα: Serpent in the Staglands