Το Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, ένα δείπνο στη Σπονδή βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.
“’Ελα να δεις τι έκανες” θα μπορούσε να πει στον θερμόαιμο Τζων ο υπεύθυνος του μεγάλου πάρκιν στον ουρανό ρίχνωντας μια ματιά στα κιτάπια του και προετοιμάζοντας την τελική κρίση. Πολύ μακελείο. Πατρίδα-Ουάσιγκτον με τον κακό σερίφη; Μακελειό. Βιετνάμ με τους κακούς Βιετναμέζους; Μακελειό. Αφγανιστάν με τους κακούς Σοβιετικούς; Ξανά μανά μακελειό. Αυτοί οι τελευταίοι είχαν και τανκς. Πάλι καλά που είχε τη βοήθεια των φίλων μουτζαχεντίν – χάι φάιβ! Πέρασαν χρόνια πολλά και μαθαίνω πως είχε και κάτι τραβολογήματα στη Μπούρμα, αλλά είχα μεγαλώσει αρκετά και βαριόμουν να βλέπω μαλακίες οπότε δεν έχω εικόνα. Μακελειό, θα υποθέσω.
Anyway, you get the point, ήταν τόσο το μακελειό που ακόμα και ο, λογικά μαθημένος σε τέτοια, φύλακας των πυλών της Βαλχάλλα έπρεπε να πατήσει πόδι. “Τζων”, του λέει, “αν θες να μπεις στην παρέα μας, πρέπει να αναζητήσεις τις ψυχές αυτών που σκότωσες και να συμφιλιωθείς μαζί τους με μία ζεστη αγκαλιά. Όχι όλους, είναι πολλοί – εστίασε στους νίντζα”.
![[intext][articles]rambolastblood](http://greekgamer.gr/wp-content/uploads/2015/05/intextarticlesrambolastblood.jpg)
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει το Rambo: Last Blood, ένα χαβαλεδιάρικο side-project του Peter Javidpour ο οποίος προηγουμένως είχε δουλέψει στο The Last of Us (ναι, καμμία σχέση). Η αποστολή μας αρκετά απλή – αγκάλιασμα νίντζα – αλλά, ενώ αρχικά η εκδήλωση τρυφερής μεταμέλειας του ήρωά μας είναι απλή υπόθεση, όσο προχωράμε χρειάζεται να λυθούν όλο και πιο περιεργοι γρίφοι για να εμφανιστούν οι στόχοι της.
Το παιχνίδι δεν απαιτεί πολλά περισσότερα από λίγο συγχρονισμό για να αρπάξετε τα θύματά σας (που τείνουν να πηγαινοέρχονται) και λίγη σκέψη για να τους καλέσετε από όποια σκοτεινή (φωτεινή;) γωνιά του afterlife τυχαίνει να βρίσκονται την ώρα που τους χρειάζεστε. Το βασικό προτέρημα του δεν είναι άλλο από το πλακατζίδικο concept που αφήνει στον Javidpour την ελευθερία να δημιουργήσει εντελώς σουρεαλιστικά σκηνικά (ο Ράμπο σε γκαλερί πχ – γιατί όχι;). Ειδικά η αίθουσα του έκτου νίντζα, για όσους πιάσουν την κινηματογραφική αναφορά, είναι ότι πιο αστείο έχω δει σε παιχνίδι τα τελευταιά χρόνια.
Το Last Blood, επιπλέον, είναι αρκετά ελαστικό ωστέ να σας παραχωρεί θέση στη Βαλχάλλα ακόμα κι αν δεν καταφέρετε να σχωρεθούν τα πεθαμένα σας κι απ’τους οκτώ νίντζα που συναντάτε στη σύντομη διάρκειά του. Άφεση αμαρτιών και μάθημα επιείκειας όχι μόνο για τον βασανισμένο απ΄τη ζωή χαρακτήρα του, αλλά και για τον ίδιο τον παίκτη; Τελικά ίσως είναι βαθύτερο απ’όσο νόμιζα.
Μπορείτε να παίξετε το Rambo: Last Blood απευθείας απ’τον browser στο:
