Σαββατόβραδο. Στο στενό κάθετα της συμβολής Φιλίππου με Δαγκλή ο Πέτρος στέκονταν σκεπτικός. Άναβε και έσβηνε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, απέχοντας δευτερόλεπτα κάθε φορά απ’ το να καπνίσει δύο ταυτόχρονα. Εκείνο το βράδυ ο Πέτρος είχε χωρίσει. Η Κατερίνα τον έκανε τσακωτό, στα πράσα, την ώρα που την απατούσε. Στο ίδιο τους το κρεββάτι. Με τον πατέρα της. Άναψε κι άλλο τσιγάρο, η τσούπρα.
Προχώρησε πέντε βήματα, τράβηξε μια τζούρα, και μπήκε μέσα στο Μπαρ. Εκεί γνώρισε τον Γιόχαν, έναν πολιτογραφημένο Νορβηγό από το Αλγέρι με ρίζες στην Σιγκαπούρη. Το ίδιο βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ο Γιόχαν του έκλεψε το πορτοφόλι, του πήρε το κινητό, έβαλε φωτιά στο αμάξι του, τον έχωσε σε μια μπανιέρα και του αφαίρεσε το νεφρό. Είπε να φύγει, λέει δεν γαμείς, μισές δουλειές θα κάνουμε. Επέστρεψε του αφαίρεσε και το άλλο νεφρό. Στην συνέχεια έστησε το σκηνικό έτσι ώστε ο Πέτρος να κατηγορηθεί πέραν αμφιβολίας για την δολοφονία του Κένεντι και μερικώς για την διαρροή ραδιενέργειας στο Κοζλοντούι.
Ακόμα και το Shaq Fu είναι καλύτερο fighting από το Soccer Rage. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι είναι και καλύτερο ποδοσφαιράκι από το Soccer Rage.
Εκείνο το βράδυ, καθώς ο Πέτρος άφηνε την τελευταία του πνοή και ταυτόχρονα το στίγμα του –άθελα του- στην ιστορία ως η πυρηνική δολοφόνος τιτίκα, εγώ έπαιζα το Soccer Rage για τις ανάγκες του site. Εκείνο το βράδυ ο Πέτρος πέρασε καλύτερα από εμένα.
Τι, τώρα πρέπει να γράψω και ειδικότερα για το παιχνίδι ε? Δεν φτάνει το παραπάνω, έτσι? Ωραία. Για να δούμε. Καταρχήν δεν ήμουν ποτέ 100% σίγουρος πως εγώ ελέγχω τον παίκτη μου. Όποιον παίκτη ήθελε μου έδινε να ελέγχω, όχι πάντα τον κοντινότερο στην μπάλα. Μπορεί κάποιες φορές να ήταν στου Βελζεβούλ το κέρατο. Καμιά φορά μπορεί να άλλαζε παίκτη για πλάκα, ενώ ξεκάθαρα –περίπου- κινούσα εκείνον με την μπάλα στα πόδια.
Γιατί…
Τα γραφικά κάτι ανάμεσα σε 3d studio αρχές 2000 και κακό CGI του 1990. Το animation τόσο ομαλό όσο σκαμμένος δρόμος, ασφαλτοστρωμένος από τυφλό ασθενή Πάρκινσον στα τελευταία στάδια. Τον ήχο δεν τον άκουγα γιατί στα αυτιά μου ούρλιαζε η φωνή της λογικής, μου έλεγε να κατεβάσω τον γενικό στο σπίτι πριν προλάβει να εξαπλωθεί σαν μικρόβιο και σε άλλους υπολογιστές. Όλα αυτά, για το κομμάτι που έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο.
Σε κάποιες φάσεις, δεν κατάλαβα γιατί, οι παίκτες αφήνουν την μπάλα στην άκρη και πλακώνονται στα κλωτσομπουνίδια. Εκεί είναι που το Soccer Rage δίνει τα ρέστα του. Κάτι combo άλλο να στα λέω άλλο να τα κάνεις, άλλο να τα τρως. Ο χειρισμός σε αυτό το κομμάτι κατoρθώνει το ακατόρθωτο. Να γίνει ακόμα χειρότερος, το delay στο πάτημα των κουμπιών ακόμα μεγαλύτερο. Πουτάνα όλα.
Αν παίξετε το fighting κομμάτι του θα καταλάβετε πως δεν είναι υπερβολή αυτό που θα πω. Ακόμα και το Shaq Fu είναι καλύτερο fighting από το Soccer Rage. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι είναι και καλύτερο ποδοσφαιράκι από το Soccer Rage.
