To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας οτί μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομπόδεμά τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, έναν personal bodyguard αγέρωχο κι αφοσιωμένο σα τον Kevin Costner βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.
Τα buddy cop movies είναι εκ των δημοφιλέστερων κινηματογραφικών subgenres, από την ανεμίζουσα χαίτη του Mel Gibson στο Lethal Weapon, ως την πιο πολυπαιγμένη ταινία των ελληνικών στρατοπέδων, το Bad Boys. Και τα τηλεοπτικά τους ξαδερφάκια όμως δεν πάνε πίσω, από τις καλτ περιπολίες των CHiPs στα ’70s ως τον ψαγμένο μηδενισμό του True Detective, κάθε σεζόν, όλο και κάτι εμφανίζεται να απασχολεί τους φανς του είδους. Παραδόξως τα videogames απέχουν απ’όλο αυτό τον αχταρμά φιλίας, κινδύνου και τεστοστερόνης. Το μοναδικό παράδειγμα που μου έρχεται κατά νου, παιχνιδιού που προσπαθεί να προσεγγίσει τέτοιες δυναμικές, είναι το, επίσης παρουσιασμένο από τη στήλη, Darkside Detective. Και, εσχάτως, το The Last Time.
Το ότι είναι ίσως τα μοναδικά buddy cop games (όποιος γνωρίζει κάποιο που μου διαφεύγει, παρακαλώ comment από κάτω) δεν είναι το μόνο που ενώνει τα δύο παιχνίδια. Επιπλέον, η συμμετοχή τους στο Ταπί, γίνεται από την πίσω πόρτα καθώς δεν είναι ακριβώς, εντελώς τζάμπα. Απλά το The Last Time, όπως και το Darkside Detective βρίσκεται σε διαδικασία Greenlight και μας επιτρέπει να παίξουμε το πρώτο, εισαγωγικό κεφάλαιό του αμισθί.
Επίσης, έχουμε κι εδώ να κάνουμε με ένα, σχετικά απλοποιημένο, point ‘n’ click adventure που φαίνεται να δίνει περισσότερη έμφαση στους χαρακτήρες και στους διαλόγους παρά στους γρίφους. Ότι χάνει το The Last Time σε χιούμορ και επαγγελματική παρουσίαση σε σχέση με το Darkside Detective το κερδίζει σε στόρυ και στην ιντριγκαριστική ανατροπή με την οποία κλείνει το εισαγωγικό αυτό επεισόδιο. Δε θα πω τίποτα για να μη το σποιλάρω, απλά θα αναφέρω πως παρά τα μέτρια γραφικά και τον σχεδόν ανύπαρκτο ήχο (το πρώτο δε με χαλάει, το δεύτερο ελπίζω να διορθωθεί με την πλήρη έκδοση), τα πέντε τελευταία του λεπτά, το σοκ του πως καταλήγει μια φαινομενικά τυπική αποστολή και η απροσδόκητη διαδρομή που παίρνει η ιστορία του ήρωά μας ακολούθως, έχουν εκτοξεύσει τις προσδοκίες μου για τη συνέχεια.
Για όσους θέλουν το Miami Vice και το Rush Hour τους (τώρα να πω και Bubba Ho-Tep ή είναι κι αυτό spoiler;) σε μορφή videogame, το απλό και σύντομο (κάνα τεταρτάκι μάξιμουμ) The Last Time, μπορεί να παιχτεί απευθείας από τον browser εδώ. Αν πάλι ο browser κάνει νερά με τον Unity player, τότε στο ίδιο link υπάρχει η επιλογή να το κατεβάσετε και τρέξετε από τον υπολογιστή σας.
1 Response
[…] φορά που μιλήσαμε για το The Last Time κοιμόμασταν με κουβέρτες και ψάχναμε να […]