Shantae and the Pirate’s Curse – Μοβ ρίβιου!

Όταν πρωταντίκρισα την Shantae ήμουν νιούδι (σχετικά) και κρατούσα στα χέρια μου ένα ταλαιπωρημένο Game Boy Color. Θυμάμαι εκείνα τα πέτρινα για τα δισδιάστατα πλατφορμζ χρόνια. Δύο χρονάκια μετά την είσοδο στο millenium αν δεν ήσουν 3D δεν υπήρχες. Τα πιξελοτά γραφικά ήταν εντελώς πασέ και ντεμόντα. Λέμε για παλιά τώρα έτσι, στα ραδιόφωνα έπαιζε Shakira και τον Enrique τον Iglesias.

Τότε λοιπόν βγήκε το πρώτο Shantae, γνωστό και ως Shantae. Σκέτο. Τώρα τελευταία το πάθαμε αυτό με τους υπότιτλους ή κάνω λάθος; Τέλος πάντων, το παιχνίδι έσπερνε κι ας με κορόιδευαν οι φίλοι μου που έπαιζα ως ένα θηλυκό τζίνι με μοβ μαλλιά. Με κίνδυνο λοιπόν να χαρακτηριστώ και να τεθώ στο κοινωνικό περιθώριο του φιλικού μου κύκλου βοήθησα την Shantae να τα βγάλει πέρα με ένα σωρό κακουχίες. Όχι πως καλοπέρασα βέβαια κι εγώ, τα γραφικά τα έσπαγαν με φοβερά pixel graphics πλούσια χρώματα γεμάτα sprites και εξαιρετικό animation. Μάλιστα εδώ υπάρχει κάτι που -ευτυχώς- κουβαλάνε ακόμα τα παιχνίδια της σειράς, συμπεριλαμβανομένου του Pirate’s Curse. Το animation είναι πάντα εμπλουτισμένο με αυτό το κάτι τι το εξτρά. Το αχρείαστο στην πραγματικότητα που βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να σου πει πως ξέρεις το γουστάραμε όταν το φτιάχναμε. Πάρε κίνηση να έχεις.

Αχού το, άχου το!

Δεν τα έσπαγαν όμως μόνο τα γραφικά, το Shantae εμπεριείχε ίσως τα καλύτερα σχεδιασμένα levels που είχα παίξει ως τότε και παραμένουν ακόμα και σήμερα υπόδειγμα. Όχι εύκολα, ούτε άδικα, ακριβώς στις σωστές αναλογίες. Όπως τότε έτσι και τώρα αυτό παραμένει σταθερότατο. Υπάρχει και μια βαρβάτη δόση πολυπλοκότητας στην όλη κατάσταση, με ικανότητες που ξεκλειδώνουν περιοχές που ξεκλειδώνουν ικανότητες σε μια gameplay μπάμπουσκα από τις καλές, εκείνες τις ακριβές που είχε η γιαγιά σου και δεν σε άφηνε να πολυπαίζεις μην τις χαλάσεις.

Ε, το Shantae μπορείς να το παίξεις άφοβα. Εκτός κι αν κάνεις family sharing με την γιαγιά σου και παίζετε τις ίδιες ώρες. Σε αυτή την περίπτωση να έρθετε να σας γνωρίσουμε γιατί είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο. Εγώ και η γιαγιά μου παίζουμε εντελώς διαφορετικές ώρες. Στο θέμα μας όμως. Το Shantae λοιπόν έχει και πολύ όμορφα cutscenes ζωγραφισμένα με αγάπη και προδερμ. Υπάρχει ένα πλοτ ένα υπόβαθρο σεναριακά. Φυσικά δευτεροτριτεύων σε σχέση με το gameplay.

Άλλο σημαντικό κομμάτι για 2d platformer, η κίνηση του χαρακτήρα και το collision detection. Αμφότερα φοβερά προγραμματισμένα. Τα άλματα αποκρίνονται άμεσα και η Shantae κάνει αμέσως οτιδήποτε της πείτε να κάνει. Το δε detection είναι ακριβές pixel προς pixel. Ακόμα και οι μάχες δείχνουν μια ιδιαίτερη προγραμματιστική κλάση καθώς έχουν ένα βάρος, δεν μοιάζουν να επιπλέουν ανέμελα δεξιά αριστερά. Όταν χτυπάτε ή σας χτυπάνε, το νοιώθετε.

Έχω και τανκ, πάμε μια βόλτα;

Από πλευράς δυσκολίας είναι άνω του μέτριου το ίδιο ισχύει και για την διάρκεια του. Μην το δείτε έτσι γούτσου γούτσου ζωγραφισμένο και σκεφτείτε το ξεπετάω σε μισή μερούλα και πάω να παίξω καμιά Dota. Νοτ γκόινγκ του χάπεν. Θα σας πάρει και πολλές ώρες και πολλές προσπάθειες, σε ορισμένα σημεία ειδικά.

Ηχητικά οι μουσικούλες σου μένουν και τα εφέ φτιάχνουν το πειρατικό κλίμα, με μια δόση μαγείας. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.

Σε σύγκριση με το προηγούμενο, Shantae Risky’s Revenge, είναι και μεγαλύτερο και πολύ καλύτερο. Βασικά είναι μακράν το καλύτερο της σειράς. Το δε animation (ξέρω έχω φάει σκάλωμα) είναι ε ξαι ρε τι κό. Εύκολα η καλύτερη δουλειά που έβγαλε ως σήμερα η Wayforward σε αυτόν τον τομέα.

Αν σας αρέσουν τα platformers και γουστάρετε και metroidvaniες θα το λατρέψετε. Κι αν δεν σας αρέσουν, πάλι μπορεί να το λατρέψετε. Αυτό γιατί είναι αξιολάτρευτο.