Το είδος των παραδοσιακών adventures δεν έχει αφανιστεί, απλά μεταλλάσεται, μέσα απ’τις αφηγηματικές αναζητήσεις της Telltale, τους πειραματισμούς του David Cage και sui generis δημιουργίες όπως το Her Story ή το Kentucky Route Zero. Αλλά και για όσους αναπολούν τις κλασικές φόρμες της Lucasarts και της Sierra, με τους inventory-based γρίφους τους, τους multiple-choice διαλόγους τους και τη χαρά να διαβάζεις τη χαβαλεδιάρικη (συνήθως) περιγραφή για κάθε μικροαντικείμενο που εξετάζεις, υπάρχουν ακόμα εταιρείες όπως η Daedalic και η Wadjet Eye για να καλύψουν τα κενά.
Καθώς η δεύτερη είναι υπεύθυνη, μεταξύ άλλων και για την – κατά τη γνώμη μου – σημαντικότερη point ‘n’ click σειρά των τελευταίων ετών, την πενταλογία Blackwell, είχα μια ιδιαίτερη αγωνία να καταπιαστώ με την τελευταία παραγωγή της. Το Shardlight είναι ένα δυστοπικό adventure επιστημονικής φαντασίας – στροφή 180 μοιρών για τον δημιουργό του Francisco Gonzalez, ο οποίος λίγα χρόνια νωρίτερα μας είχε δώσει το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά εντελώς προσγειωμένο στην πραγματικότητα, A Golden Wake, μάλλον το μοναδικό παιχνίδι στο σύμπαν που ασχολείται με την κτηματομεσιτική φούσκα στην Florida του μεσοπολέμου.
Στο Shardlight, αντίθετα, η πλοκή εκτυλίσσεται σε ένα, όχι και τόσο μακρινό, μεταπυρηνικό μέλλον. Μετά την καταστροφή, οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν αλλοιωθεί τελείως: ο σκοταδισμός επανέρχεται υπό την μορφή μιας αίρεσης που λατρεύει τον θάνατο, μια μυστηριώδης θανατηφόρα επιδημία ονόματι Green Lung εξαπλώνεται ανεξέλεγκτη, και ο πληθυσμός είναι χωρισμένος σε δύο μεγάλες κοινωνικές τάξεις, το Aristocracy που έχει ελεύθερη πρόσβαση στις απαραίτητες θεραπείες και το λαουτζίκο, που μπορεί να την αποκτήσει μέσω λαχνών που κερδίζει για τις υπηρεσίες του στους κοινωνικά ανώτερους. Δύσκολα τα πράγματα για την συμπαθέστατη ηρωίδα μας, Amy Wellard, καθώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και μόλις εκδήλωσε τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας.
Ξεκινάμε έχοντας αναλάβει μια απλή αποστολή που ελπίζουμε θα βοηθήσει να εξασφαλίσουμε μία δόση απ’το πολύτιμο φάρμακο: πρέπει να επανενεργοποιήσουμε μία μονάδα παραγωγής ενέργειας που έχει παρουσιάσει βλάβη, κάπου στην κακόφημη πλευρά της πόλης. Ένας ετοιμοθάνατος μηχανικός, μια δύσκολη απόφαση, ένα γράμμα με πολύτιμες πληροφορίες για τους τοπικούς πυρήνες αντίστασης με την υπόσχεση για πλήρη θεραπεία και, απ’το πουθενά, η θαρραλέα μηχανικός μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συνωμοσίας για την ανατροπή του τυραννικού καθεστώτος.
Οπτικοακουστικά έχουμε να κάνουμε με μια απ΄τις πιο προσεγμένες δουλειές της Wadjet Eye μέχρι τώρα. Οι διάφορες γειτονιές της πόλης, απεικονίζουν με ευφάνταστο pixel art την πλήρη γκάμα από την χλιδή του Aristocracy μέχρι την εξαθλίωση του απλού λαού, ενώ μικρές πινελιές προσδίδουν ιδιαιτερότητα σε κάθε περιοχή: μια παρέα από μικρά κορίτσια που παίζουν σκοινάκι έξω από το συνεργείο της Amy, η πελατεία που πηγαινοέρχεται στο παζάρι όπου πουλάνε την πραμάτεια τους οι κοντινότεροι φίλοι της, οι μικροασχολίες με τις οποίες καταπιάνονται τα μέλη της αντίστασης στη βάση επιχειρήσεών τους. Το soundtrack είναι ταιριαστά πεσιμιστικό, ενώ το voice acting, μπορεί να μη φτάνει τα δυσθεώρητα ύψη των Blackwell, αλλά είναι σε υψηλό επίπεδο, ειδικά για την πρωταγωνίστρια μας στην οποία αποδίδει πειστικά μια στωική μαχητικότητα.
Οι γρίφοι είναι, στην πλειοψηφία τους, λογικοί και, πλην μίας περίπτωσης, η κατάρα του pixel hunting που συχνά μας ταλαιπωρεί σε παιχνίδια του είδους, ευτυχώς απουσιάζει. Προβληματάκια υπάρχουν, ειδικά στον γρίφο που μας δίνει πρόσβαση στο αρχηγείο των επαναστατών, αλλά είναι μεμονωμένες περιπτώσεις και δεν τραυματίζουν τη συνολική εμπειρία.
Εκεί που έχω κάποιες αντιρρήσεις παραπάνω είναι αναφορικά με την επιφανειακή πολιτική σκέψη του Gonzalez και τον κίνδυνο να περάσουν οι πλατειάζουσες κοινοτοπίες του ως μέρος της “συνειδητοποιημένης” πλευράς του gaming. Ο διαχωρισμός του ανάμεσα στην κακή αριστοκρατία και την τίμια αγωνιζόμενη φτωχολογιά παρουσιάζεται μετέωρος, μάλλον προσκολλημένος σε σαπουνοπερίστικα στερεότυπα παρά εμπνευσμένος από ώριμη πολιτική σκέψη. Ο μονόλογος του αρχι-κακού Tiberius προς το τέλος του παιχνιδιού, περισσότερο σα συγχωροχάρτι της ολιγαρχικής κοινωνικής του οργάνωσης μοιάζει, παρά σε προσπάθεια να αποδωθεί βάθος και πολύπλοκα κίνητρα στους χαρακτήρες του. Και, ακόμα και στο δισδιάστατο επίπεδο που παρουσιάζει τον κόσμο του, το Shardlight στερείται συνοχής: το Aristocracy που στερεί την θεραπεία από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και τους αναγκάζει σε άθλιες συνθήκες ζωής, όταν χρειάζεται κάτι από τους τελευταίους, στέλνει τους φρουρούς του να το ζητήσουν ευγενικά κι ας γυρίσουν με άδεια χέρια και έχοντας λουστεί μπινελίκια για το request. Προσωπική πείρα δεν έχω, αλλά είμαι ψιλοβέβαιος ότι δε λειτουργεί ακριβώς έτσι η εκτελεστική εξουσία σε τέτοια καθεστώτα.
Έστω κι έτσι, το Shardlight παραμένει ένα συμπαθές adventure, με μια ακόμα συμπαθέστερη, ανθρώπινη πρωταγωνίστρια (σήμα κατατεθέν της Wadjet Eye το πόσο αβίαστα ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες τους), την ενδιαφέρουσα ιστορία της οποίας ήθελα να ακολουθήσω μέχρι το τέλος. Μπορεί να μη φτάνει το επίπεδο των κορυφαίων τίτλων της, αλλά εξακολουθεί να είναι μια καλή πρόταση για οπαδούς των παραδοσιακών adventures.
