Ταπί την Παρασκευή – Small Worlds

To Greekgamer, σέβεται τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει ο μέσος Έλληνας σε περίοδο οικονομικής κρίσεως. Γι’αυτό, αναγνωρίζοντας ότι μπορεί, ακόμα και μέλη της δικής μας κοινότητας, να προτιμούν να ξοδέψουν κάπου αλλού το, με κόπο κερδισμένο, κομποδεμα τους (ένα σπα, λίγη λευκή τρούφα, ένα μπουκαλάκι Rémy Martin βρε αδερφέ) παρουσιάζει, κάθε βδομάδα, ένα (τζάμπα) παιχνίδι που μας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Πως ν’αρχίσεις να γράφεις για ένα παιχνίδι που κεντρικό concept έχει την σταδιακή αποκάλυψη μιας ιστορίας χωρίς να διακινδυνεύεις να χαλάσεις τις εκπλήξεις του γι’αυτούς που ελπίζεις να πείσεις να του δώσουν μια ευκαιρία; Η εύκολη απάντηση είναι να μιλήσεις για όσα βλέπεις ξεκινώντας το, αλλά στην περίπτωση του Small Worlds η πρώτη εικόνα δύσκολα γεμίζει πρόταση. Μια κατακόρυφη μπάρα από κόκκινα pixels με ροζ απόληξη για να υποδηλώνει το κεφάλι, κάτω από ένα ημικυκλικό κατασκεύασμα που θα μπορούσε, ίσως, στο μικρό σύμπαν της οθόνης, να είναι φτιαγμένο από γυαλί. Ένας θόλος;

Πάμε λίγο παρακάτω: η πρώτη αναλαμπή μαγείας του δημιουργήματος του David Shute σκάει πατώντας το αριστερό ή το δεξι βελάκι στο πληκτρολόγιο και βλέποντας, όχι μόνο τον, προηγουμένως σκοτεινό, γύρω χώρο ν’αποκαλύπτεται αλλά και ολόκληρη την οθόνη να ξεζουμάρει. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε κάποια (ασαφώς δυστοπική;) εκδοχή του κοντινού μέλλοντος, σε ένα κτιριακό σύμπλεγμα που θυμίζει διαστημική βάση. Είμαστε μόνοι. Όπως επίσης ξεκάθαρο έιναι ότι υπάρχει μεγαλύτερος χώρος προς εξερεύνηση από το στριμωγμένο παράθυρο της αρχής. Στην πορεία θα βρούμε τέσσερις πύλες, διαφορετικών χρωμάτων κάθε μία από τις οποίες αντιστοιχεί σε άλλη μία οθόνη που θα κληθούμε να ψαχουλέψουμε με παρόμοιο τρόπο. Αυτό είναι το παιχνίδι: πέντε οθόνες και λίγη, στοιχειώδης, εξερεύνηση – τόσο απλά.

Μόνο που, φυσικά, δεν είναι. Το σημαντικότερο μέρος της εμπειρίας του Small Worlds συμβαίνει στο μυαλό του παίκτη που, κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης, σκοντάφτει συνεχώς πάνω σε μικρά-μικρά στοιχεία τα οποία θα προσπαθήσει να συνδυάσει για να καταλάβει που ακριβώς βρίσκεται και τι άξιο λόγου έχει λάβει χώρα.  Kάποιες λάμπες φθορίου που αναβοσβήνουν, ένας χάρτης καρφιτσωμένος σε τοίχο, μια χιονισμένη συστάδα, όλα φτιαγμένα με εκπληκτική σχεδιαστική οικονομία -ελάχιστα pixels και πολύ ταλέντο- από τον Shute.

Αυτού του είδους το environmental storytelling είναι που κάνει το παιχνίδι τόσο ιδιαίτερη εμπειρία, σε συνδυασμό με το πόσο ανοιχτές φροντίζει ν’αφήσει ο Shute τις πιθανές ερμηνείες ακόμα και μετά την ολοκλήρωση του. Όπως και με το Braid του Jonathan Blow (που ίσως και να έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης), το πιο ενδιαφέρον μέρος του Small Worlds είναι οι συζητήσεις μετά για το τι ακριβώς έχει συμβεί. Συναρπαστική επίσης είναι η απορία του πως ακριβώς επηρεάζει την ερμηνεία του κάθε παίκτη η σειρά με την οποία θα επισκεφτεί τις τέσσερις περιοχές μετά την πρώτη, δεδομένου ότι είναι όλες ταυτόχρονα προσβάσιμες και έχουν τελειώς διαφορετική ατμόσφαιρα μεταξύ τους. Όχι ότι θέλω να σας αγχώσω για τις όποιες επιλογές σας…

Η μουσική του Kevin MacLeod χρίζει ειδικής αναφοράς καθως ντύνει ιδανικά τον κάθε χώρο. Άλλοτε μελαγχολικά, άλλοτε αισιόδοξα, άλλοτε συνεσταλμένα με ξαφνικά ξεπετάγματα, θυμίζει κάτι απο Michael Nyman στα παλιά του Greenaway (μετά ο Greenaway αποφάσισε πως είναι αντι-αφηγηματικός, έτσι κι εγώ αποφάσισα πως είμαι αντι-Greenawayικός, οπότε δε μπορώ να μιλήσω για το τι κάνουν στις νεότερες).

Ο χειρισμός του Small Worlds είναι απλούστατος (αριστερά, δεξιά και πήδημα – αυτά) και οι απαιτήσεις απ΄τον παίκτη ελάχιστες. Η μόνη περίπτωση να δυσκολευτείτε ελάχιστα είναι να μη μπορέσετε να διακρίνετε άμεσα από ποιο σημείο χωράτε να συνεχίσετε την περιπλάνηση ή να χρειαστεί να επαναλάβετε κάποιο αλματάκι δυο-τρεις φορές μέχρι να το πετύχετε. Κατά τ’άλλα δε θα σας πάρει πάνω από 15-20 λεπτά να τ’όλοκληρώσετε. Δεν αποκλείεται όμως να συνεχίσετε να το σκέφτεστε για πολύ περισσότερο.

Μπορείτε να παίξετε το Small Worlds απευθείας απ’τον browser στο:

http://armorgames.com/play/4850/small-worlds