Odallus: The Dark Call, Νοσταλγικό Review

Πέρα από κάθε αμφιβολία πλέον γνωρίζουμε πως η εκ της Βραζιλίας JoyMasher μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως μια μηχανή του χρόνου. Το έχει αποδείξει ήδη με το Oniken το οποίο φέρνει σε ένα συνδυασμό Contra και Ninja Gaiden με γραφικά και gameplay κατευθείαν από την 8-bit era. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα ανασταίνοντας στην ουσία ένα νέο Castlevania  και ονομάζοντάς το Odallus The Dark Call.

Μίλησα για μηχανή του χρόνου αλλά δεν εννοώ μία από αυτές που βλέπεις συνεχώς σε sci-fi ταινίες κι απλώς σε μεταφέρουν από εδώ και από εκεί. Μιλάω για πιο περίεργη φάση δικέ μου. Φαντάσου να μεταφέρεσαι στον χρόνο και ταυτόχρονα να δημιουργείται ένα παράλληλο σύμπαν από εκεί που κατέφτασες και μετά. Γαμάτη φάση έτσι; Έτσι μου φαίνεται και το Odallus, η όλη αισθητική και το gameplay προσομοιάζουν την εποχή αλλά προς το καλύτερο σε όλους σχεδόν τους τομείς, σαν μια ενδιάμεση στάση μεταξύ οχτάμπιτου και δεκαεξάμπιτου. Σίγουρα τα 8 bits είναι πιο κοντά στο αποτέλεσμα αλλά έχει γίνει τόσο καλή δουλειά που αν κυκλοφορούσε τότε θα σου τίναζε τα μπρίκια, θα ήταν πιο μπροστά από την εποχή του.

Αναλαμβάνεις λοιπόν έναν πρώην βετεράνο ο οποίος πλέον έχει την ιδιότητα του κυνηγού για να τραφεί ο ίδιος και το βλαστάρι του. Ένα βράδυ που ξεκουραζόσουν στην ύπαιθρο κι όσο παρακολουθούσες τον χορό της φλόγας μπροστά σου, σε έβγαλε από την ζάλη της στιγμής μία εξαιρετικά δυσοίωνη αίσθηση κι όπως κάθε πατέρας άρχισες χωρίς δεύτερη σκέψη να τρέχεις προς το χωριό όπου σε περιμένει το παιδί σου μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις ότι έχει γίνει παρανάλωμα του πυρός. Από εδώ ξεκινούν όλα ενώ όσο το σενάριο ξετυλίγεται παίρνει μια περίεργη τροπή. Προσωπικά που θύμισε έντονα τα manga του Berserk, όσοι γνωρίζουν θα καταλάβουν κι όσοι όχι.. εξομολογηθείτε για αυτήν σας την αμαρτία και βουρ να τα διαβάσετε!

Το gameplay, ααχ το gameplay! Δεν κάνω άδικα την ξαναμμένη παρθένα, ναι είναι τόσο καλό. Η γνωστή σε όλους metroidvania συνταγή με τη trial and error φιλοσοφία και το εξαιρετικό level design συνθέτουν ένα αριστούργημα και ο απίστευτα στιβαρός χειρισμός βάζει το κερασάκι στην τούρτα. Μετά από αρκετό καιρό γουστάρω απίστευτα που όταν κάνω κάποιο άλμα δεν ανησυχώ μήπως κι έκανα λάθος υπολογισμό, είναι τόσο responsive που 9 φορές στις 10 πέφτεις μέσα. Πληθώρα μυστικών κι εναλλακτικές διαδρομές θα σε κάνουν να επισκευτείς και πάλι γνώριμα μέρη, αυτή την φορά όμως με την αυτοπεποίθηση της γνώσης και της αναβάθμισης να είναι με το μέρος σου. Πολύ μα πολύ σημαντικό ρόλο και ειδικά στα πρώτα σου βήματα παίζουν τα δευτερεύοντα οπλάκια καθώς κάνουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά από το ποταπό level 1 ξίφος.

Άτσα ρε φιλάρα να πούμε, αυτός που θα σου αλλάξει τα φώτα είμαι!

Οι λόγοι για να μη το παίξει κάποιος είναι δύο, ή θα πει το κλασσικό “ου τι γραφικά είναι αυτά σιγά μην παίξω τέτοιο game”, που είναι εντελώς άδικο κατά την γνώμη μου, και μετά είναι αυτοί που θα το δοκιμάσουν και θα τους καταρρακώσει το επίπεδο δυσκολίας. Αν το συνεχίσουν όμως θα δουν ότι τα checkpoints είναι σωστά τοποθετημένα και η δυσκολία δεν είναι καθόλου άδικη, trial and error guys και σε μικρό χρονικό διάστημα θα το παίζετε στα δάχτυλα!