Porcunipine – Horn(y) Review

Ο κάθε καλός κερατάς οφείλει να περιποιείται σχολαστικά το εξόγκωμα στην κασίδα του. Διότι μόλις γίνεις ένας από αυτούς τότε ξεκινάς κι εσύ να κερατώνεις. Το έχεις που το έχεις, μην το αφήνεις στην τύχη του. Επιβάλλεται να το διατηρείς αστραφτερό και ακονισμένο για κάθε περίσταση. Μπορεί κάποιοι να σε περιγελούν γι’ αυτό αλλά μην μασάς, πέτα το στα μούτρα τους σαν να μην υπάρχει αύριο, απλά πρόσεχε μην κάνει γκελ και σκάσει στα δικά σου, θα είσαι για λύπηση.

Φυσικά και αναφέρομαι στο Porcunipine το οποίο αρχικά αναπτύχθηκε από μία παρέα τεσσάρων Βραζιλιάνων για την κοινότητα του Ludum Dare, στην οποία 3 φορές τον χρόνο και με συγκεκριμένη κάθε φορά θεματολογία, developers από όλο τον πλανήτη συναγωνίζονται μέσα σε ένα δημιουργικό σαββατοκύριακο. Κατόπιν οι τέσσερις φίλοι σχημάτισαν την Big Green Pillow κι έπειτα από μία early access περίοδο κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο στην ψηφιακή πλατφόρμα της Valve.

Η απολαυστική αίσθηση του πόσο αισθητό γίνεται ένα σούβλισμα!

Το Porcunipine δηλώνει ότι είναι videogame του καναπέ, κι αυτό σημαίνει πως επικεντρώνεται στο τοπικό multiplayer μεταξύ τεσσάρων(όσοι είναι και οι φίλοι που το έφτιαξαν) παικτών σε ειδικά σχεδιασμένες αρένες. Δηλαδή πανζουρλισμός, κοροϊδία, αναμενόμενοι καβγάδες περί κωλοφαρδίας και τα συναφή. Το multiplayer χωρίζεται στα γνωστά Arena και Last Man Standing τα οποία εξηγούν τον εαυτό τους. Σε κάθε ένα από αυτά υπάρχουν επιλογές όπως το αν θα είμαστε σε ομάδες και αν θα βάλουμε bot-άκια τα οποία, και προς έκπληξή μου, διαθέτουν αρκετά καλή τεχνητή νοημοσύνη.

Το gangbang κι ο χοντρός σκηνοθέτης!

Αφού λοιπόν το έχεις λιώσει με τα φιλαράκια σκέφτεσαι ωραίο παιχνίδι αλλά δεν μπορώ συνέχεια να φωνάζω φίλους και βαριέμαι οικτρά να παίζω με τα bots. Τότε είναι που θα μπει στην ζωή σου το καταραμένο(φουτιά να του καψ) Survival. Εκεί αντιμετωπίζεις ποικιλία εχθρών σε ορδές με μόνο σκοπό να κάνεις highscore και να καταφέρεις να μπεις στο Hall of Fame, στο οποίο φαίνονται μόνο οι 5 πρώτοι, WTF. Αν δεν απογοητευτείς με την πρώτη, θα εθιστείς, θα κάνεις τα πάντα για να δεις το όνομά σου στον πιξελιασμένο τοίχο της δόξας. Προσωπικά παίζει να έκανα ρεκόρ στα rage quits. Κάθε φορά έμπαινα αποφασισμένος να τα καταφέρω και στις μερικές προσπάθειες η οργή ξεχείλιζε τόσο πολύ που ήθελα να πάρω την οθόνη να την φορέσω καπέλο και να τρέχω γυμνός στους δρόμους τσιρίζοντας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το να σε στριμώχνουν στην γωνία παράξενα τέρατα για το gangbang της ζωής σου ή ακόμη χειρότερα να ψοφάς σαν μαλάκας από το ίδιο σου το κέρατο.

GreekGamer Team FTW!