Ταπί την Παρασκευή – You Have to Win the Game

To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, μια γατούλα Ashera να μας κρατάει παρέα μετά τη συνταξιοδότηση βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Το You Have to Win the Game ξεκινάει με ένα ψευτοδίλλημα που δε νομίζω να παιδέψει ιδιαίτερα κανέναν απ’τους (αδιαμφισβήτητα καλόγουστους) αναγνώστες του Greekgamer: παίζουμε ως ένα εκνευριστικό κακέκτυπο του Ντένη του Τρομερού ή ως ένα χαριτωμενότατο γατί. Για τους τέσσερις που παραμένουν αναποφάσιστοι να επισημάνω πως το γατί, είναι νεαρό, λευκό και φοράει κόκκινο κολάρο. Το παιχνίδι της Minor Key Studios (που συζητήθηκε αρκετά φέτος λόγω της τελευταίας της δουλειάς: το δυστοπικό, συνωμοσιολογικό Neon Struct) είναι ένα παραδοσιακό platformer με απλούς, αλλά άψογα ισορροπημένους μηχανισμούς, το οποίο δείχνει σαφείς επιρροές από δύο μάλλον ετερόκλητες πηγές.

[intext1][articles]youhavetowinthegame

Φορώντας τα καλά του, με συνολάκι EGA.

Από τη μία, o flip-screen σχεδιασμός του (δηλαδή αντί να σκρολάρει η οθόνη κι εσείς να ταξιδεύετε ομαλά μέσα στο περιβάλλον, κάθε δωμάτιο είναι αυτόνομο και βγαίνοντας απ’το ένα εμφανίζεστε στο άλλο – ή για να το πούμε κινηματογραφικά, αντί για travelling έχουμε αλλαγή πλάνου), ο υψηλός βαθμός δυσκολίας, ακόμα και λεπτομέρειες όπως το ποσοστό ολοκλήρωσης και η λεζάντα που συνοδεύει την κάθε οθόνη, όλα παραπέμπουν στα κλασικά 8-μπιτα platformers του Matthew Smith, το Manic Miner και το Jet Set Willy.

Από την άλλη, οπτικά, το You Have to Win the Game θυμίζει τα πέτρινα χρόνια του pc gaming και συγκεκριμένα την μετάβαση από την τετράχρωμη κάρτα γραφικών CGA στην πανδαισία (16 χρωμάτων!) της EGA. Το παιχνίδι μας δίνει τη δυνατότητα να διαλέξουμε όποια από τις δύο εκδοχές προτιμάμε και, σε αντίθεση με την επιλογή χαρακτήρα, εδώ τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Παρά τα εμφανή κάλλη (λέμε τώρα) της EGA, η νοσταλγική πλευρά μου μάλλον τείνει προς την μουντάδα της CGA. Ίσως επειδή, σε συνδυασμό με το υπέροχο εφέ καμπύλης οθόνης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από το μενού, έχουμε την απόλυτη ψευδαίσθηση ότι παίζουμε κάποιον τίτλο Spectrum σε παλαιάς κοπής CRT τηλεόραση.

[intext2][articles]youhavetowinthegame

Κάτι πιο κάζουαλ (όχι η δυσκολία πάντως): τετραχρωμία CGA με εφέ καμπύλης

Η χαρά του platformer είναι ο έλεγχος του χαρακτήρα κάτι που θα χρειαστεί να αναλύσουμε, με λιγότερο ευτυχή κατάληξη, για το δεύτερο γατοπαίχνιδο της βδομάδας λίγο αργότερα. Στην περίπτωση του You Have to Win the Game πάντως, τα controls είναι εξαιρετικά καλοζυγισμένα: αρκετά ευαίσθητα ώστε να μπορείτε να προσαρμόζετε την πορεία σας κατά τη διάρκεια ενός άλματος αλλά, ταυτόχρονα, απόλυτα ακριβή. Πράγμα απαραίτητο καθώς το παιχνίδι ξεκινάει από σχετικά εύκολα εμποδιάκια και χαλαρή βολτίτσα και, πριν διαβείτε δέκα οθόνες, εξελίσσεται σε οδοιπορικό ταλαιπωρίας (θυμίζοντας κάτι και απ’το ιδιοφυώς σαδιστικό VVVVVV). Το γατάκι παραμένει χαριτωμένο πάντως. Ανέφερα ότι αν  το επιλέξουμε το παιχνίδι μας περιορίζει σε εννιά ζωές σε αντίθεση με τις άπειρες του Ντένη;

Αν παραμένετε απτόητοι μπορείτε να κατεβάσετε (τζάμπα) το παιχνίδι, διαθέσιμο για pc και Mac, από το Steam, ή, αν δεν είστε μέλη και που-ν’ανοίγεις-λογαριασμό-τώρα, από εδώ.


Πλατφόρμες:
PC 
Developers:
Publishers:
Πότε βγήκε:
January 1, 1970
Αριθμός παικτών:



2 Responses

  1. 05/02/2016

    […] γατοπαίχνιδο μέσα σε λίγες μέρες, αλλά η επιλογή θηλαστικού στην […]

  2. 05/02/2016

    […] το κακό ή το καλό. Όπως το δει κανείς! Είχαμε γάτα στο Ταπί της περασμένης Παρασκευής, γάτα και στο The Purring Quest. Ας συναντήσουμε μία ακόμη στα […]

Leave a Reply