Το 2015 ήταν μία χρονιά με εκρηκτική άνοδο σε κυκλοφορίες κάθε είδους. Από την μία αυτό είναι καλό, άσχετα που δεν προλαβαίνουμε να τα παίξουμε όλα. Δυστυχώς όμως αυτή η άνοδος έφερε μαζί της τόνους σαβούρας. Έτοιμα assets χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον σε projects που έγιναν σε μία μέρα από tutorials στο youtube. Το θλιβερό αυτό φαινόμενο, όσο αναμενόμενο κι αν είναι, δημιουργεί σημαντικές απώλειες. Απώλειες που η συντακτική μας ομάδα αρνείται να τις ξεπεράσει έτσι απλά (όχι ότι είμαστε τίποτε από εκείνους τους εναλλακτικούς χιπστεράδες δηλαδή)! Ιδού λοιπόν κάποια που πιστεύουμε ότι είναι καλυμμένα με λάσπη που αν την αφαιρέσεις ακτινοβολούν ως τα πέρατα της γης!
A Bastard’s Tale
Άδικα, αν και ίσως αναμενόμενα, παραγνωρισμένο το A Bastard’s Tale. Εντάξει, η εξωφρενική δυσκολία του ήταν δεδομένο πως θα αποτρέψει πολύ κόσμο απ’το να το δοκιμάσει, αλλά έχω την αίσθηση πως άλλοι, σκληροπυρηνικότερων πεποιθήσεων, θα το είχαν αγαπήσει αν του είχαν δώσει μια ευκαιρία. Λίγο το λιτό κι απέριττο, αλλά συνάμα απόλυτα δίκαιο και ακριβές σύστημα μάχης που κάνει κάθε μικρή νίκη θρίαμβο και εναποθέτει την ευθύνη για κάθε στραβοπάτημα αποκλειστικά στα χέρια του παίκτη, λίγο τα απλά, αλλά ατμοσφαιρικά backgrounds του και οι καλοσχεδιασμένοι εχθροί του που θυμίζουν κάτι απ’το θρυλικό Moonstone στην Amiga, κάνουν το A Bastard’s Tale ένα παιχνίδι που ήρθε απ’το πουθενά και, δυστυχώς, δεν ακούστηκε όσο θα του άξιζε. Φίλοι του Dark Souls, των hardcore fighting games, και λοιποί μαζοχιστές του gaming, δώστε του μια ευκαιρία – θα σας ταλαιπωρήσει, αλλά το αξίζει.
Με καθαρά σαδομαζό διάθεση το προτείνει ο Αλέξανδρος Χατζηιωάννου.
Airscape: The Fall of Gravity
Έρχομαι και βάζω προς πώληση ένα πλατφόρμερ με πολύ όμορφα χουχουλιάρικα 2D γραφικά. Υπέροχα χρώματα ζωντανά έντονα, πολύ όμορφη κίνηση. Συν αυτά, προσθέτω ορισμένα από τα πλέον άρτια σχεδιασμένα levels που κυκλοφόρησαν στην πιάτσα του Steam φέτος. Πάρε και δυσκολία αλλά σε δίκαια πλαίσια, όπως έλεγε κι ένας συμπαίκτης μου στο μπάσκετ πάντα δυνατά όχι αντιαθλητικά. Τα παντρεύεις τώρα όλα αυτά μαζί με ενδιαφέροντες μηχανισμούς που προσδίδουν ποικιλία και σου βγαίνει ένα παιχνιδάκι έξυπνο όμορφο τσαχπίνικο που δεν καταντά με τίποτα βαρετό. Για να σε αποτελειώσω, όλο αυτό το έφτιαξε στην ουσία μια ομάδα μαθητών από όλο τον κόσμο. Κι όμως. Δεν το έπαιξε σχεδόν κανείς. Θα πέσει φωτιά να σας κάψει.
Αυτή την τσαχπινιά την προτείνει η σουφραζέτα του GreekGamer Χρήστος Ελιόγλου.
Odallus: The Dark Call
Κάνοντας μία ανασκαφή για το τι έχω παίξει μέσα στο έτος έπεσα πάνω στο Odallus και η ματιά μου έμεινε εκεί. Φερμάροντας σαν εκπαιδευμένο κυνηγόσκυλο με κατέκλυσαν μεμιάς όλα τα συναισθήματα που βίωσα παίζοντας. Εκ πρώτης το ευχάριστο ταξίδι στον χρόνο, μοιάζει σαν να μεταφέρθηκες κάπου στα 1988 -1990 και μόλις είχε κυκλοφορήσει ένα Castlevania killer. Έπειτα η πυκνή του ατμόσφαιρα τίγκα στην νταρκίλα. Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω πως μερικά παιχνίδια με τέτοια παρουσίαση δημιουργούν μεγαλύτερο αντίκτυπο με το ύφος τους, όμως είναι γεγονός. Αφού λοιπόν τα προηγούμενα σε έχουν φέρει σε μία κατάσταση μέθης έρχεται το gameplay σαν το κερασάκι στην τούρτα να ολοκληρώσει την εμπειρία. Ο συνδυασμός υψηλού επιπέδου δυσκολίας με έναν εξαιρετικά στιβαρό χειρισμό δένει απόλυτα αφού έτσι τις περισσότερες φορές εσύ είσαι αυτός που ευθύνεται για έναν θάνατο. Αν ήσουν fan του είδους αναπολώντας εκείνα τα χρόνια δεν υπάρχει κάτι να σκεφτείς, να το παίξεις τώρα!
Η πρόταση έγινε μέσα σε μία κρίση ταυτότητας αφού ο Γιώργος Κυρενές στα αλήθεια είναι τσοπανόσκυλο (για να μην πούμε κοπρόσκυλο).
Lemma
Το First-Person Parkour, που κυκλοφόρησε στις 12 Μαΐου του 2015, είναι το προϊόν της πολυετούς δουλειάς ενός και μόνο ανθρώπου. Το παιχνίδι διαθέτει πρώτα απ’ όλα ένα από τα υποδειγματικότερα συστήματα χειρισμού, που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Κάνεις ένα άλμα και δεν καταφέρνεις να φτάσεις ακριβώς στην απέναντι πλατφόρμα. Νιώθεις ότι πέφτεις στην άβυσσο και πατάς ενστικτωδώς και μόλις για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το κουμπί, που κάνει την ηρωίδα να απλώσει τα χέρια της. Πιάνεσαι πραγματικά την τελευταία στιγμή από την προεξοχή και ανεβαίνεις με κόπο στην πλατφόρμα, για να συνεχίσεις την αναζήτηση των στοιχείων, που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις τι συμβαίνει στον εντυπωσιακό σουρεαλιστικό κόσμο του Lemma. Κάθε άλμα, κάθε κίνηση εμπεριέχουν ρίσκο, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη και το parkour γίνεται απόλαυση. Ας είχα ένα Oculus Rift… Εύγε, Evan Todd!
Η πρόταση δεν έγινε τυχαία. Φήμες λένε πως η Μαρία Αναγνωστοπούλου εθεάθη να πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα ενοχλώντας τα περιστέρια με τις θεαματικές της τούμπες.
