I am Bread

Υπάρχουν δύο πράγματα που έχω παρατηρήσει γύρω από τα παιχνίδια που βγαίνουν και τα παιχνίδια που παίζουμε.

Πρώτον, είναι υπερβολικά σύνηθες στις μέρες μας να κυκλοφορεί ένα παιχνίδι μόνο και μόνο για τους απανταχού YouTubers. Κομμένο και ραμμένο, φτιαγμένο ουσιαστικά για streaming, βιντεάκια και (φθηνά πολλές φορές) γέλια.

Δεύτερον, είναι λιγότεροι από τον δικό μου τουλάχιστον επιθυμητό αριθμό οι πραγματικά ονειροπαρμένοι και αλλοπαρμένοι δημιουργοί. Σου δίνουν ένα σετ από εργαλεία με τα οποία μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά τα πάντα, πως είναι δυνατόν τα περισσότερα video games να έχουν τόσο στενό ορίζοντα στην θεματολογία τους. Ευτυχώς τα παιδιά της Bossa Studios δεν καταλαβαίνουν από στεγανά. Καθόλου όμως.

Τα ίδια άτομα που μας έφεραν το Surgeon Simulator και φώναξαν δυνατά πως ναι, έχει πλάκα να είσαι εν ενεργεία χειρούργος με Πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο, αυτή την φορά μας προτρέπουν ξεδιάντροπα να γίνουμε μία φέτα ψωμί. Κι αν πιστεύετε πως πρόκειται για άλλη μια περίπτωση ενός video game φτιαγμένου για τα παλικάρια που streamάρουν και ουρλιάζουν στο μικρόφωνο, παρόλο που δεν σας αδικώ, έχετε άδικο. Και είναι κρίμα. Κρίμα και άδικο μαζί.

Το παράξενο με το I am Bread είναι καταρχήν πως έχει ιστορία. Μάλιστα, η ιστορία του είναι αρκετά ευχάριστη και συγκινητική. Διότι, τι είναι αυτό που θέλει να γίνει κάθε φέτα ψωμί όταν μεγαλώσει? Μα φυσικά τοστ. Αν δεν δακρύζεις με κάτι τέτοιο τότε είσαι συναισθηματικά νεκρός. Ο χειρισμός του ομοιάζει πολλά παιχνίδια βασισμένα στο γενικότερο physics κίνημα (Goat Simulator, Surgeon Simulator κλπ). Αυτό είναι και το μόνο σημείο ένστασης που έχουμε. Είναι κρίμα ο κάποιες φορές υπερβολικά φλου χειρισμός να αμαυρώνει τα μαεστρικά σχεδιασμένα περιβάλλοντα του. Μιλώντας για αυτά, εκεί είναι που ξεχωρίζει το συγκεκριμένο release. Στον σχεδιασμό των levels, ο οποίος είναι εξαιρετικός, καθώς και στο end game του. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, το end game του I am Bread είναι όχι απλά πλούσιο αλλά και το καλύτερο κομμάτι του. Σίγουρα κίνητρο για να το ολοκληρώσετε. Πραγματικά είναι αμαρτία να παρεξηγήσει κανείς το I am Bread και να το κατατάξει αμέσως σε μια λίστα με παιχνίδια που προσφέρονται καθαρά και μόνο για λίγο χαβαλέ.

Δεν λέμε πως δεν θα το διασκεδάσετε φυσικά, το αντίθετο. Αυτό που λέμε είναι πως εδώ συναντάμε ένα πραγματικό παιχνίδι. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε το πρωτότυπο του θέματος, ακόμα κι αν αντί για μια φέτα ψωμί ο ήρωας μας ήταν κάτι άλλο (μια φέτα bacon ίσως, μια κουταλιά μαρμελάδα) πάλι θα ήταν ένα καλοφτιαγμένο τεχνικά άρτιο video game. Τα γραφικά του δεν σηματοδοτούν την έλευση του Μεσσία, ούτε θα βρείτε εδώ το νέο Crysis. Είναι όμως σχεδιασμένα από ανθρώπους με μεράκι για ανθρώπους με γούστο (σσ: από ποια διαφήμιση ήταν αυτό?) και διαθέτουν μια γενναία δόση προσωπικότητας.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές είναι εμφανές πως η επιθυμία της Bossa και βασική προτεραιότητα της είναι η διασκέδαση σας. Θα μπορούσε να αρκεστεί σε αυτό και να έχει επιτυχία. Για την ακρίβεια, θα μπορούσε να μην κάνει τόσο καλά ούτε καν αυτό, και πάλι θα είχε επιτυχία. Όταν ο τίτλος σου είναι I am Bread στις μέρες μας, είναι δεδομένη η επιτυχία σου. Προς τιμήν τους δεν το έπραξαν, το αντίθετο μάλιστα. Εδώ του βάλανε ιστορία τα θηρία. Τι άλλο να πούμε. Είχαν τα εργαλεία να κάνουν τα πάντα, σαν μικροί θεοί. Οραματίσθηκαν πως είναι μια φέτα ψωμί σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους για μια φέτα ψωμί. Να το παίξετε με προσοχή μην γεμίσετε το σπίτι ψίχουλα.

Αναμένετε σύντομα βιντεάκια για τα περαιτέρω.