Lemma

Τα τελευταία χρόνια η δημοτικότητα του parkour ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο με οποιοδήποτε καλό βίντεο που το αφορά να γίνεται αυτομάτως viral. Κι όπως είναι φυσικό το trend μεταδόθηκε γρήγορα και στο gaming, μάλιστα θα μπορούσα άφοβα (μα τι άντρας) να πω πως πλέον θεωρείται κατά κάποιο τρόπο must στην βιομηχανία. Υπάρχουν τόσα πολλά που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το άθλημα που θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όπως είναι η σειρά Assassin’s Creed. Τα πράγματα γίνονται όμως αρκετά πιο περίπλοκα όταν χρησιμοποιείς κάμερα πρώτου προσώπου καθώς είναι δυσκολότερο να αποδώσεις σωστά την αίσθηση της κίνησης που χρειάζεται για κάτι τέτοιο. Ένα τέτοιο επιτυχημένο παράδειγμα είναι το Mirror’s Edge με το μινιμαλιστικό του ύφος, αλλά και το πρόσφατο zombie apocalypse Deadlight. Έτσι το σωτήριον έτος 2015(αλληλούια πρόσχωμεν) καταφτάνει το Lemma.

Βλέποντας στα πεταχτά ένα trailer το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον αισθητικά αλλά από εκεί και πέρα τίποτα το ιδιαίτερο. Σκάει λοιπόν η ευκαιρία να το δοκιμάσω κι ενώ βαριέμαι τα μάλα καθώς είμαι στο βασικό μενού, επιλέγω New Game κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα… μπουμ, surprise μαδαφάκα! Έμεινα μαλάκας. Καθώς γράφω δεν ξέρω πραγματικά από που να ξεκινήσω για να περιγράψω την αρχική αυτή εμπειρία………………. Εν αρχή ήτανε ο άνθρωπος.. μπα θα πλατιάσω πολύ έτσι. Εν αρχή λοιπόν θα μιλήσω για το αισθητικό κομμάτι που άλλωστε μου είχε κάνει εντύπωση πριν καν το δοκιμάσω.

Βρίσκομαι σε έναν εντελώς σουρεαλιστικό κόσμο όπου διάφορες πλατφόρμες βρίσκονται στον αέρα έτσι απλά, χωρίς να στηρίζονται κάπου. Επίσης βρέχει, βρέχει με περίεργες αστραφτερές σταγόνες. Όλες οι επιφάνειες χαρακτηρίζονται από μία εξίσου περίεργη γυαλάδα ενώ το ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κυριαρχεί στον σχεδιασμό γύρω μου. Μαζί με την μουσική όλα τα προηγούμενα συνθέτουν ένα χαλαρωτικό τοπίο και συνάμα απόκοσμο. Σκύβω το κεφάλι για να δω τι παίζει και ανακαλύπτω ότι είμαι το μόνο φυσιολογικό πράγμα εδώ πέρα. “Μα πως βρέθηκα εδώ;” αναρωτιέμαι, και κάνοντας μεταβολή εξορμώ να μάθω τι μου έχει συμβεί.

Γαϊδουριά του developer να μην σου δίνει μία ομπρέλα.

Ανακαλύπτω ενίοτε μυστήριες σημειώσεις σε χαρτί που στην ουσία είναι διαπιστώσεις για το πως λειτουργεί ο εν λόγω κόσμος. “Άρα δεν είμαι ο πρώτος άνθρωπος που έφτασε εδώ” σκέφτομαι καθησυχαστικά και συνεχίζω τον δρόμο μου κάνοντας τα ακροβατικά μου ενώ παράλληλα παρατηρώ την σκιά μου να πέφτει ακόμη και σε πολύ μακρινές πλατφόρμες, όπως συμβαίνει και στον πραγματικό κόσμο δηλαδή. Εδώ να σημειώσω πως ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι ιδιοφυής και η δυσκολία ανεβαίνει σταδιακά όπως πρέπει, σε αντίθεση με πολλούς τίτλους που από τα μαλακά του αρχικού επιπέδου σε ρίχνουν κατευθείαν στα σκληρά ναρκωτικά στο επόμενου.

Αργότερα βρίσκομαι μπροστά σε έναν περίεργο πυλώνα που εκπέμπει φως και νιώθω κάτι να δονείται στην τσέπη μου. Έκπληκτος ανακαλύπτω ότι έχω το κινητό μου κι ότι μπορώ να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο με SMS (χρεώνομαι άραγε;), όμως μόνο με έναν συγκεκριμένο τύπο τον οποίο θα χαρακτήριζα κρυψίνου. Προς το παρόν θα πάω με τα νερά του μιας και φαίνεται κάπου κάπου να έχει την διάθεση να βοηθήσει. Σε αυτό το σημείο σταματάω να μιλάω για την εμπειρία μου και σας προτρέπω να το παίξετε και να μοιραστείτε την δική σας.

Ρε τι μπορείς να φτιάξεις με ορθογώνια παραλληλόγραμμα.

Κλείνοντας να πω πως το Lemma συγχωρεί το κάθε σας ολίσθημα καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που θα κάνετε ελεύθερη πτώση στο κενό έπειτα από λάθος υπολογισμούς. Με μία πρωτότυπη απόφαση ο developer αποφάσισε πως δεν θα δούμε ποτέ το game over. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλα εύκολα, κάθε άλλο θα έλεγα. Όλα αυτά το χαρακτηρίζουν ως μία εμπειρία και κατά την άποψη μου μία εμπειρία που αξίζει να δοκιμάσετε στην πρώτη ευκαιρία που θα σας παρουσιαστεί.